Το τελευταίο χειροκρότημα για τη Μαριέττα Ριάλδη θα ακουστεί σήμερα το μεσημέρι, στις 2 μ.μ., στο Α' Νεκροταφείο, όπου ο κόσμος του ελληνικού θεάτρου θα αποχαιρετήσει αυτή τη μαχητική γυναίκα, σκηνοθέτη, ηθοποιό και συγγραφέα.
Η αγωνιστική και πρωτοποριακή της στάση τη χαρακτήρισε από τα πρώτα της βήματα, όταν μαζί με τον Δημήτρη Κολλάτο έδιναν "γροθιά" στο γούστο του κοινού ανεβάζοντας Πίντερ, Μπέκετ, Ιονέσκο, που στα τέλη της δεκαετίας του 1950 έμοιαζαν ακατανόητοι για τον μετεμφυλιακό κομφορμισμό, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις...
Στάση που κορυφώθηκε όταν "όλα τά 'σκιαζε η φοβέρα", στα χρόνια της δικτατορίας, όταν δεν δίσταζε να ανεβάζει τα δικά της έργα, τα οποία αποτελούσαν μια ανοιχτή πρόκληση για το καθεστώς. Το ίδιο αγωνίστρια στάθηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια, όταν με νύχια και με δόντια αγωνίστηκε να σώσει το θέατρό της από τα αδηφάγα συμφέροντα των εργολάβων, που τελικά τη νίκησαν, για να μετατρέψουν τον βωμό του Διονύσου σε οίκο εμπορίου...
Με τη μαχητική της πένα, η Μαριέττα Ριάλδη κατέθετε τις συχνά αιρετικές απόψεις της και από αυτήν εδώ την εφημερίδα, με την οποία άρχισε να συνεργάζεται το 1995, κρατώντας για αρκετά χρόνια τη δεκαπενθήμερη στήλη με τον τίτλο "Αχ Σούζι...".
Τιμώντας τη μνήμη της, αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από το κείμενό της "Τα σκοτάδια που έκλειναν φως", δημοσιευμένο στις 21 Απριλίου 1996, το οποίο αναφέρεται στις περιπέτειες των έργων της κατά τη διάρκεια της χούντας...
Σ.Κ.
Άρχισα να περνάω την αντίστασή μου στα έργα μου. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Είχα προβλήματα με τη λογοκρισία και την αστυνομία. Θυμάμαι, όταν πρωτοανεβάσαμε στη μαρκίζα του θεάτρου με φωτεινά γράμματα τον τίτλο του έργου "ΣΚΑΤΑ", ο κόσμος, μην πιστεύοντας τι διαβάζει, ρωτούσε: "Τι θα πει Σκάτα"... "Όχι Σκάτα", τους λέγαμε: "Σκατά γράφει", και χαμογελούσαμε πονηρά. Δεν προλάβαμε, όμως, να χαρούμε και πολύ γιατί το τρίτο απόγευμα, όπως πήγαινα στο θέατρο, βλέπω δύο αστυνομικούς με σκάλα να ταρακουνάνε την πινακίδα των ΣΚΑΤΩΝ για να την κατεβάσουν. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Άρχισα να ουρλιάζω μέσα στην Ακαδημίας, μαζεύτηκε κόσμος, άρχισα να τραντάζω τη σκάλα: "Κατέβα κάτω ρε, γιατί θα σε ρίξω", του φώναζα, ενώ ο από κάτω προσπαθούσε να με καθησυχάσει: "Έχουμε εντολή να βγάλουμε την πινακίδα μόνο"... Εγώ δεν άκουγα τίποτε. "Θα μου τη σπάσει", φώναζα, "κι εγώ έδωσα το αίμα της ψυχής μου για να φτιάξω αυτή την πινακίδα". Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: Έχει δίκιο η κοπέλα, δεν είναι τρόπος αυτός. Τελικά με πήγανε στο τμήμα και ωμά μου είπαν: "Ή βγάζεις την πινακίδα, ή κοιμάσαι στο κρατητήριο μέχρι να δικαστείς αύριο". "Εγώ πλήρωσα λεφτά γι' αυτή την πινακίδα", έλεγα και ξανάλεγα σαν υπνωτισμένη, και τότε μού 'ρχεται η έμπνευση ξαφνικά: "Θα βγάλω τα τρία γράμματα", τους προτείνω, "και θα βάλω τρεις τελείες... Αλλά τα δύο θα τ' αφήσω". "Και τι θα καταλαβαίνει όποιος διαβάζει δύο γράμματα;", με ρωτούσαν έκπληκτοι. "Ας μην καταλαβαίνουν", απάντησα. "Δεν έχω άλλα λεφτά για να ξαναφτιάξω φωτεινή επιγραφή". "Δεν πάει στο διάβολο", ξέσπασε ο επικεφαλής. "Εμείς έχουμε εντολή να φύγουν τα 'σκατά'. ΣΚ... θα πει φέξε μου και γλίστρησα".
Όλοι οι μπασκίνες γέλασαν εν χορώ κι έτσι εκείνη τη στιγμή γεννιόταν ένας θρυλικός τίτλος που έκανε τον γύρο της Ελλάδας.
