Μπορεί να είναι έτοιμος να τινάξει στον αέρα το διεθνές εμπόριο με τους δασμούς του, αλλά, όταν ρισκάρει μια πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία, ο Ντόναλντ Τραμπ αποδεικνύεται -ευτυχώς- αρκετά πιο μετρημένος.
Πολλά έχουν γραφτεί για τον "απρόβλεπτο" χαρακτήρα του Αμερικανού Προέδρου. Η προαναγγελθείσα, όμως, επίθεση στη Συρία δεν είχε τελικά τίποτε το απρόβλεπτο. Εξαπολύθηκε σε ώρα υψηλής τηλεθέσης στις ΗΠΑ κι ενώ η Ευρώπη κοιμόταν. Διήρκεσε ελάχιστα και -όπως και κατά το περσινό χτύπημα- είχε περιορισμένους στόχους αμφίβολης σημασίας. Υπήρχαν ακόμη και οι απαραίτητοι "πρόθυμοι" σύμμαχοι σε ρόλο κομπάρσου.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν στη θέση του "ανισόρροπου" Τραμπ βρισκόταν η "ισορροπημένη" Χίλαρι. Καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας της, η υποψήφια των Δημοκρατικών δεν παρέλειπε να υπογραμμίζει την ανάγκη επιβολής "ζώνης απαγόρευσης πτήσεων" πάνω από τη Συρία. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν απλώς ένα σύντομο και εξαιρετικά δαπανηρό σόου με πυραύλους Τόμαχοκ. Θα ήταν μια μακροχρόνια εκστρατεία που αναπόφευκτα θα έφερνε κάποια στιγμή ένα θερμό επεισόδιο με τη Ρωσία.
Είναι βέβαιο ότι ένα ή περισσότερα κέντρα του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον φλερτάρουν εδώ και καιρό επικίνδυνα με την ιδέα. Και σε αυτή την προσπάθεια ο Τραμπ μοιάζει περισσότερο με πρόσκομμα παρά με σύμμαχο. Ένα πρόσκομμα, βέβαια, το οποίο "ταπεινώνεται" βαθμιαία από τις πολυάριθμες έρευνες και σκάνδαλα που κυκλώνουν σήμερα τον Λευκό Οίκο.
Αν σε λίγες μέρες έχουμε νέες αποκαλύψεις για τις σχέσεις του προεκλογικού επιτελείου του Τραμπ με τη Μόσχα και τα εντιτόριαλ αρχίσουν και πάλι να τον κατηγορούν για ενδοτισμό απέναντι στον Πούτιν, εκείνος θα υποχρεωθεί να αντιδράσει με τον γνωστό τρόπο. Έτσι οι 59 Τόμαχοκ του περσινού Απριλίου, που διπλασιάστηκαν το Σάββατο, θα γίνουν εκατοντάδες, η Δαμασκός θα γνωρίσει το "σοκ και δέος" της Βαγδάτης και ο κόσμος θα βρίσκεται πια μια ανάσα από το ξέσπασμα μιας ολέθριας πολεμικής σύγκρουσης. Και μια τέτοια εξέλιξη μόνον απρόβλεπτη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
