Γράφτηκαν πολλά αυτές τις μέρες για το “αντίο” του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από τον θώκο του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, όχι μόνο στην ίδια τη Γερμανία, όπου είναι ένας από τους δημοφιλέστερους πολιτικούς -ενίοτε και ο υπ’ αριθμόν ένα-, αλλά και στην Ελλάδα, που νιώθουμε ότι τον ξέρουμε -και τον φοβόμαστε, τον μισούμε ή και τα δύο- περισσότερο κι από τους δικούς μας πολιτικούς. Γράφτηκαν πολλά για το πόσο βοηθά τις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού το γεγονός ότι χηρεύει τώρα η καρέκλα του ισχυρού υπουργείου, για το ποιοι θα ήθελαν να την πάρουν -οι Φιλελεύθεροι, οι Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας, οι Πράσινοι;- και ποια ανταλλάγματα είναι διατεθειμένοι να δώσουν. Αλλά ίσως ο βασικότερος λόγος που ο Σόιμπλε δέχτηκε να αφήσει το γραφείο του στη Βίλελμστρασε, εκεί που στεγαζόταν κάποτε το υπουργείο Αεροπορίας επί Γ’ Ράιχ, είναι επειδή νιώθει ικανός -ίσως και υποχρεωμένος- να παίξει τον ρόλο του “θηριοδαμαστή” στη νέα Βουλή.
Να σημειωθεί, ότι το αξίωμα του προέδρου της Βουλής δεν είναι απλά το δεύτερο τη τάξει στη Γερμανία. Είναι ιδιαίτερα σεβαστό κυρίως λόγω των προσωπικοτήτων που το έχουν υπηρετήσει, με τελευταίο τον Χριστιανοδημοκράτη Νόρμπερτ Λάμερτ, το όνομα του οποίου είχε γίνει σχεδόν... εικόνισμα ακόμη και για τους βουλευτές της αντιπολίτευσης στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Σε μια κοινοβουλευτική περίοδο, εντελώς διαφορετική από αυτή που αρχίζει τώρα, μόλις με τέσσερα κόμματα, και με πολύ αδύναμη αντιπολίτευση, που δεν άθροιζε μαζί ούτε το 20% των βουλευτών. Και κυρίως, χωρίς ακροδεξιούς, χωρίς πρόσωπα που έχουν κάνει επιστήμη την πρόκληση, αλλά και την ακροβασία στα όρια του συντάγματος.
Αν και λίγα από τα στελέχη της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία” που εκλέχτηκαν στη νέα Βουλή είναι ευρέως γνωστά, όσοι και όσες εμφανίζονται στα τοκ σόου της τηλεόρασης και σε ανοιχτές προεκλογικές συγκεντρώσεις δεν φροντίζουν να τινάζουν στον αέρα μόνο την... πολιτική ορθότητα, αλλά χρησιμοποιούν συστηματικά -κάποιοι με ιδιαίτερη μαεστρία- τη γλώσσα του μίσους και του φόβου. Καθώς το ίδιο αναμένεται να κάνουν και εντός του κοινοβουλίου, ο Σόιμπλε θεωρείται ο ενδεδειγμένος σκληροτράχηλος που μπορεί να τους βάζει στη θέση τους.
Αυτή είναι η μισή δουλειά του “θηριοδαμαστή” στη νέα Βουλή. Η άλλη μισή είναι ακόμη πιο δύσκολη, ανάλογα με το ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί. Με δεδομένο, προς στιγμήν τουλάχιστον, ότι οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν επιλέξει τα έδρανα της αντιπολίτευσης -και μαζί την επίσης σκληροτράχηλη Αντρέα Νάλες στον ρόλο της επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας-, η πιθανότερη κυβέρνηση συνασπισμού της Μέρκελ θα έχει άρωμα... Καραϊβικής και θα αποτελείται από τρία συν ένα κόμματα. Τους “μαύρους” Χριστιανοδημοκράτες (CDU) με το θυμωμένο αδελφάκι από τη Βαυαρία (CSU), τους “κίτρινους” Φιλελεύθερους (FDP) και τους Πράσινους.
Μια τέτοια κυβέρνηση θα αναζητά συνεχώς σημεία ισορροπίας όχι μόνο πίσω από κλειστές πόρτες, με τους επικεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων να παίζουν κατς μεταξύ τους, αλλά και εντός της Βουλής, ειδικά στις “μεγάλες” συζητήσεις. Κι εκεί η... γριά αλεπού Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με σχεδόν μισό αιώνα εμπειρία στα κοινοβουλευτικά έδρανα και στα σκληρά παζάρια, θα έχει ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις να αντιμετωπίσει από τα Eurogroup των τελευταίων ετών, όπου συν τω χρόνω ένιωθε παντοδύναμος. Πάντως, κανείς δεν πρέπει να θεωρεί βέβαιο ότι η επόμενη γερμανική κυβέρνηση θα είναι “Τζαμάικα”, όσο κι αν Φιλελεύθεροι και Πράσινοι δείχνουν πρόθυμοι να το... παλέψουν. Μπορεί ύστερα από μερικές εβδομάδες το πείραμα να αποτύχει και η Μέρκελ να ζητήσει και πάλι το... χέρι των Σοσιαλδημοκρατών. Με τρόπο που να τους το κάνει πολύ δύσκολο να αρνηθούν. Κι αν το κάνουν, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας καραδοκούν δεύτερες κάλπες. Αυτές που δεν αρέσουν καθόλου στον Γερμανό ψηφοφόρο.
