Μετά τη μεσολάβηση δύο Brussels Group και ενός Washington Group, οι θεσμοί φαίνεται να... βρήκαν τον δρόμο για την Αθήνα και επιστρέφουν για να κλείσουν τη δεύτερη... πολυχρονεμένη αξιολόγηση, η οποία, προϊόντος του χρόνου, ο οποίος κάθε άλλο παρά σχετικός είναι για τη χώρα μας, έχει διευρυνθεί, δίνοντας τη θέση της σε μια συνολική συμφωνία, η οποία θα περιλαμβάνει χρέος και πλεονάσματα.
Οι οιωνοί φάνταζαν θετικοί μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, καθώς απέμεναν άλλες δύο ημέρες για να ολοκληρωθεί η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Μπορεί οι Σόιμπλε και Τόμσεν να αντάλλαξαν βολές εκατέρωθεν, με τον πρώτο να κατηγορεί τον δεύτερο (επιτέλους, το παραδέχθηκε με τη σειρά του δημόσια μετά βαΐων και κλάδων) για λάθη στις εκτιμήσεις του ΔΝΤ για το ελληνικό πρόγραμμα (αλήθεια, φέτος γνωρίστηκαν για πρώτη φορά;) και τον Τόμσεν να ανταπαντά σε πρίμο σεκόντο με τη Λαγκάρντ ότι δεν είναι εφικτό να ζητάει από την Ελλάδα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα για μια δεκαετία. Ωστόσο, φαίνεται πως έχει βρεθεί μια κοινή προσέγγιση για τα ζητήματα που εκκρεμούν. Βέβαια, αυτή η φόρμουλα ίσως και να έχει συμφωνηθεί κατά τη συνάντηση που είχαν προ αρκετών ημερών οι δύο σιδηρές κυρίες του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον αντίστοιχα.
Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τον Μάριο Ντράγκι, ο οποίος έχει βάλει στόχο να πηγαίνει κόντρα στον Σόιμπλε στα ζητήματα που άπτονται του άμεσου ενδιαφέροντός του, οπότε ζητάει τη δέσμευση των θεσμών, μέσω απόφασης Eurogroup για εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους στο τέλος του προγράμματος, προκειμένου να καλωσορίσει την Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης QE, τη συνέχιση του οποίου δεν καλοβλέπει ο Γερμανός Σοφός (κατά Βαρουφάκη), τότε οδηγείται σε κάποια συμπεράσματα.
Πρώτον, εφόσον επιτευχθεί συνολική συμφωνία στις 22 Μαΐου, στόχος για τον οποίο εργάζεται η κυβέρνηση, θα πρέπει να περιλαμβάνει μια τέτοιου τύπου δέσμευση. Όσο για την περαιτέρω ανάλυση και ποσοτικοποίηση των μέτρων αυτών, θα μπορούσε να περιμένει να κονταροχτυπηθούν πρώτα η Μέρκελ με τον Σουλτς πριν ακόμη πιάσει το τσουχτερό κρύο στο σκοτεινό Βερολίνο. Μέχρι τότε, ο ESM, το ΔΝΤ, η Γερμανία και η Ελλάδα θα καταπιάνονται με excel..., των excel..., ω excel για να υπολογίσουν τα κουκιά και να φέρουν το χρέος σε μια πιο “ευπαρουσίαστη” μορφή.
Πάντως, για να λέμε και της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας το δίκιο, η επίτευξη ενός σημαντικού πρωτογενούς πλεονάσματος 3,9%, με κόπους και θυσίες των πολιτών, φέρνει όλους τους εμπλεκόμενους προ των ευθυνών τους: Πώς θα μπορούσε να ισχυριστεί ο Σόιμπλε, εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου, ότι τορπιλίζει την όλη διαδικασία και οδηγεί ένα επιτυχημένο μακροοικονομικά πρόγραμμα σε τέλμα; Μαζί και τον ελληνικό λαό; Όμως, επειδή πολλές δημοσιογραφικές προβλέψεις των τελευταίων ετών έχουν διαψευστεί στο παρά πέντε, καλύτερα να φάω το πληκτρολόγιό μου, παρά να γράψω ότι βλέπω συνολική λύση μέχρι το τέλος Μαΐου.
Σε αυτό το πλαίσιο, αν πιστέψουμε τις κυβερνητικές πηγές, οι οποίες με τη σειρά τους δέχονται καλόπιστα (ίσως κακώς) τις δεσμεύσεις των έξω, τότε το ΔΝΤ έρχεται στην Αθήνα προκειμένου να συνταχθεί το MEFP, όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον η συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και ΔΝΤ. Φαντάζει δύσκολο να συντάσσεται συμφωνία χωρίς να έχει συνυπολογιστεί ή να υπάρχει δέσμευση συνυπολογισμού αναδιαρθρωμένου χρέους και μικρότερων πλεονασμάτων μετά το 2021, άντε το 2022. Σε κάθε περίπτωση, κυβερνητικοί κύκλοι διατηρούσαν χαμηλούς τόνους για τα μελλούμενα, δηλώνοντας συγκρατημένοι.
