Live τώρα    
18°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
14.5°C19.6°C
3 BF 59%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Σποραδικές νεφώσεις
16 °C
13.5°C17.7°C
1 BF 73%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
14.3°C16.6°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
16 °C
14.8°C18.0°C
1 BF 58%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
16.3°C16.3°C
1 BF 65%
«Ντον Κάρλο» εισαγωγής με υπογραφή Χάιτνερ
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

«Ντον Κάρλο» εισαγωγής με υπογραφή Χάιτνερ

Του Κυριάκου Π. Λουκάκου

Η μίσθωση έτοιμης παραγωγής για αναβίωση όπερας διασφαλίζει ζητούμενα κατασκευαστικών στοιχείων της, όπως η σκηνογραφία και η ενδυματολογία, αλλά δεν εγγυάται το επίπεδο διδασκαλίας των χαρακτήρων, που ενισχύει τη διεθνή ζήτηση της αρχικής παρουσίασης. Η παρακολούθηση παραστάσεων του «Ντον Κάρλο» στην αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, απομεμακρυσμένων χρονικά μεταξύ τους και εν μέρει με διαφορετική διανομή ερμηνευτών, δηλαδή της πρεμιέρας (8.12.2019) και επανάληψής της (2.01.2020), ενίσχυσε την εντύπωσή μας ότι ούτε η ελληνική φιλοξενία της συμπαραγωγής τού Sir Nicholas Hytner, για τη Βασιλική Όπερα Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης και την Εθνική Νορβηγική Όπερα, αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα. Η δι’ αντιπροσώπου «αναβίωση σκηνοθεσίας» (Daniel Dooner) προσκρούει επιπλέον και στην ευκαιριακή συνεργασία των μετακαλουμένων, αφού -σε αμφότερες τις βραδιές- επαρκής υποκριτική διάδραση επετεύχθη μόνο μετά την πράξη του Φονταινεμπλώ, που εισάγει την πρωτοπαρουσιαζόμενη στην Ελλάδα πεντάπρακτη μορφή της όπερας. Η πράξη αυτή φωτίζει την προϊστορία της πλοκής, αλλά μουσικά και δραματικά δεν αποτελεί πρόοδο σε σχέση με τη σφιχτή τελική τετράπρακτη εκδοχή, που εγκαθιδρύει εξαρχής καταλυτική ατμόσφαιρα σύνθετου, ιστορικού και ψυχολογικού, ζόφου.

Η ίδια η παραγωγή του Χάιτνερ κινήθηκε σε χώρο άνευρου συντηρητισμού, κυρίως στη σκηνογραφία (σκηνικά-κοστούμια Bob Crowley), της οποίας η σποραδική αφαιρετική ευτέλεια υπονόμευσε την αισθητική ομοιογένεια τού θεάματος. Αλλά και η μουσική διεύθυνση του «artist in residence» Philippe Auguin, αν και στη διαδρομή των παραστάσεων διασφάλισε εν πολλοίς άρτια απόδοση της ορχήστρας της ΕΛΣ, σποραδικά μόνον κατέγραψε βάθος κατανόησης του ώριμου Βέρντι.

Έχοντας ενσαρκώσει προσφάτως τον επώνυμο ρόλο στο Τεάτρο Ρεάλ της Μαδρίτης και μετά από αβελτίωτη αρχική νευρικότητα, ο Αργεντινός τενόρος Marcelo Puente προσέδωσε ρομαντική σκηνική αύρα στον νεαρό Ινφάντη, με αρρενωπό και σαρκώδη ήχο, χωρίς επισφάλεια υψηλής περιοχής για την απαιτητική τεσσιτούρα του ρόλου. Το σύνολο των παραστάσεων επωμίσθηκε και ο Μοσχοβίτης βαθύφωνος Alexander Vinogradov σκιαγραφώντας έναν Φίλιππο Β’ φωνητικά επιβλητικό, αλλά χωρίς επαρκές σκηνικό διαμέτρημα (πειστική θεατρική του κορύφωση ο εναγκαλισμός μεταμέλειας της λιπόθυμης Ελισσάβετ στην δ’ πράξη, αποκαλυπτικός ειλικρινών συναισθημάτων για τη σύζυγο που είχε μόλις προσβάλει). Παρεμπιπτόντως, το 2006 τον Φίλιππο είχε ερμηνεύσει άπαξ στο ΜΜΑ και ο Χριστόφορος Σταμπόγλης, εν όψει δε πρόσφατης (30/12) σφαιρικά συγκλονιστικής ερμηνείας του στη μεγάλη άρια, θεωρούμε τουλάχιστον άστοχη την παράβλεψή του.

Μόνη επιβιώσασα από τις παραστάσεις του 2006, όπου είχε εμφανισθεί εκτάκτως ως Ελισσάβετ με απρόσμενη επιτυχία, ήταν η Celia Costea (2/01), σταθερή αξία στη δυσεύρετη κρεμώδη και μεγαλόπρεπη εξαγγελία της, επομένως δε προτιμητέα σε σχέση με τη φραστικά ευαίσθητη, αλλά φωνητικά απομειωμένη Barbara Frittoli. Ουδεμία των Ρωσίδων μεσοφώνων που εναλλάχθηκαν ως πριγκίπισσα του Έμπολι απείλησε την ανεξίτηλη ανάμνηση της παρούσας στην πρεμιέρα Αγνής Μπάλτσα, αλλά η συμπαγής δραματική ποιότητα της Ekaterina Gubanova κατίσχυσε της (ακόμη;) απρόσφορης για τον ρόλο Elena Zhidkova. Χαιρετίζουμε την παρουσία ενός βαθυφώνου με τη φωνογενή καλλιέπεια του Πολωνού Rafal Ziwek στον συχνά υποτιμώμενο -λόγω της βραχύτητάς του- ρόλο του Ιεροεξεταστή και, τέλος, προσυπογράφουμε την εξαίρετη απήχηση των βαρυτόνων που μοιράστηκαν τον Ροντρίγκο, Μαρκήσιο της Πόζα. Η προορισμένη για τον Βέρντι δωρική εκφορά και παρουσία του Δημήτρη Πλατανιά διανθίσθηκε από μικρές, αλλά συγκινητικές σκηνικές πινελιές, όπως η τρυφερή θωπεία της κόμης του Κάρλο, ενώ, επιστρατεύοντας τη δική του ψιλοδουλεμένη μουσική και δραματική ιδιοσυγκρασία, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος τόλμησε, σε σύγχρονη οπτική, να εκθέσει συγκλονιστικά αυτήν που για πολλούς αποτελεί την πιο αταλάντευτη και υψηλόφρονα ερωτική προσήλωση του έργου. Το κοινό ακριβοδίκαια ξεχώρισε και τους δύο!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL