Συμμετέχω στα κοινά από πολύ μικρή, από την ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, όταν οργανώθηκα στη Νεολαία Λαμπράκη.
Από τότε υπήρξα δύο φορές εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Λάρισας και υποψήφια βουλευτής το 1989 με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου στον Νομό Λάρισας και αργότερα με το ΠΑΣΟΚ στη Λάρισα και στην Α' Αθηνών.
Αυτές όμως οι συμμετοχές μου δεν είναι το πιο σημαντικό για μένα. Εκείνο που με καθορίζει είναι, νομίζω, ότι υπήρξα πάντα ενεργή πολίτης. Ποτέ δεν αδιαφόρησα για τα όσα συμβαίνουν γύρω μου, είτε στη γειτονιά μου και στην πόλη μου, είτε στην πατρίδα μας και τον κόσμο. Πάντα έπαιρνα θέση και δεν δίστασα να λέω ανοιχτά και καθαρά τις απόψεις μου. Έτσι, όταν προκηρύχθηκαν αυτές οι εκλογές, έθεσα τον εαυτό μου στη διάθεση της Κεντρικής Επιτροπής και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να είμαι υποψήφια. Εκείνοι μου έκαναν την τιμή να με συμπεριλάβουν στο ψηφοδέλτιο του Νομού Λάρισας. Τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν την τιμή.
Πήρα αυτήν την απόφαση γιατί αισθάνομαι ότι δεν μπορούσα να λείπω αυτή τη στιγμή από τον αγώνα που δίνει η χώρα μας για την επιβίωσή της. Έτσι βλέπω εγώ αυτή την εκλογική μάχη, ως αγώνα επιβίωσης για τον τόπο μας σε ευρωπαϊκό, για να μην πω σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκεί θα δοθεί η μάχη και όλοι μας είμαστε χρήσιμοι σε αυτή τη μάχη. Εάν εκλεγώ, θα μπορούσα να δουλέψω στον χώρο του πολιτισμού.
Ο πολιτισμός για μένα είναι σοβαρή υπόθεση. Είναι τρόπος ζωής. Είναι βαθιά και ουσιαστική παιδεία. Είναι σύνδεση με τις ρίζες μας και τον αστείρευτο πλούτο της λαϊκής μας παράδοσης. Είναι η ομορφιά του τόπου μας, οι μεγάλοι ποιητές μας, οι απλοί οργανοπαίχτες στα πανηγύρια των χωριών μας, τα παραμύθια των γιαγιάδων μας, ο ατέλειωτος θησαυρός της γλώσσας μας, της πιο πλούσιας γλώσσας στον κόσμο.
Δεν είναι μόνο τα μάρμαρα του Παρθενώνα και η επίσκεψη της κ. Κλούνεϊ στην Αθήνα, που έτυχε υποδοχής που κανένας σημαντικός καλλιτέχνης από όσους επισκέφθηκαν τη χώρα μας δεν έχει τύχει. Μιλάω π.χ. για μεγάλους σκηνοθέτες και συγγραφείς, όπως ο Χάρολντ Πίντερ, ο Κεν Λόουντς, ο Εμίρ Κουστουρίτσα και άλλοι. Δεν είδα κανέναν υπουργό Πολιτισμού να τους τραπεζώσει στο Μικρολίμανο, ούτε καν αν τους καλέσει στο υπουργείο. Ο πολιτισμός δεν είναι φιγούρα, αλλά ουσία.
