Στο σύγχρονο θέατρο για παιδιά και εφήβους στη χώρα μας, η πολυμορφία των παραστάσεων αλλά και η ποικιλία των ανεβασμάτων και της θεματολογίας, μπορούν δυνάμει να εγγυηθούν μια θεατρική πρακτική συνεχώς αναπτυσσόμενη και εξελισσόμενη. Συχνά γίνεται αντικείμενο καλοπροαίρετης κριτικής - συζήτησης η ανισομερής κατανομή του δραματουργικού υλικού και ειδικά το γεγονός ότι η πρωτότυπη δραματουργία (με την έννοια της νέας δημιουργίας) εξακολουθεί να κατέχει μικρότερο μερίδιο από αυτό που θα μπορούσε να έχει. Σ’ αυτό το πλαίσιο περιλαμβάνονται και τα ανεβάσματα σύγχρονων ιστοριών - παραμυθιών. Λαμβάνοντας υπόψιν λοιπόν τις θεατρικές διασκευές σύγχρονων ελληνικών παραμυθιών στην κατηγορία της δραματουργίας για παιδιά, το επόμενο βήμα φυσικά είναι η αποτίμηση της θεατρικής παράστασης καθαυτής.
Εν προκειμένω, η παράσταση «Ως την άκρη του ονείρου», σε κείμενο - σκηνοθεσία της Κέλλυς Σταμουλάκη, εμπίπτει στην ως άνω ταξινόμηση. Σύγχρονη συγγραφική προσπάθεια και συνακόλουθο σκηνικό ανέβασμα.
Η σκηνοθετική «γλώσσα» της Σταμουλάκη είναι απολύτως προσωπική. Διατηρεί στον πυρήνα της το «χειροποίητο», αλλά επενδύεται με ποικίλες υφολογικές διαστρώσεις. Έχοντας ως βάση την ομώνυμη ιστορία, με πρωταγωνίστρια την ορφανή έφηβη Πετρίνα, η οποία ξεκινάει ένα αλληγορικό ταξίδι αυτογνωσίας, η παράσταση αναπτύσσεται σπονδυλωτά, υιοθετώντας σε δεύτερη ανάγνωση την τεχνική του κολάζ και του μοντάζ. Με έντονο το μουσικοχορευτικό στοιχείο, προσιδιάζει στο μιούζικαλ, ενώ τα επεισόδια της ιστορίας συναρθρώνονται μεν, μπορούν όμως να ιδωθούν και ως αυτόνομες μικρές ιστορίες. Ο ρυθμός της παράστασης είναι εμφατικός, η σκηνική μηχανική του “Νέου Ακάδημου” βοηθάει τη σκηνογραφία που είναι λειτουργική (σκηνικά: Γιώργος Λυντζέρης), ενώ οι ηθοποιοί έχουν καλό τέμπο, πειθαρχημένη κίνηση και πειθαρχούν στη σκηνοθετική άποψη.
Η παρουσία του Βασίλη Λέκκα εμπλουτίζει το σκηνικό γεγονός, καθώς δεν υπηρετεί μόνο το λυρικό σκέλος της παράστασης, αλλά εμφανίζεται ως αφηγητής και ως ο από μηχανής άγγελος για την εξέλιξη της ιστορίας. Η Νέλλη Γκίνη αναλαμβάνει ποικίλους ρόλους, ενώ απογειώνει τη διασκεδαστική σκηνή στη Μπουτίκ της Μαντάμ Λαχάζ. Η μουσική σύνθεση του πρόωρα εκλιπόντος Λαυρέντη Μαχαιρίτσα επενδύει εύστοχα τη σκηνική δράση και η ζωντανή ενορχήστρωση από την Έλενα Παπαδημητρίου και τον Νίκο Παρασκευόπουλο είναι πολύ καλή. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα σημειώνουν με ακρίβεια τη σκηνοθεσία. Τα κοστούμια (Μάριος Καραβασίλης) χαρακτηρίζονται από ζευγαρωτές ομοιότητες, επισημαίνοντας και τις ομοιότητες ή τις διαφορές των προσώπων. Οι χρωματικές γκάμες και οι υφές υπακούν σε μια εκλεκτικιστική λογική, που ωστόσο δεν «διαβάζουν» το σύνολο, αλλά τον κάθε χαρακτήρα χωριστά, δημιουργώντας ενίοτε μια φανταχτερή ανισορροπία. Η κατεύθυνση της ενδυματολογική προσέγγισης που προτείνεται στην έντυπη έκδοση της ιστορίας νομίζω ότι θα ήταν πιο εναρμονισμένη με τη σκηνοθετική γραμμή.
Η παράσταση «Ως την άκρη του ονείρου» εκφράζει μια όψη του εκλεκτικιστικού μεταμοντερνισμού στην παιδική σκηνή και δημιουργεί εύστοχα αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί ως καταστασιακή αναταραχή, χωρίς να παραλείπει να μεταδώσει το οικουμενικό αίτημα για συναλληλία και ανθρώπινη επικοινωνία. Γι’ αυτό θα την ευχαριστηθούν, διασκεδάζοντας, οι θεατές μικρής ηλικίας (όχι μικρότεροι από 4 ετών).
* Διόρθωση στη δημοσίευση της στήλης στις 25.10.2019 για την παράσταση «Ερωτόκριτος» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο: Στην παράσταση "Ερωτόκριτος" τους φωτισμούς επιμελήθηκε η Ελίζα Αλεξανδροπούλου, ενώ ο Αργύρης Καλοπήτας είναι υπεύθυνος για το τεχνικό σκέλος.
Ελευθερία Ράπτου
