Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.4°C21.6°C
2 BF 69%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ασθενής ομίχλη
19 °C
15.6°C20.8°C
2 BF 70%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
17.7°C19.8°C
4 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
25 °C
22.5°C24.8°C
2 BF 34%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
21 °C
20.9°C22.3°C
3 BF 46%
"Φελίτσε και Λίλυ" της Ελένης Καρασσαβίδου, στο Θέατρο Vault / Για το νεοελληνικό θεατρικό έργο
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

"Φελίτσε και Λίλυ" της Ελένης Καρασσαβίδου, στο Θέατρο Vault / Για το νεοελληνικό θεατρικό έργο

Του Λέανδρου Πολενάκη

Πλησιέστερο σε ένα δραματοποιημένο εξομολογητικό, εκ βαθέων, μυθιστόρημα με σπαρακτικούς μονόλογους και χαρισματικούς διαλόγους, το θεατρικό έργο της Ελένης Καρασαββίδου, βασισμένο εν μέρει στο βιβλίο της Erica Fischer και στην κινηματογραφική ταινία "Aimee and Jaguar", που δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, είναι μοιρασμένο ανάμεσα στις δύο κύριες ηρωίδες του, πρόσωπα υπαρκτά, τη Λίλυ, πλούσια Βερολινέζα αστή στη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου, και την Εβραία ερωμένη της, Φελίτσε, σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις. Και από την άλλη, στις τρεις νεαρές σκεπτόμενες σπουδάστριες μιας δραματικής σχολής που αναλαμβάνουν να ενσαρκώσουν τους ρόλους και “μεταμορφώνονται” στη διάρκεια των προβών.

Το έργο μάς μιλάει συγχρόνως για την πάντοτε παρούσα, και στη χώρα μας, απειλή του έρποντος, αναδυόμενου εκ νέου φασισμού, και για το μέγα μυστήριο του αντίδικου έρωτα στην απόλυτη σημασία του, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, φυλής, ηλικίας ή θρησκείας, που είναι το φάρμακον, με τις ποικίλες λειτουργίες της λέξης στην ελληνική αρχαιότητα, φάρμακο και φαρμάκι, εναντίον της φθοράς, της λήθης, του φόβου του θανάτου και της επανάληψης του ίδιου, που τρέφουν τον φασισμό και τρέφονται από αυτόν. Επειδή, αυτό που μένει από έναν έρωτα ζηλωτικό, προδομένο σε χρόνο γραμμικό, ιστορικό, όχι τραγικό, ως η άσβεστη, φλεγομένη, μηδέποτε καιομένη βάτος, μας λέει το έργο, είναι η ιερή και ανεπανάληπτη, επώδυνη και ευεργετική μαζί, μνήμη του έρωτα...

Η δράση εκτυλίσσεται στο Βερολίνο της δεκαετίας του '30, μια πόλη που βιώνει τις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και απειλείται από τις μαύρες δυνάμεις του φασισμού που ενεδρεύουν μέσα στις ίδιες τις δομές της, παραδομένη στην οδύνη και στην ηδονή, στη στέρηση των βασικών αγαθών και στην ταυτόχρονη επιδίωξη του μέγιστου της ερωτικής απόλαυσης. Όπως συμβαίνει πάντα στις πολιορκημένες πόλεις.

Η συγγραφέας δεν μας μιλάει επιπόλαια και ρομαντικά, ο λόγος της είναι βιωματικός και “φιλοσοφημένος“, με ρίζες έμμεσα ή άμεσα πλατωνικές, από τον “Φαίδρο”, τον “Φίληβο”, το “Συμπόσιο.” Αλλά είναι εν τέλει ακέραιο θέατρο, που μας επιτρέπει να μετέχουμε στην αδιαίρετη ομορφιά του κόσμου, πέρα από τις αποσπασματικές μορφές της. Αυτός είναι άλλωστε, παλαιόθεν, ο ρόλος του θεάτρου: η πρωτογενής (Τραγική) μίμηση πράξης και όχι απο-μίμηση, από δεύτερο χέρι, “τραγικών” ανθρώπων. Οι δυο ηρωίδες του έργου υψώνονται έτσι σε διαχρονικά σύμβολα που αναλαμβάνουν να μας ”μυήσουν” παιδαγωγικά στο δίδυμο της υπόστασης του ανθρώπου που είναι σώμα και ψυχή, το “συναμφότερον” βάσει του οποίου πλάστηκε ο άνθρωπος “κατ’ εικόνα και ομοίωση”, σύμφωνα με τον λόγο των τελευταίων Βυζαντινών Ησυχαστών Μυστικών, που μας ξανασυνδέουν με την ελληνική αρχαιότητα. Όχι ένα λόγο τυφλής τυπολατρείας, αλλά ένα λόγο ελεύθερης πίστης.

Με το έργο της Ελένης Καρασαββίδη να είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι, επιστρέφουμε στην Τραγωδία μέσα από ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον που ακολούθησε η Δύση, της μιμικής ανα-παράστασης, φτιάχνοντας έτσι το σύγχρονο αστικό δράμα.

Σε ένα τρίτο καθοριστικό επίπεδο το έργο μάς μιλάει για τη μεταμορφωτική, λυτρωτική δύναμη του θεάτρου μέσα από τη κριτική / διαλεκτική μέθεξη των τριών νέων ηθοποιών στους ρόλους που ενσαρκώνουν.

Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου στο θέατρο Vault (χορογραφίες-κινησιολογία της Αναστασίας Γεωργαλά), που υπογράφει επίσης τη δραματουργική επεξεργασία, διέκρινε τα τρία επίπεδα του έργου, το πολιτικό, το ερωτικό, το θεατρικό, τονίζοντας ιδιαίτερα το τελευταίο, και τα έδωσε διαπλεγμένα, τηρώντας πάντα την κρίσιμη απόσταση αναπνοής μεταξύ τους. Με συνδετικό στοιχείο το πάθος, για την ελευθερία, την τέχνη και, κυρίως, τον έρωτα...

Οι τρεις νέες ηθοποιοί δίνουν δόκιμα και διακριτά κάθε μία τον δίδυμο ρόλο της. Η Δήμητρα Σύρου προσεγγίζει “δωρικά” την ηλικιωμένη Λίλυ και το ανεστραμμένο είδωλό της στον θεατρικό καθρέφτη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη σμιλεύει “λυδικά”, από φως και σκότος, τη νεαρή σάρκινη Λίλυ. Και η Έλενα Τυρέα πλάθει με χώμα και ουρανό “αιολικά” τη Φελίτσε και τη “σκιά” της.

Σκηνικά-κοστούμια της Αγγελίνας Παγώνη θερμαίνουν την παγωμένη νύχτα, οι φωτισμοί (Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, Θοδωρής Μαργαρίτης) χαρίζουν χρώμα στην ατμόσφαιρα και οι μουσικές-ήχοι της Μαρίας Βουμβάκη έχουν ψυχή.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL