“Πρέπει να σώσουμε τους ανθρώπους στη θάλασσα και να τους διασφαλίσουμε την υποδοχή σε μια Ευρώπη που τους έχει ανάγκη και έχει λίγους μετανάστες. Γι’ αυτό επείγει επίσης η δημιουργία μιας πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς στην Ιταλία, που να μπορέσει να θέσει τις προκλήσεις της εποχής μας στην εθνική και ευρωπαϊκή διάσταση της πολιτικής” τόνισε στην “Αυγή” η Άννα Φαλκόνε, συνταγματολόγος και πρώην αντιπρόεδρος της επιτροπής για το “Όχι” στο δημοψήφισμα του προηγούμενου Δεκεμβρίου, πρωταγωνίστρια μαζί με τον Τομάζο Μοντανάρι στις διαδικασίες ενός κοινού ψηφοδελτίου της Αριστεράς στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Η Ιταλία δοκιμάζεται σκληρά από ένα μεταναστευτικό κύμα και καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν φαίνεται διατεθειμένη να τη βοηθήσει...
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρή κρίση, πρώτα και κύρια αξιών. Η Ιταλία, όπως και η Ελλάδα βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή μεταναστευτικών ροών τεραστίων διαστάσεων, που δεν αφορούν μόνο την ήπειρό μας. Η παγκοσμιοποίηση και οι συνέπειές της οδήγησαν έναν ολόκληρο κόσμο σε κίνηση. Κανείς δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει από μόνος του το μεταναστευτικό. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι από την Ευρώπη ή το G20 του Αμβούργου; Δυστυχώς, η Ιταλία έχει κλειστεί στον εαυτό της, η ίδια η Ευρώπη δεν έχει μια σοβαρή, ενεργή και πολυμερή διεθνή πολιτική απέναντι στους απογόνους που παλιού διπολισμού, την Κίνα ή την Ινδία, με αποτέλεσμα να βιώνουμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής με ένα τεράστιο ανθρώπινο δράμα, με μερικές από τις πράξεις του να διαδραματίζονται στη Μεσόγειο. Η μετανάστευση δεν αποτελεί πρόβλημα, γιατί οι μετανάστες είναι λίγοι στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις προκλήσεις της μετατροπής και μεταρρύθμισης των κοινωνιών και των οικονομιών μας.
Η “ρομποτοποίηση” και οι αυτοματισμοί αλλάζουν την εργασία, γι’ αυτό έχουμε ανάγκη μια πολιτική δύναμη με διεθνή και όχι εθνική διάσταση για να θέσει αυτά τα προβλήματα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί κλείνοντας τα σύνορα ή ανοίγοντάς τα σε όλους. Υπάρχουν όμως ορισμένα σημεία που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, όπως ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του δικαιώματος στη ζωή. Έχουμε υποχρέωση να σώσουμε τους ανθρώπους στη θάλασσα και να τους υποδεχθούμε στη χώρα μας. Η Ευρώπη, και όχι μόνο η Ιταλία, συνορεύει με τη Λιβύη. Πρέπει να βρούμε μια ευρωπαϊκή λύση, αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες ως έναν μεγάλο ανθρώπινο πόρο που έχουμε ανάγκη. Έρχονται νέοι άνθρωποι με ταλέντο, ικανότητες και την αισιοδοξία να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν βιώνουμε μια εισβολή μεταναστών στην Ευρώπη. Βιώνουμε μια πλήρη ανικανότητα διαχείρισης μιας μεταναστευτικής ροής που καταγράφεται κυρίως στην Ιταλία και την Ελλάδα. Αντί για περικοπές και δημοσιονομικά σύμφωνα, έχουμε ανάγκη μιας πολιτικής για την ανάπτυξη και δημόσιες επενδύσεις για όλους μας.
Οι ΜΚΟ αυτή τη στιγμή σώζουν ανθρώπινες ζωές, αυτή είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα. Μετά μπορούμε να συζητήσουμε για το Διεθνές Δίκαιο, τη διαφάνεια των πόρων τους. Οι ΜΚΟ και οι εθελοντές τους προσφέρουν ένα έργο που δεν μπορούν πολλές φορές να προσφέρουν οι θεσμοί μας. Το κράτος πρέπει να επιστρέψει πρωταγωνιστής στις πολιτικές για την απασχόληση, το κοινωνικό κράτος, την ολοκλήρωση των κοινωνιών μας, γιατί έτσι θα καταπολεμήσουμε τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τη μείωση των ωραρίων εργασίας.
Οργανώσατε μια εκδήλωση στο Θέατρο Μπρανκάτσιο. Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Διοργανώνουμε θεματικές συνελεύσεις σε όλη την Ιταλία. Δεν έχουμε οργανωτικές δομές στην περιφέρεια, γιατί δεν είμαστε κόμμα. Οι συνελεύσεις πρέπει να είναι πλουραλιστικές, να έχουν προσκληθεί όλες οι κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες και όλοι οι ενεργοί πρωταγωνιστές που ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα στη συγκεκριμένη περιοχή. Οι συνελεύσεις πρέπει να είναι ανοιχτές, διάφανες, συμμετοχικές και πλουραλιστικές, δίνοντας την ευκαιρία στον καθένα να μιλήσει. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να έχουμε προτάσεις και όχι μόνο καταγγελίες.
Στο Θέατρο Μπρανκάτσιο μοιράσαμε ένα ερωτηματολόγιο ζητώντας να θέσει ο καθένας τις πέντε προτεραιότητες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Ένα από τα θέματα που αναδείχθηκε ήταν η προοδευτική κατανομή των φόρων. Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου θα έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος των συνελεύσεων για να διοργανώσουμε μια μεγάλη εθνική συνέλευση που θα συνοψίσει τις προτάσεις που θα αναδείξουν οι τοπικές συνελεύσεις. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα συμμετοχικό πρόγραμμα σε λίγα, αλλά σημαντικά σημεία, 5-6 κεντρικά στοιχεία που θα αποτελέσουν τη βάση του προγράμματος.
Τίθεται όμως και το θέμα των συμμαχιών...
Με τον Μοντανάρι είπαμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε κανενός τύπου συνεργασία ή συμμαχία με το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντζι, γιατί εφάρμοσε τόσο σκληρές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που δεν είχε καταφέρει να περάσει ούτε η Δεξιά του Μπερλουσκόνι. Η Δεξιά του Μπερλουσκόνι προσπάθησε τουλάχιστον να προστατεύσει τη βιομηχανία και την επιχειρηματικότητα στην Ιταλία, ενώ ο Ρέντζι επέτρεψε την πώληση σημαντικών μεγάλων εταιρειών μας σε επιχειρήσεις τρίτων χωρών.
Προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ενωτικοί με όλους στις συνελεύσεις μας. Η απόφαση να μη μας δοθεί το βήμα στην εκδήλωση που διοργάνωσαν ο Πιζαπία και το Κίνημα Δημοκρατών Προοδευτικών στη Ρώμη πιστεύω ότι ήταν μεγάλο λάθος, με τη δικαιολογία ότι θα παρουσίαζαν ένα νέο πολιτικό υποκείμενο. Οι μέθοδοι αυτές δεν είναι και οι καλύτερες. Ο Πιζαπία κάνει μεγάλο λάθος να αποφασίζει τα πάντα με πέντε άτομα κλεισμένα σε ένα δωμάτιο. Εμείς έχουμε τις πόρτες μας ανοιχτές σε όλους για να συμμετάσχουν στη διαμόρφωση του προγράμματος.
Μετά το πρόγραμμα θα προχωρήσουμε στη διαμόρφωση των ψηφοδελτίων μας σε όλη τη χώρα με δημοκρατικό τρόπο, με τοπικές συνελεύσεις που θα αποφασίσουν το ψηφοδέλτιο στην κάθε εκλογική περιφέρεια. Δεν θα κάνουμε προκριματικές εκλογές, όπως κάνουν τα άλλα ηγετίστικα κόμματα, που εξαρτούν το αποτέλεσμα από τις εξωτερικές συμμετοχές. Στις διαδικασίες μας θα ψηφίσουν όσοι έχουν γραφτεί στην ιστοσελίδα που έχουμε δημιουργήσει. Δεν ξέρω τι άλλο πιο δημοκρατικό θα μπορούσαμε να κάνουμε. Το στοίχημά μας είναι η μαζική συμμετοχή των πολιτών, των αριστερών, των ανένταχτων, των νέων, των γυναικών, όσων πλήττονται από την κρίση. Υπάρχει μια σιωπηλή πλειοψηφία που δεν πάει να ψηφίσει και που δεν αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύεται. Αυτούς θα πρέπει να καλέσουμε να συμμετέχουν στο εγχείρημα.
Πώς σας αντιμετωπίζουν τα μέσα ενημέρωσης;
Αντιμετωπίζουμε ένα είδος αποκλεισμού από τα μέσα ενημέρωσης ακόμη κι όταν κάποιες φορές μας καλούν, γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τα θέματα που μας απασχολούν και τις προτάσεις που κάνουμε, αλλά για πολιτικά κουτσομπολιά και δευτερεύοντα πράγματα. Τα μέσα ενημέρωσης προχώρησαν σε μια πλήρη παραπληροφόρηση για την πρωτοβουλία που πήραμε στο Θέατρο Μπρανγκάτσιο, γιατί έπειτα από πολύ καιρό δώσαμε βήμα στην κοινωνία των πολιτών, σε συλλογικότητες και πολιτικές δυνάμεις για να διαμορφώσουμε ένα κοινό πρόγραμμα 10 σημείων. Η τηλεόραση έδειξε την αποδοκιμασία στον εκπρόσωπο του Κινήματος Δημοκρατικών Προοδευτικών και την αντιπαράθεση με ένα κοινωνικό κέντρο της Νάπολης. Στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης είναι δύσκολο να μιλήσεις για το ποιος είσαι και τι θέλεις να κάνεις. Αυτά αναπαράγουν φιγούρες με στερεότυπα.
Πολλά άτομα που έχουν απογοητευτεί από το Δημοκρατικό Κόμμα παρακολουθούν τις εξελίξεις στο Κίνημα Δημοκρατών Προοδευτικών, αλλά στην πράξη έχουν τις ίδιες ανησυχίες που έχουμε και εμείς. Προσπαθούμε να ενώσουμε από τα κάτω αυτές τις εμπειρίες ανάμεσα στον κόσμο. Η χώρα μας πάσχει από μεγάλες ασθένειες, τις κοινωνικές ανισότητες και τις κοινωνικές αδικίες. Για τον λόγο αυτό ζητάμε πρώτα απ’ όλα την εφαρμογή του συντάγματος. Δεν θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία και να κοινωνικοποιήσουμε τα πάντα. Το σύνταγμα λέει ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία υπάρχει, αλλά θα πρέπει να έχει στόχο την κοινωνική χρησιμότητα που να εναρμονίζεται με τη ζωή των πολιτών και τις δυνατότητές τους, ότι η εργασία θα πρέπει να αμείβεται αξιοπρεπώς. Αυτά τα λέει το σύνταγμά μας και αυτά θέλουμε να εφαρμόσουμε. Η απάντηση που μας δίνουν, μπροστά σε ένα τόσο κοινότυπο αίτημα, είναι ότι είμαστε εξτρεμιστές. Μας κατηγορούν ότι πήραμε την πρωτοβουλία μας για να διασπάσουμε την Αριστερά!
