"Όψις αδήλων τα φαινόμενα": Με αυτή τη ρήση του Αναξαγόρα ο Χρήστος Μποκόρος επιχειρεί να ορίσει το πεδίο της τέχνης του, όπου, "η προφάνεια είναι το ίδιο το βάθος", όπως λέει χαρακτηριστικά, γι' αυτό και, ελαφρώς παραλλαγμένη, τιτλοφορεί την αναδρομική έκθεσή του, που εγκαινιάστηκε χθες στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, και θα διαρκέσει έως 26 Φεβρουαρίου: Όψεις αδήλων.
Στην έκθεση αποτυπώνεται μια "πορεία όχι μακρά, αλλά βαθιά", όπως τη χαρακτήρισε, που ξεκινά από το πρώτο του έργο, πριν διαβεί το κατώφλι της ΑΣΚΤ, ένα πορτρέτο της αδελφής του, για να καταλήξει σε αυτά των δύο γιων του, ανολοκλήρωτα, που έγιναν μόλις φέτος. Ανάμεσα σε αυτά τα χρονολογικά ακραία, αλλά θεματολογικά τόσο κοντινά έργα, η πρώτη αίθουσα είναι αφιερωμένη σε έργα της περιόδου της "Μαθητείας στο πραγματικό", όταν φοιτούσε ακόμη στη σχολή. Έργα ανθρωποκεντρικά, που σταδιακά δίνουν τη θέση τους σε "νεκρές φύσεις", αντικείμενα ξεμοναχιασμένα (ένα αυγό, ένα ποτήρι, μια πετσέτα) που υποδηλώνουν μια μυστηριακή ανθρώπινη παρουσία/απουσία. Τρεις κλίνες σε φυσικό μέγεθος σηματοδοτούν αυτό που ο ίδιος ονομάζει "φυγή από τη ζωγραφική" (καθώς η μία αρχικά ήταν φτιαγμένη από χώμα), ανοίγοντας προς τη δεύτερη, και μεγαλύτερη, αίθουσα, που ανήκει στις "παραβολές και τις αλληγορίες".
Από την παραβολή της ελιάς, αυτού του χαρακτηριστικά μεσογειακού συμβόλου, που καταλήγει στο "ύστατο προϊόν της, το άυλο φως από ένα καντηλάκι", στα πρόσφορα κι από κει στο "Δάσος αδιάβαστο", ένα "εγκώμιο για τους νικημένους της Αντίστασης, τους αμίλητους, που από τα χείλη τους κρεμάστηκα για να δω πιο πέρα", όπως λέει, και τη σειρά των "Υπέρ της ελευθερίας πεσόντων", όπου φιλοτεχνεί πάνω σε σανίδες (όπως και τα περισσότερα έργα αυτών των ενοτήτων) ελληνικές σημαίες κατάστικτες από καντηλάκια, ροδόφυλλα κ.ά., ενώ παραδίπλα δεσπόζει η "ασώματος κεφαλή" του Άρη Βελουχιώτη, σε μια κρεμασμένη σανίδα να θυμίζει τον φανοστάτη των Τρικάλων...
Τη διπλή σχέση του έργου του Μποκόρου με τη μνήμη υπογράμμισε ο επιμελητής Κωνσταντίνος Παπαχρίστου: "Είναι η προσωπική σχέση του με το παρελθόν, αλλά και η συλλογική μνήμη όπου πατάει για να βαδίσει προς το μέλλον".
"Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει όλα αυτά τα έργα" παρατηρεί ο καλλιτέχνης για την έκθεση, από την οποία απουσιάζει η ενότητα Τα στοιχειώδη, που εκτίθεται με μεγάλη επιτυχία στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μόσχας, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Χρ. Μποκόρος αναγορεύτηκε σε επίτιμο μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Τεχνών. Αυτό το νήμα είναι η αναζήτηση του φωτός, η αγωνία να φωτιστεί η σκοτεινή σκιά του ανθρώπου. Όμως, "φως για να δούμε τι είναι γύρω μας, όχι για να καούμε μέσα του" θυμίζει, μνημονεύοντας τον πατέρα του...
