«Ο στρατός δεν πήρε την εξουσία, από όσο μπορούμε να κρίνουμε ώς σήμερα. Για τη διακυβέρνηση της χώρας, υπάρχει πολιτική κυβέρνηση. Ο στρατός αποκατέστησε τη δημοκρατία». Αυτά δήλωνε, στις αρχές του μήνα, σε συνέντευξη Τύπου, στο Πακιστάν, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, σχετικά με την κατάσταση στην Αίγυπτο. Και βέβαια, ήταν ολοφάνερη η ανάγκη να μην χαρακτηρίσει την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι από τον στρατό «πραξικόπημα». Και τούτο λόγω των συνεπειών που θα είχε μια τέτοια παραδοχή ως προς τη συνέχιση της αμερικανικής οικονομικής ενίσχυσης (1,5 δισ. δολάρια, από αυτά 1,3 δισ. στρατιωτική βοήθεια), σύμφωνα με τον νόμο για τη Βοήθεια προς ξένες χώρες (Foreign Assistance Act), που απαγορεύει αυτή να παρέχεται σε χώρα όπου ανατράπηκε νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Ωστόσο, τα πράγματα στην Αίγυπτο είναι πολύ σύνθετα και είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα φέρουν στο προσκήνιο τις αδυναμίες (ή μήπως και την αδιαφορία;) της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή γενικά και την Αίγυπτο ειδικότερα.
Αυτές οι εξελίξεις σφραγίζονται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, από τον νέο ισχυρό άνδρα του καθεστώτος, τον στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, που δεν κρύβει ότι ήλθε για να παραμείνει στην πολιτική σκηνή της Αιγύπτου - μιας χώρας όπου η ανάμειξη του στρατού στην πολιτική είναι ο κανόνας. Ωστόσο, σε αντίθεση με την παράδοση των Νάσερ, Σαντάτ, Μουμπάρακ, ο αλ Σίσι είναι ένα νέο είδος Αιγύπτιου, ανώτατου στρατιωτικού. Θρησκευόμενος, χρησιμοποιεί συχνά στίχους του Κορανίου στις συζητήσεις του, ενώ η σύζυγός του φορά τα παραδοσιακά μουσουλμανικά ενδύματα. Συντηρητικός, δικαιολόγησε τα «τεστ παρθενίας», στα οποία υπέβαλλαν οι στρατιωτικοί τις γυναίκες που διαδήλωναν κατά του Μουμπάρακ, λέγοντας ότι έτσι «προστατεύονται τα κορίτσια από βιασμό»! Πέραν αυτών των απόψεών του όμως, ο Αλ Σίσι έχει δώσει και δείγμα γραφής για το πώς αντιλαμβάνεται την εξουσία στη χώρα του. Ο αμερικανοσπουδασμένος στρατηγός, στο διδακτορικό του στο Κολέγιο του Αμερικανικού Στρατού στην Πενσυλβάνια, με τον τίτλο «Δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», πρεσβεύει απόψεις που διόλου δεν θα δυσαρεστούσαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Δίνει, για παράδειγμα, έμφαση στον ρόλο της θρησκείας στην πολιτική, εκφράζοντας τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο θα γινόταν αποδεκτό ένα «κοσμικό πολίτευμα» από την πλειονότητα των κατοίκων της περιοχής και τασσόμενος υπέρ μιας Ισλαμικής Δημοκρατίας. «Η Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή στη Μέση Ανατολή χωρίς την κατανόηση της έννοιας του ‘Ελ Καλάφα' (δηλαδή του Χαλιφάτου)». Ο ίδιος δε θεωρεί ότι μια κυβέρνηση θα είναι αποδεκτή μόνο αν και οι τρεις κλάδοι της, ο εκτελεστικός, ο νομοθετικός κι εκείνος της δικαιοσύνης, είναι επαρκώς ισλαμικοί, διαφορετικά θα πρέπει να υπάρξει ένας ανεξάρτητος ‘θρησκευτικός' κλάδος της κυβέρνησης. Αναγνωρίζει μάλιστα ότι συνιστά ‘πρόκληση' η ενσωμάτωση του Ισλάμ στην κυβέρνηση, ωστόσο θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή...
Μάλλον αυτά θα είχαν διαβάσει και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και ο Μοχάμεντ Μόρσι όταν επέλεγαν τον Αλ Σίσι για να διαδεχθεί στη θέση του υπουργού Άμυνας, τον Μοχάμεντ Ταντάουϊ. Μάλιστα, ο εκπρόσωπος των Αδελφών Μουσουλμάνων του είχε πλέξει το εγκώμιο, λέγοντας ότι, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, που είχε στενούς δεσμούς με την Ουάσινγκτον, αυτός είναι «100% πατριώτης»... Όμως η Αδελφότητα έπεφτε 100% έξω στην ανάλυσή της σχετικά με τον άνθρωπο και τις προθέσεις του.
Ο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, που πλέον είναι και αναπληρωτής πρωθυπουργός, δεν κρύβει τις πολιτικές του βλέψεις. Τηρώντας μεν τα προσχήματα περί επαναφοράς στη Δημοκρατία, είναι φανερό ότι έχει τη δική του, προσωπική ατζέντα, που περιλαμβάνει αφενός την εξουσία και αφετέρου την καθυπόταξη των Αδελφών σε ένα νέου τύπου στρατιωτικο-ισλαμικό καθεστώς... Η πρόσφατη ομιλία του σε απόφοιτους της Στρατιωτικής Ακαδημίας ήταν ενδεικτική: κάλεσε τον λαό να του δώσει την εξουσία να αντιμετωπίσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Οι οποίοι φαίνεται ότι αιφνιδιάστηκαν βρίσκοντας μπροστά τους το νέο αυτό είδος στρατιωτικού...
