Η διεύρυνση της Δημοκρατίας και των ελευθεριών αποτελεί απάντηση στην τρομοκρατία και στις πολιτικές της λιτότητας που επιβάλλουν και τις οποίες η Ελλάδα προσπάθησε να αντιμετωπίσει από μόνη της, τόνισε στην «Αυγή" της Κυριακής η Κλάουντια Πινέλι, στηρίζοντας το κίνημα αλληλεγγύης εναντίον της έκδοσης των πέντε Ελλήνων νεαρών στην Ιταλία.
Η Κλάουντια Πινέλι είναι κόρη του Ιταλού αναρχικού Τζιουζέπε «Πίνο» Πινέλι, που δολοφονήθηκε στην Ασφάλεια του Μιλάνου στις 16 Δεκεμβρίου του 1969 και τον οποίο οι αρχές προσπάθησαν να κατηγορήσουν για τη βόμβα που είχαν βάλει τέσσερις ημέρες πριν οι νεοφασίστες στην Αγροτική Τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα στο κέντρο της πόλης, δολοφονώντας δεκαεπτά άτομα, δρομολογώντας τη στρατηγική της έντασης και την περίοδο της τρομοκρατίας.
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΛΑΝΟ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟ
Η βόμβα στην Αγροτική Τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου στις 12 Δεκεμβρίου του 1969 και η δολοφονία του πατέρα σας στα γραφεία της Ασφάλειας τέσσερις ημέρες αργότερα πυροδότησαν τη «στρατηγική της έντασης» και την περίοδο της τρομοκρατίας, με εκατοντάδες αθώα θύματα σε άλλες βομβιστικές επιθέσεις. Τι απομένει από αυτή την ιστορία;
Η ελληνική με την ιταλική Ιστορία συναντούνται αρκετές φορές. Το 1969 η Ιταλία ήταν η μόνη Δημοκρατία που παρέμενε στη Νότια Ευρώπη, γιατί στην Ελλάδα ήταν οι συνταγματάρχες και στην Ισπανία και την Πορτογαλία οι φασιστικές δικτατορίες. Στην Ιταλία προσπαθούσαν να μας οδηγήσουν σε μια δικτατορία. Η Ιταλία δεν ήταν μια πραγματική Δημοκρατία, γιατί το 1969 δεν υπήρχε ούτε ένα υψηλόβαθμο στέλεχος των σωμάτων ασφαλείας που δεν είχε διαπαιδαγωγηθεί και εκπαιδευτεί κατά τη περίοδο της φασιστικής δικτατορίας. Υπήρξε όμως μια κοινωνία των πολιτών που εξεγέρθηκε και αντέδρασε στις αλήθειες που προσπάθησαν να μας επιβάλουν.
Οι αναρχικοί είναι οι εύκολοι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ο πατέρας μου, ο Πίνο, αποτέλεσε το γρανάζι που μπλόκαρε αυτό τον μηχανισμό. Ένας δικαστής είχε πει μια μέρα στη μητέρα μου ότι δεν φαντάζονταν ότι ένας αναρχικός μπορούσε να έχει τόσους φίλους. Ο Πίνο ήταν δραστήριος συνδικαλιστής των σιδηροδρομικών, έκανε πολιτική με τα νεολαιίστικα κινήματα που ήταν ισχυρά εκείνη την εποχή, αποτελούσε τη γέφυρα μεταξύ αυτών των δημιουργικών και θετικών κινημάτων και τους παλιούς αναρχικούς. Ήταν γνωστός σε όλους. Είχε στενές σχέσεις με τους καθολικούς και το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης και της μη βίας, γιατί εκείνα τα χρόνια τους αντιρρησίες συνείδησης τους έκλειναν φυλακή.
Κανείς από αυτούς δεν αποδέχθηκε την επίσημη εκδοχή για τα γεγονότα της βόμβας στην Πιάτσα Φοντάνα. Συνέλαβαν όλους τους αναρχικούς του Μιλάνου. Ο πατέρας μου πέθανε «πέφτοντας» από τον δεύτερο όροφο της Ασφάλειας του Μιλάνου και έπειτα από τρεις ημέρες παράνομων ανακρίσεων. Η μητέρα μου βρέθηκε μόνη της με δύο κόρες οκτώ και εννέα ετών. Ο πατέρας μου πήγε με το μηχανάκι του στην Ασφάλεια για να μη γυρίσει ποτέ. Γνωρίσαμε την αλληλεγγύη των φίλων του, που διαρκώς αυξάνονταν. Έδειξαν μεγάλο κουράγιο, λέγοντας ένα «όχι» στην επίσημη θέση του κράτους.
*Σήμερα ξέρουμε σχεδόν τα πάντα για το τι συνέβη τότε...
Ναι, ξέρουμε σχεδόν τα πάντα. Το 2009 είχαμε και μια επίσημη αναγνώριση όταν, την «Ημέρα της επετείου για τα θύματα από τις σφαγές», ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο συμπεριέλαβε το όνομα του Τζιουζέπε Πινέλι ως το δέκατο όγδοο θύμα της σφαγής της Πιάτσα Φοντάνα. Θύμα ποιανού; Της βόμβας; Όχι. Ήταν θύμα του κράτους. Εκείνη τη στιγμή είδαμε ένα μικρό φως γι' αυτό που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου που μπορεί να αναγνωρίζει τα λάθη του. Ήταν ένα αμυδρό φως που έσβησε εντελώς. Ο πρόεδρος Ναπιλιτάνο τότε αναγνώρισε την ιστορική αλήθεια, που την κατακτήσαμε χάρη στο κουράγιο πάρα πολλών ανθρώπων. Για τον Σάκο και τον Βαντσέτι χρειάστηκαν εβδομήντα χρόνια. Για τον Πινέλι σαράντα πριν έχουμε μια δημόσια αναγνώριση.
* Συνεχίζεται να συμμετέχετε σε πολλές εκδηλώσεις, αρκετές φορές μάλιστα σε σχολεία, για να διηγηθείτε ιστορικά γεγονότα που έχουν αφήσει ακόμη πληγές στη χώρα σας. Πώς σας αντιμετωπίζουν;
Με το πέρασμα του χρόνου αυξήθηκε το ενδιαφέρον για να μιλάμε για εκείνα τα χρόνια και κυρίως στα σχολεία, που δεν διδάσκονται αυτό το κομμάτι της Ιστορίας ή, όταν το αγγίζουν, τροφοδοτούν μεγάλες πολεμικές και έντονα συναισθήματα και από τις δύο πλευρές. Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι σαράντα έξι χρόνια αργότερα η ανάμνηση του Πίνο παραμένει ζωντανή σε τόσο πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα σε πάρα πολλούς νέους. Υπάρχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον στους νέους, στα σχολεία, ένα πολύ θετικό κλίμα, μια μεγάλη ελπίδα. Ιδιαίτερα εάν σκεφτεί κανείς την άθλια πραγματικότητα που ζούμε.
* Αυτές τις μέρες η αστυνομία ξανάρχισε να κάνει ελέγχους στα αυτοκίνητα, να κοιτά τα πρόσωπά μας, ψάχνοντας πιθανόν κάποιους Άραβες, αναβιώνοντας το κλίμα της τρομοκρατίας των προηγούμενων δεκαετιών. Κάποιοι, μάλιστα, μας προειδοποίησαν ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε τον περιορισμό των ελευθεριών μας...
Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει, παρόλο που έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Μια νέα στρατηγική της έντασης, με τον φόβο, τον τρόμο, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Προσπαθούν να τα χρησιμοποιήσουν για να περιορίσουν τις ελευθερίες μας. Θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Θα έπρεπε να απαντήσουμε με τη Δημοκρατία και την ελευθερία. Με κατηγορούν ότι ανατρέχω στο παρελθόν. Αυτοί μας δίδαξαν να μην πιστεύουμε στις εκδοχές που μας δίνουν. Να μην εμπιστευόμαστε αυτά που μας λένε κι αυτά που κάνουν. Η Πιάτσα Φοντάνα και οι άλλες σφαγές που ακολούθησαν. Μετά από τόσα χρόνια δεν υπάρχει ένας υπεύθυνος! Στις δίκες αναδύονται οι σχέσεις σημαντικού τμήματος των θεσμών με τους υπαίτιους.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε κάθε στιγμή σε περίοδο κρίσης. Σήμερα προσπαθούν να περιορίσουν πάλι τα δικαιώματά μας. Λες και δεν θυμόμαστε τα χρόνια της μαύρης και κόκκινης τρομοκρατίας. Πολλοί δεν αποδεχόμαστε αυτή την κατάσταση. Αγανακτούμε και θα συνεχίζουμε να αγανακτούμε, απαιτώντας μια περισσότερο αξιοπρεπή και ανθρώπινη κοινωνία.
* Λέγεται ότι η πόλη σας, το Μιλάνο, αποτελεί το πολιτικό εργαστήριο της Ιταλίας, από τη δημιουργία των συνδικάτων, τη γέννηση του φασισμού, τη στρατηγική της έντασης, του μπερλουσκονισμού, τη Λέγκα του Βορρά έως τη πρόσφατη ΕΧΡΟ...
Όταν ακούω ότι το Μιλάνο αποτελεί την «πρωτεύουσα της ηθικής», μου έρχεται να γελάσω! Λες και δεν έχουμε μνήμη. Με την έκθεση ΕΧΡΟ είχαμε συλλήψεις για διαφθορά πριν ακόμη εγκαινιαστεί. Μας επανέφεραν στη μνήμη πράγματα και καταστάσεις που είχαμε ξαναζήσει πριν από μια εικοσαετία με την «Πόλη των Μιζών». Υπήρξε μια μεγάλη προσδοκία με την εκλογή του Πιζαπία στη θέση του δημάρχου. Η άνοδος της Λε Πεν στη Γαλλία μας ανησυχεί. Η Λέγκα του Βορρά είναι ακόμη χειρότερη. Πρέπει να αντισταθούμε στον λαϊκισμό.
* Μετά την ΕΧΡΟ συνέλαβαν και ορισμένους «αναρχικούς». Οι ιταλικές δικαστικές αρχές απαιτούν μάλιστα και την έκδοση πέντε νεαρών «αναρχικών» από την Ελλάδα με κατηγορίες που προέρχονται από τον φασιστικό κώδικα και δεν υπάρχουν στο ελληνικό δίκαιο...
Δεν συμφωνώ με τις βίαιες πρακτικές. Δεν είμαι όμως ούτε με αυτούς που πήγαν την επόμενη μέρα να καθαρίσουν τους τοίχους του Μιλάνου. Οι τοίχοι ουρλιάζουν κάτι. Οι νεαροί δεν πρέπει να εκδοθούν στην Ιταλία και δεν πρέπει να δικαστούν με βάση φασιστικούς νόμους και άρθρα που δηλητηριάζουν τη ζωή μας. Οι νεαροί δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους, δεν ξέρω εάν αποκαλούνται «αναρχικοί», αλλά έχουν ανάγκη τη βοήθεια όλων μας.
Θα κερδίσουμε μαζί τη μάχη της Ελλάδας
*Ξέρουμε ότι παρακολουθείτε την κατάσταση στην Ελλάδα...
Παρακολουθώ τις εξελίξεις όσο μπορώ. Ο Τσίπρας αποτέλεσε μια πολύ μεγάλη ελπίδα. Προσπάθησε να βγάλει την αγχόνη από τον λαιμό του ελληνικού λαού, μια οικονομική αγχόνη που τη σφίγγουν και στους άλλους λαούς. Έχω εμπιστοσύνη στη δουλεία που γίνεται στην Ελλάδα. Πιστεύαμε ότι θα γίνει κάτι το εξαιρετικό. Μετά συγκρουστήκαμε με την πραγματικότητα. Έγιναν συμβιβασμοί. Πρέπει όμως να είναι ξεκάθαρο ότι η μάχη στην Ελλάδα δεν δίνεται μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλους μας. Κανείς δεν αγωνίζεται για την αυλίτσα του. Ο αγώνας εναντίον της λιτότητας συνεχίζεται και θα τον κερδίσουμε όλοι μαζί.
