Η κρίση της Καταλωνίας φαίνεται ότι μπαίνει στην πιο δύσκολη και απρόβλεπτη περίοδό της, με την Ισπανία και την Καταλωνία που είχαμε γνωρίσει να αποτελούν παρελθόν και αυτή που θα δημιουργηθεί από αύριο το πρωί να αποτελεί εφιάλτη.
Η εφαρμογή του άρθρου 155 κινδυνεύει να αποτελέσει έναν μεγαλύτερο κίνδυνο από τη μονομερή ανεξαρτησία του Πουτζντεμόντ, γιατί πυροδοτεί μια καθολική αντίσταση σε ό,τι μπορεί να εκφράσει τους ισπανικούς θεσμούς από την ισχυρά οργανωμένη μεγάλη μειονότητα του καταλανικού εθνικισμού. Το Λαϊκό Κόμμα είχε πάρει στις τελευταίες τοπικές εκλογές 8,5% στην Καταλωνία, όσο είχε πάρει περίπου το ακροαριστερό CUP και λιγότερο από την Ενωτική Αριστερά CSQEP.
Ο Ραχόι στην Καταλωνία δεν διακινδυνεύει τίποτα, ενώ μπορεί να συσπειρώσει τον ισπανικό εθνικισμό στην υπόλοιπη χώρα εναντίον κάθε δημοκρατικής μεταρρύθμισης με έντονα αντικομμουνιστικά και “αντιποδεμικά” χαρακτηριστικά. Οι διαρκείς αρνήσεις την τελευταία δεκαπενταετία σε όλες σχεδόν τις προτάσεις των Καταλανών έδωσαν στο Λαϊκό Κόμμα την ψευδαίσθηση ότι το ισπανικό οικονομικό, κοινωνικό και αυτοδιοικητικό μοντέλο μπορούν να παραμένουν αμετάβλητα στον χρόνο.
Η καταλανική και η δημοκρατική ισπανική κοινωνία θα αντισταθούν στην κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών και των ελευθεριών τους. Θα αντιδράσουν μαζικά και ειρηνικά. Χρειάζονται όμως και μια διέξοδο μπροστά στην τυχοδιωκτισμό του καταλανικού εθνικισμού, τον αυταρχισμό της ισπανικής Δεξιάς και τον υποταγή σε αυτόν των Σοσιαλιστών. Η Καταλωνία και η Ισπανία χρειάζονται μια εναλλακτική λύση για τον διάλογο, τη συμφιλίωση και την ειρήνη και πρώτα απ’ όλα με τους πολίτες τους πρωταγωνιστές στις εξελίξεις με το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής για του πού, πώς και με ποιους θα ανήκουν σε κάτι.
