Πολλοί θυμήθηκαν αυτές τις μέρες την κρίση της Κούβας το 1962, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση είχαν φτάσει πιο κοντά από ποτέ στα πρόθυρα μιας άμεσης σύγκρουσης. Ωστόσο, σήμερα δεν είμαστε στο ίδιο σημείο. Όσο κι αν το κλίμα βρομάει μπαρούτι, είναι μάλλον απίθανο να ξεσπάσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος με αφορμή τη Συρία. Όπως, επίσης, είναι απίθανο να μη χτυπήσει ο Ντόναλντ Τραμπ κάποιους στόχους στη Συρία. Αλλά ο πραγματικός κίνδυνος εγκυμονεί εάν χτυπήσει το Ιράν.
Ας δούμε εν περιλήψει πώς έχουν τα δεδομένα μέχρι σήμερα:
Η Δύση κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ ότι χτύπησε με χημικά την Ντούμα στην κοιλάδα της ανατολικής Γούτα, κοντά στη Δαμασκό. Προηγουμένως, ο Άσαντ υποστήριζε ότι ήταν έτοιμοι να αποχωρήσουν από την Ντούμα, το τελευταίο τους προπύργιο, οι δυνάμεις της ένοπλης αντιπολίτευσης. Η χρήση χημικών ήταν η "κόκκινη γραμμή" τόσο των ΗΠΑ, όσο και του Γάλλου προέδρου Μακρόν, η παραβίαση της οποίας απαιτεί "στρατιωτική αντίδραση". Ο Άσαντ υποστήριξε ότι δεν έριξε χημικά. Η Ρωσία προειδοποίησε ότι θα καταρρίψει τυχόν αμερικανικούς πυραύλους που θα στραφούν ενάντια στη Συρία. Ο Τραμπ απάντησε με tweet: "Ετοιμάσου Ρωσία. Οι πύραυλοί μας είναι όμορφοι, καινούργιοι και έξυπνοι". Ο πλανήτης κράτησε την ανάσα του. Ο Πούτιν απάντησε με την... ευχή να πρυτανεύσει η κοινή λογική. Ο Μακρόν δήλωσε ότι έχει αποδείξεις για τη χημική επίθεση. Ο Τραμπ πάλι αναδιπλώθηκε (;), λέγοντας πως δεν είπε πότε θα στείλει τους πυραύλους.
Έκτοτε, τα πολεμικά σενάρια δίνουν παίρνουν και η μία χώρα μετά την άλλη τοποθετείται στο ενδεχόμενο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, με τη Βρετανίδα πρωθυπουργό να πετάει τη σκούφια της -και την αντιπολίτευση να τραβάει τα μαλλιά της-, και με τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ελλάδα να είναι οι πρώτες που δηλώνουν ότι δεν θα συμμετάσχουν, τουλάχιστον ενεργά.
Βάσει αυτών των δεδομένων, κι ενώ φαίνεται ότι η Δύση, ακόμη και οι ΗΠΑ, δεν θέλουν μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία -όπως και η Ρωσία δεν το θέλει- τόσο για τον Τραμπ, όσο και τον Μακρόν είναι θέμα γοήτρου κάτι να κάνουν. Για παράδειγμα, περιορισμένα χτυπήματα με στόχο -αληθινό ή μη- τα εργοστάσια χημικών του Άσαντ ή πιο εκτεταμένα χτυπήματα, με στόχο την αποδυνάμωση του Άσαντ, που αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει. Και με προσοχή, ώστε να μη χτυπηθεί ρωσικός στόχος - π.χ. οι ρωσικές βάσεις στη Συρία. Σίγουρα, όμως, ο Αμερικανός Πρόεδρος θα ήθελε πολύ να χτυπήσει ιρανικούς στόχους στη Συρία - καθώς η Τεχεράνη είναι ο στενότερος σύμμαχος του Άσαντ και ο πραγματικός στόχος του Τραμπ. Οι περισσότεροι αναλυτές εκτιμούν ότι τον Μάιο ο Τραμπ θα αποσυρθεί από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν- κι αν εκτιμήσει ότι ένας πόλεμος είναι το ενδεδειγμένο μέσο για να ξεχαστούν τα εσωτερικά του προβλήματα αυτός ο πόλεμος θα έχει στόχο την Τεχεράνη. Η οποία σε μια τέτοια περίπτωση θα απαντήσει όχι χτυπώντας τις ΗΠΑ -δεν μπορεί- αλλά το Ισραήλ. Και τότε ίσως θυμηθούμε το 1962.
