Πολλές ώρες ατέρμονων συζητήσεων θα αναλωθούν και φέτος στα διεθνή "μίτινγκ" και φόρα κυβερνητικών αξιωματούχων και τεχνοκρατών ειδημόνων για το πώς θα καταπολεμηθούν οι παγκόσμιοι φοροπαράδεισοι και οι "διεθνούς διαμετρήματος" πρακτικές φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής των παγκόσμιων εταιρικών κολοσσών και των κάθε λογής υπερπλούσιων του πλανήτη. Και φυσικά πολλές προτάσεις θα πέσουν στο τραπέζι των συζητήσεων και πολύ περισσότερες φρέσκιες ιδέες θα απασχολήσουν τα σχετικά πάνελ, ενώ οι ιθύνοντες χάραξης και άσκησης πολιτικής θα διατρανώσουν άλλη μια φορά την αποφασιστικότητά τους να πατάξουν το φαινόμενο. Όλα αυτά, φυσικά, μπροστά στις κάμερες και το σμήνος των δημοσιογράφων. Διότι, πίσω από το επικοινωνιακό πανηγύρι, η ουσία των πραγμάτων και η ίδια η πραγματικότητα απέχουν παρασάγγας από τα παχιά λόγια. Άλλωστε, όπως ευστόχως επισημαίνει το αγγλικό ρητό, talk is cheap (τα λόγια είναι φθηνά)...
Μπορεί λοιπόν καθ' όλη τη διάρκεια της περιβόητης "ελληνικής κρίσης χρέους" οι Γερμανοί πολιτικοί να σέρβιραν με δημαγωγικές κορώνες στο ακροατήριό τους τη βολική εξήγηση της χρόνιας κακοδαιμονίας του ελληνικού φορολογικού και εισπρακτικού μηχανισμού, όμως, όπως αποκαλύπτεται εκ των υστέρων βάσει αδιάσειστων και ανεξάρτητων στοιχείων, το μαύρο χρήμα -και μάλιστα αυτό που διακινείται σε μεγάλες ποσότητες- δεν είναι αποκλειστικό "προνόμιο" των μαύρων προβάτων του ευρωπαϊκού Νότου ούτε φυσικά κάποιων μακρινών, εξωτικών νησιών της Καραϊβικής.
Τα τελευταία -δημοσιευμένα χθες- στοιχεία του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης (Tax Justice Network, βρετανικό think tank αποτελούμενο από ειδικούς ερευνητές και ακτιβιστές με αντικείμενο τη φοροδιαφυγή, τον φορολογικό ανταγωνισμό και τους φορολογικούς παραδείσους) ήρθαν να βγάλουν το προσωπείο της υποκρισίας: Παρά το γεγονός ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες και πλεόν ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, η Γερμανία κατατάσσεται μεταξύ των πρώτων δέκα χωρών με βάση τον Δείκτη Χρηματοοικονομικής Μυστικότητας για το 2018.
Σοβαρά φορολογικά κενά και χαλαρή επιβολή της φορολογικής νομοθεσίας συνέβαλαν στην υψηλή κατάταξή της στη σχετική λίστα. Λαμβάνοντας υπόψιν μια σειρά παραγόντων, όπως τη διαφάνεια στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των εταιρειών, την "αναφορά ανά χώρα" (CbCR) και τη μυστικότητα της φορολογικής διαδικασίας, η Γερμανία συγκέντρωσε συνολική βαθμολογία 59,1 και κατέλαβε την 80ή θέση μεταξύ 112 υπό εξέταση χωρών.
Ωστόσο, σύμφωνα με το Δίκτυο, βρίσκεται στην 7η θέση της πρώτης δεκάδας καθώς αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 5% της παγκόσμιας αγοράς υπεράκτιων χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Η έκθεση επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι "εξακολουθούν να υφίστανται σοβαρά κενά στη γερμανική εθνική νομοθεσία και ότι η πλημμελής εφαρμογή των κανονισμών για τη φορολογία και τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες εξακολουθούν να αποτελούν απειλή για την αποτελεσματικότητα του φορολογικού συστήματος".
"Ασφαλές λιμάνι"
"Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης αποτελεί ασφαλές λιμάνι για μαύρο χρήμα από όλον τον κόσμο" σχολίασε με τη σειρά της η γερμανική εφημερίδα "Die Tageszeitung" επικαλούμενη τα στοιχεία του Tax Justice Network, σύμφωνα με τα οποία οι 10 πλέον επιζήμιοι φορολογικοί παράδεισοι στον κόσμο σήμερα είναι η Ελβετία, οι ΗΠΑ, τα νησιά Κέιμαν, το Χονγκ - Κονγκ, η Σιγκαπούρη, το Λουξεμβούργο, η Γερμανία, η Ταϊβάν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Βαϊλάτο του Γκέρνσεϊ (σύμπλεγμα νησιών στην Θάλασσα της Μάγχης που αυτοδιοικούνται από τοπικά συμβούλια και ανήκουν στη Βρετανική Κοινοπολιτεία).
Όπως επισημαίνεται, η Ελβετία αποτελεί τη "μητέρα όλων των φορολογικών παραδείσων" δεδομένου ότι οι ελβετικές τράπεζες διαχειρίζονται περισσότερα από 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ που ανήκουν σε αλλοδαπούς καταλαμβάνοντας έτσι μερίδιο της τάξης του 25% σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Βρετανία δεν εμφανίζεται μεν στο top 10 της συνολικής κατάταξης, ωστόσο οι τράπεζες του Λονδίνου ελέγχουν εταιρείες διαχείρισης χαρτοφυλακίων σε βρετανικά υπερπόντια εδάφη, όπως τα Κέιμαν, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι κ.λπ. Κατά συνέπεια και σύμφωνα με το TJN, το Ηνωμένο Βασίλειο χαρακτηρίζεται ως "το μυστικό Νο1" των φορολογικών παραδείσων παγκοσμίως.
Ο εκ της ομάδας του ΤΝJ Μάρκους Μέιντζερ κατήγγειλε πως η Γερμανία φρενάρει την αυστηροποίηση των κανόνων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και έχει εφαρμόσει μόνον ελλιπώς τις αλλαγές που έχουν αποφασιστεί. Στη Γερμανία εμπίπτει το 5% των χρημάτων που μεταφέρονται στοχευμένα εκτός συνόρων προκειμένου να ξεφύγουν από τη φορολογική νομοθεσία που ισχύει στη χώρα των κατόχων τους. Επιπλέον στη χώρα δεν ισχύει μεν το τραπεζικό απόρρητο ωστόσο υφίστανται αρκετά "παραθυράκια". Έτσι, είναι ακόμα αρκετά απλό το να ιδρύσει κανείς μια "σκιώδη" εταιρεία. Και ναι μεν υπάρχει πλέον μία νέα υποχρέωση για τις τράπεζες να δίνουν αναφορά στις φορολογικές αρχές, αλλά αυτό ισχύει μόνον για εταιρείες με έδρα εκτός Ε.Ε.
Το μεγάλο ξέπλυμα
Κατά το δημοσίευμα της "Tageszeitung", το ομοσπονδιακό υπουργείο Οικονομικών εκτιμά ότι μόνον στη Γερμανία το 2014 "ξεπλύθηκαν" 100 δισεκατομμύρια ευρώ! Εκτός αυτού, υπάρχει έλλειψη προσωπικού για την εφαρμογή της φορολογικής νομοθεσίας με το αρμόδιο συνδικάτο των εφοριακών να κάνει λόγο για 16.000 κενές θέσεις εργασίας! Στο δημοσίευμα σχολιάζεται ότι δεν πρόκειται περί συμπτώσεως καθώς το δίκτυο TJN εικάζει ότι μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων υπάρχει ένας "κρυφός φορολογικός ανταγωνισμός" με αποτέλεσμα να ασκείται χαλαρός έλεγχος επί των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται εντός της επικράτειάς τους. Έτσι σήμερα υπάρχουν στο Βερολίνο 489 εκατομμυριούχοι, αλλά μόνον 11 εξ αυτών ελέγχθηκαν εντός του 2016...
Όπως σχολίασε δηκτικά η Deutsche Welle, όσον αφορά τη φοροαποφυγή, η Γερμανία έχει μακρά ιστορία στο να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους. Σύμφωνα με το γερμανικό δίκτυο, το πιο ανησυχητικό στοιχείο σε σχέση με το γερμανικό φορολογικό σύστημα είναι η απουσία κινήτρων για την επιβολή φόρων, μια κατάσταση που έχει ιστορικές ρίζες. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι συμμαχικές δυνάμεις εμπόδισαν τη Γερμανία να δημιουργήσει μια κεντρική φορολογική διοίκηση. Ως αποτέλεσμα, τα 16 ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια έγιναν υπεύθυνα για τη συλλογή των φόρων αναλαμβάνοντας το κόστος της φορολογικής διοίκησης και των φορολογικών ελέγχων στην επικράτειά τους, με την υποχρέωση βεβαίως να κατανείμουν τα φορολογικά έσοδα και στα άλλα κρατίδια. Αυτό δημιούργησε μια κουλτούρα χαλαρής φορολογικής επιβολής καθώς οι τοπικές κυβερνήσεις δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο στο να θεσπίσουν και να εφαρμόσουν αποτελεσματική φορολογική νομοθεσία.
