Ο κόσμος του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο είναι ακίνητος. Στους πίνακες του δεν υπάρχει το παραμικρό που να παραπέμπει σε ζωή. Είναι στατικός;
Δύο καλλιτέχνες βάλθηκαν να αποδείξουν πως όχι: Ο Julien Herman και ο Carlos Monteiro.
Ο Γάλλος video editor Ζιλιέν Ερμάν δημιούργησε ένα ποιητικό βίντεο στο οποίο συνέραψε 10 πίνακες του Ιταλού σουρεαλιστή ζωγράφου, εισάγοντας μικρές λεπτομέρειες κίνησης σε κάθε έναν από αυτούς.
Ηχητικές παρεμβάσεις του Ερμάν υπογραμμίζουν την ερημιά των τοπίων του ντε Κίρικο. Στους πίνακες που έχει επιλέξει για να «επέμβει» ο Γάλλος video artist περιλαμβάνονται γνωστά έργα, όπως «Το Αίνιγμα της Ώρας» (1911), «Ο Κόκκινος Πύργος» (1913), «Η Μελαγχολία της Αναχώρησης» (1914) και «Το Διπλό Όνειρο της Άνοιξης».
«Τα όνειρα και τα μυστήρια του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο»
Με ένα άλλο πρότζεκτ ο Ζιλιέν Ερμάν, επεξεργάστηκε τους πίνακες του Ιταλού ζωγράφου διευκρινίζοντας ότι συνιστά φόρο τιμής στο σουρεαλιστικό και παράξενο σύμπαν του Ιταλού ζωγράφου.
Ο Βραζιλιάνος Κάρλος Μοντέιρου είναι πιο τολμηρός: Δημιούργησε το SURREALISTa,, ένα βιντεοπαιχνίδι που προσομοιάζει (https://www.youtube.com/watch?v=Kh59iJOaobA )σε τρεις διαστάσεις το σύμπαν του Ιταλού ζωγράφου. Στόχος του χρήστη είναι να βρει τις κρυφές πύλες για να περάσει από το ένα επίπεδο στο επόμενο (είναι πέντε, συνολικά).
Στο πρώτο επίπεδο, βρίσκεσαι σε μία έρημη βεράντα, κάτω από τον νυκτερινό ουρανό: Τοίχοι, κλαδεμένα σε σχήματα δέντρα, ρωμαϊκά αγάλματα. Συνειδητοποιείς για ποιον λόγο ο ζωγράφος δεν κατοικούσε τους πίνακές του με ανθρώπινες φιγούρες, αισθάνεσαι βαρύς, κουρασμένος, έτοιμος να γείρεις στο έδαφος και να αποκοιμηθείς. Προσπαθείς να βρεις έξοδο, ξανά, ξανά, και αίφνης συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μία σκάλα που οδηγεί στα άστρα. Την ανεβαίνεις, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και… βρίσκεσαι στο επόμενο επίπεδο.
Το δημιούργημα του Μοντέιρου έχει συλλάβει την ανήσυχη πραγματικότητα των πινάκων του ντε Κίρικο (ο χρήστης περιδιαβαίνει οκτώ από αυτούς), το ότι είναι παντελώς ακατοίκητοι. Αντιπροσωπεύουν περισσότερο μία ψυχοδιανοητική κατάσταση παρά μία φυσική συνθήκη. Είναι ακριβώς αυτό που ο ίδιος ο Ιταλός ζωγράφος είχε πει κάποτε: «Για να γίνει πραγματικά αθάνατο, ένα έργο τέχνης πρέπει να δραπετεύσει από όλα τα ανθρώπινα όρια: Η λογική και ο κοινός νους θα παρεμβαίνουν μόνον. Αλλά από τη στιγμή που σπάσουν αυτά τα φράγματα, θα μπει στη σφαίρα των οραμάτων και ονείρων της παιδικής ηλικίας».
