Της Άννα Φαλκόνε και Τομάζο Μοντανάρι*
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι για να πάρουμε μια επείγουσα απόφαση. Όχι για να αποφασίσουμε ποιος συνδυασμός ακρωνυμίων θα υποστηρίξει την επόμενη κυβέρνηση - "φωτοτυπία", αλλά το πώς θα διασφαλιστεί ότι στο επόμενο κοινοβούλιο θα εκπροσωπηθεί το ασθενέστερο κομμάτι της χώρας μας, οι νέοι και οι λιγότερο νέοι, που μετά την κρίση έχουν διολισθήσει στην περιοχή της ανάγκης, της ανασφάλειας, της έλλειψης προοπτικών.
Το κομμάτι όλων εκείνων που για χρόνια δεν ψηφίζουν πια γιατί πιστεύουν ότι η πολιτική δεν μπορεί να πάρει απαντήσεις στην καθημερινή τους ζωή: αυτούς που δεν έχουν εγγυήσεις, γιατί είναι χωρίς δουλειά ή με επισφαλή εργασία, εκείνους που δεν καταφέρνουν να φθάσουν στο τέλος του μήνα, εξαιτίας των ανεπαρκών μισθών ή των συντάξεων πείνας.
Το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι το εξής: η ανισότητα. Η συλλογική δυστυχία που δημιουργείται από το γεγονός ότι κερδίζουν ελάχιστοι από τα κέρδη και τους πόρους των κοινών αγαθών, με τέτοιο τρόπο που γίνονται δυστυχισμένοι οι υπόλοιποι. Η συγκλονιστική πραγματικότητα αυτού του κόσμου είναι η οικονομία που σκοτώνει. Οι ριζοσπαστικές αυτές λέξεις -αυτά τα λόγια της αλήθειας- δεν είναι τα λόγια ενός πολιτικού ηγέτη της Αριστεράς, αλλά του Πάπα Φραγκίσκου.
Το ερώτημα είναι: «Μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή την αλήθεια σε ένα τολμηρό και καινοτόμο πολιτικό πρόγραμμα;». Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και πιστεύουμε ότι το πρώτο βήμα ενός πραγματικού αγώνα κατά της ανισότητας είναι να επιστρέψουν στις κάλπες όλοι εκείνοι που θέλουν να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση και να ανακτήσουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ανοίξουμε έναν νέο πολιτικό χώρο, στον οποίο η ψήφος των πολιτών θα αρχίσει να μετράει. Ειδικά τώρα που ετοιμάζονται να ψηφίσουν έναν ακόμη εκλογικό νόμο που θα φέρει στο Κοινοβούλιο μια πληθώρα «διορισμένων».
Ειδικά σε ένα πολιτικό πλαίσιο στο οποίο κυριαρχούν οι σημερινοί τρεις πόλοι: η Δεξιά και το Δημοκρατικό Κόμμα - που δυστυχώς δεν διακρίνονται από τις πολιτικές τους και τη νεοφιλελεύθερη έμπνευσή τους- και το Κίνημα Πέντε Αστέρων που καταστρέφουν ή τουλάχιστον δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για την ανισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια Ενωμένη Αριστερά με ένα κοινό σχέδιο και μια εκλογική λίστα.
Μια μεγάλη λίστα πολιτών και της Αριστεράς ανοιχτής σε όλους: κόμματα, κινήματα, οργανώσεις, επιτροπές, την κοινωνία των πολιτών. Ένα σχέδιο που μπορεί να δώσει μια απάντηση στον λαό που στις 4 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους πήγε μαζικά για να ψηφίσει «Όχι» στο συνταγματικό δημοψήφισμα, γιατί το Σύνταγμα το αναγνωρίζουν και από εκεί θα πρέπει να αρχίσουμε να το εφαρμόζουμε και να μην περιοριστούμε πια να το υπερασπιζόμαστε.
Πιστεύουμε, εξάλλου, ότι η καρδιά αυτού του προγράμματος είναι ήδη γραμμένη στις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος, και ιδίως στο πιο σημαντικό: "Όλοι οι πολίτες έχουν ίση κοινωνική αξιοπρέπεια και είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς διάκριση φύλου, φυλής, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων, προσωπικών και κοινωνικών συνθηκών".
"Είναι καθήκον της Δημοκρατίας να αφαιρεί όλα τα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια που περιορίζουν την ελευθερία και την ισότητα των πολιτών, που εμποδίζουν την πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και την αποτελεσματική συμμετοχή όλων των εργαζομένων στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική οργάνωση της χώρας" (άρθ. 3). Επειδή μια λαϊκή Αριστερά δεν μπορεί παρά να αναγεννηθεί από τον λαό, σας προσκαλούμε να συναντηθούμε στη Ρώμη στις 18 Ιουνίου όλοι εκείνοι που ταυτίζονται με αυτές τις αξίες και θέλουν να ξεκινήσουν αυτή την πορεία.
*Απόσπασμα από το κάλεσμα της Άννα Φαλκόνε και του Τομάζο Μοντανάρι που δημοσιεύτηκε στις 5 Ιουνίου στην εφημερίδα "Μανιφέστο". Η Φαλκόνε είναι νομικός και πρώην αντιπρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής του "Όχι" στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση και ο Μοντανάρι ιστορικός Τέχνης, πανεπιστημιακός και πρόεδρος της Ελευθερίας και Δικαιοσύνης.
Μετάφραση - απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
