Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
Σε ένα αλλόκοτο μέρος, ένα παράξενο ξενοδοχείο, όπου καταλύουν άνθρωποι που έχουν ζητήματα με την αντίληψη του χρόνου, διαδραματίζεται η υπόθεση του νέου θεατρικού έργου του Γιάννη Καλαβριανού «Hotel Éternité», το οποίο μόλις έκανε πρεμιέρα στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Ο γνωστός σκηνοθέτης μάς αφηγείται λεπτομέρειες της υπόθεσης και της δημιουργίας των χαρακτήρων που διαχειρίζονται ιστορίες για τη φθορά του χρόνου, η οποία δεν υποφέρεται, αποκαλύπτοντας μέχρι και την έμπνευση που του έδωσε την ιδέα.
«Είναι ένα έργο που εμπεριέχει τα ερωτηματικά του ανθρώπου σε σχέση με τον χρόνο που περνά, με το τέλος, με τον προορισμό μας στη ζωή, αλλά και τι καλούμαστε να κάνουμε σε αυτό το μεσοδιάστημα. Βασικός χαρακτήρας είναι μια γυναίκα, που διευθύνει αυτό το ξενοδοχείο, την οποία ταράζει ο,τιδήποτε αλλάζει την παγιωμένη αντίληψή της για τον κόσμο».
Για το πώς εμπνεύστηκε το θέμα, ο Καλαβριανός αποκαλύπτει: «Πρόσφατα μετακόμισα. Έψαχνα πάρα πολύ καιρό να φτιάξω ένα σπίτι και όταν τα κατάφερα, συνειδητοποίησα ότι είχα γίνει τόσο σχολαστικός με την καλή εφαρμογή των υλικών, των σχεδίων, με το να μην φθαρεί το παραμικρό, ενώ, αν γινόταν μια ζημιά, ταραζόμουν πολύ. Δεν ήμουν έτσι μέχρι τώρα. Αυτή ήταν η αφορμή.
Έτσι γεννήθηκε ο χαρακτήρας της διευθύντριας ενός ξενοδοχείου που δεν μπορεί να αντέξει καμία φθορά κι οτιδήποτε αλλάζει την παγιωμένη αντίληψή της για τον κόσμο την ταράζει. Σε αυτήν την προσπάθεια τη βοηθούν ο σύντροφός της και γιατρός του ξενοδοχείου, ο οποίος εφαρμόζει κάποιες τεχνικές που κάνουν τους θαμώνες να αισθάνονται καλύτερα, και πέντε υπάλληλοι υπεύθυνοι των τμημάτων που ζουν εκεί και βρίσκονται σε 24ωρη ετοιμότητα».
Ένα μέρος με υποψία αιωνιότητας
Σε αυτό το αλλοπρόσαλλο μέρος οι επισκέπτες είναι χωρισμένοι σε ζώνες, ανάλογα με το θέμα του καθενός. Υπάρχει μια ζώνη με πρόσωπα για τα οποία ο χρόνος έχει σταματήσει και συνήθως είναι αυτοί που έχουν υποστεί μια απώλεια και δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν. Κάπου αλλού άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχθούν τη σωματική φθορά που τους αποδιοργανώνει, όπως μια 80χρονη πρώην Μις Υφήλιος που πιστεύει ότι είναι ακόμα μις.
Σε ένα άλλο τμήμα φιλοξενούνται πρόσωπα με συγκεκριμένο προσδόκιμο καθώς πάσχουν από ανίατες παθήσεις και στα οποία προσπαθούν να αλλάξουν την αίσθηση του χρόνου που περνάει διπλασιάζοντάς τον. Υπάρχουν ακόμη και κάποιοι που δεν αντέχουν την αλλαγή του καιρού και μόλις δύσει ο ήλιος θλίβονται, με αποτέλεσμα οι υπάλληλοι να δημιουργούν τεχνητό καλοκαίρι.
Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται κατά διαστήματα κι ένα πλάσμα από άλλον κόσμο, ο αυτόχειρας αδελφός της διευθύντριας, που μεταμφιέζεται και με παιγνιώδη διάθεση κρίνει και σχολιάζει από απόσταση. Κάποτε λέει ένα τραγούδι και φεύγει.
«Ο τίτλος Hotel Éternité εμπεριέχει μια υποψία αιωνιότητας» εξηγεί ο Γ. Καλαβριανός για ένα θέμα που περιστρέφεται γύρω από το "αν αξίζει κανείς να θυσιάζει τη ζωή του για κάτι που θα μείνει ή είναι όλα τόσο πρόσκαιρα και θνησιγενή ώστε δεν χρειάζεται να παλεύουμε για την υστεροφημία μας ή αν ακόμα πρέπει να αποδεχθούμε μια φυσική φθορά".
"Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη την αιωνιότητα"
Το νέο έργο του δείχνει να διαχειρίζεται με ευφυή τρόπο το μέγα θέμα του πώς νικιέται ο χρόνος και τι προσπάθειες κάνει ο άνθρωπος για να κατακτήσει το αιώνιο. Στην καρδιά του χτυπά μια υπόθεση αθανασίας.
«Υπάρχει ένα τραγούδι με έναν στίχο του Μπόρχες που λέει ότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη την αιωνιότητα. Και αυτό μοιάζει να είναι εγγεγραμμένο μέσα στον καθένα μας. Σαν να θέλουμε όλοι κάτι να μείνει από μας. Αλλά την ίδια ώρα αναρωτιόμαστε αν γι’ αυτό αξίζει να έχουμε σπαταλήσει όλη τη ζωή μας.
Η τελειότητα είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν φαντασία, μονολογεί μια από τους πρωταγωνιστές του Hotel Éternité, αυτής της υπέροχης απάτης όπου όταν κάποια υπάλληλος αναφέρει την ύπαρξη μιας ρυτίδας, αυτή εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Η διευθύντρια υπερηφανεύεται πως έχει δημιουργήσει το όνειρο των ονείρων όλων των ανθρώπων, το υπέρτατο ψέμα".
Υπάρχει κι ένα τμήμα με ανοϊκούς και νέους, καθώς κανένας από τους δυο δεν έχει την αίσθηση του χρόνου που περνά. Κάποια στιγμή στο ξενοδοχείο συμβαίνει μια εξέγερση, μια ανταρσία και οι υπάλληλοι ξεσπάνε και μιλάνε για ένα δημιούργημα τέρας, που τους καταδυναστεύει.
Αυτό γίνεται γνωστό και αρχίζουν να διαρρέουν κάποια από όσα περίεργα συνέβαιναν εκεί και οι ανορθόδοξες μέθοδοι που χρησιμοποιούνταν. Εμφανίζονται δημοσιογράφοι που θέλουν να ψάξουν και να ελέγξουν, αλλά δεν τους αφήνουν. Καταφθάνουν τηλεοπτικά συνεργεία, γίνονται απευθείας συνδέσεις και μεταδόσεις, εμφανίζεται κόσμος που απαιτεί να μπει μέσα στο ξενοδοχείο και να εγκατασταθεί εκεί όπου κανένας δεν καταλαβαίνει τον χρόνο να περνά.
"Κάθε τι γίνεται προσωπικό"
Ο Γιάννης Καλαβριανός δεν διστάζει να ομολογήσει: «Αναγνωρίζω πως όλοι αυτοί οι χαρακτήρες είμαι εγώ. Δεν είναι τυχαίο που γράφω αυτό το έργο στα 45 μου χρόνια. Προσωπικά δεν είχα ποτέ την αίσθηση του χρόνου και της εικόνας μου, πάντοτε ζούσα σε σπίτια που δεν διέθεταν ολόσωμο καθρέφτη".
Μανιώδης συλλέκτης στιγμών, διαλόγων και ιστοριών, αποκαλύπτει: "Μπαίνω στο μετρό και με αφορά κάθε ιστορία και κάθε άνθρωπος. Κάθε τι γίνεται προσωπικό. Πρόκειται για κάτι εξουθενωτικό καθώς εμπλέκεσαι σε όλα, θέλεις να μιλήσεις, να πάρεις θέση. Αισθάνομαι πάντα μια προσωπική εμπλοκή. Αλλά το θέατρο είναι προέκταση μιας καταγραφής στην οποία δεν μπορείς να μην εμπλακείς».
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι Δέσποινα Γιαννοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη και Αργύρης Ξάφης.
