"Είμαι απόλυτα βέβαιος. Όταν κατέθεσα την υποψηφιότητά μου τον Αύγουστο, κανείς δεν πίστευε σ’ αυτή. Και δεν έκανα λάθος. Κέρδισα και όχι με μικρή διαφορά". Τα λόγια είναι του υποψήφιου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας Μπενουά Αμόν. Του ανθρώπου που κέρδισε με άνεση τον μέχρι πρότινος πρωθυπουργό της χώρας, δεξί χέρι του προέδρου Φρανσουά Ολάντ, Εμανουέλ Βαλς. Του ανθρώπου που σήμερα έχει μπροστά του τη μεγαλύτερη πρόκληση. Τη διεκδίκηση της προεδρίας της Δημοκρατίας, ενώνοντας το κόμμα και προσελκύοντας παράλληλα τα υπόλοιπα τμήματα της Αριστεράς. Την ίδια στιγμή, έχει να επιλύσει και το θέμα της διαχείρισης του απολογισμού του έργου του προέδρου Ολάντ. Ένα έργο που μάλλον ως ανασταλτικός παράγοντας μπορεί να λειτουργήσει. Το θέμα είναι πάντως ξεκάθαρο: "Η κυβερνητική γραμμή ηττήθηκε στην εσωκομματική διαδικασία" λένε οι άνθρωποί του. Δηλαδή η επιλογή του υποψήφιου Αμόν είναι η επιλογή της ρήξης.
Και ο ίδιος έχει επιδείξει ιδιαίτερες ικανότητες προσαρμογής και ανταπόκρισης σε αντίξοες συνθήκες. Όπως όταν ως επικεφαλής των "frondeurs", των "αντιφρονούντων", εκείνων δηλαδή των στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος που με συνέπεια και συστηματικότητα, βρέθηκαν απέναντι στις κεντρικές επιλογές του προέδρου Ολάντ, όπως ήταν, για παράδειγμα, ο νόμος για τα εργασιακά. Την ίδια στιγμή, ο 49χρονος πολιτικός έχει βάλει στο επίκεντρο του προγράμματός του τους νέους. Απευθύνεται στους ενεργούς νέους που δεν βρίσκονται αποκλειστικά εντός του Σ.Κ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο αυτό που έλεγε ο Μιτεράν, ότι "Ένας σοσιαλιστής δεν μπορεί να κερδίσει τις εκλογές χωρίς τη νεολαία".
Το πρόγραμμα του Αμόν αποτυπώνει έτσι αυτή την ευρύτερη φιλοδοξία: Αυτή της υπέρβασης της
δεξιόστροφης, νεοφιλελεύθερης στροφής που έχει κάνει εδώ και περίπου είκοσι χρόνια το κόμμα. Μια στροφή της οποίας το αδιέξοδο φάνηκε ήδη εδώ και δέκα χρόνια, όταν η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έχανε με διαφορά από τον Νικολά Σαρκοζί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2007. Πλέον είναι σαφές, και αυτό φάνηκε από την επιτυχία του Αμόν, ότι η βάση του Σ.Κ. αισθάνεται ως υπερώριμη την αλλαγή ρότας όχι μόνο του κόμματος, αλλά της χώρας. Και μάλιστα σε μια συγκυρία κατά την οποία η Ε.Ε. βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, αναζητώντας νέες απαντήσεις σε παλιά ερωτήματα.
Απαντήσεις τις οποίες επεξεργαζόταν εδώ και πολύ καιρό ο Αμόν, ο οποίος θεωρούταν μειοψηφικός στο Σοσιαλιστικό Κόμμα - κάτι που το αποτέλεσμα της εσωκομματικής διαδικασίας έδειξε ότι δεν ισχύει. Στο πρόγραμμά του έδειξε ότι "προτείνει έναν δρόμο, την αφήγηση της Γαλλίας του αύριο", όπως τονίζει χαρακτηριστικά ένας σύμβουλός του.
Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι το πρόγραμμά του ο Αμόν, σε ορισμένα σημεία, επαναλαμβάνει λέξη προς λέξη τις υποσχέσεις του... υποψήφιου Ολάντ. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά την "αύξηση των εξουσιών και του ελέγχου της Βουλής" - ακριβώς ό,τι έγραφε το... 2011 ο Ολάντ στο δικό του! Ή το να μπει τέλος στη χαριστική διάταξη σχετικά με την είσοδο στο Συνταγματικό Συμβούλιο των πρώην προέδρων της Δημοκρατίας (που αυξάνουν έτσι κατά 6.000 ευρώ την προεδρική τους σύνταξη). Έχει επίσης υιοθετήσει την πρόταση για μια δόση αναλογικής στη Βουλή, το δικαίωμα της ψήφου των ξένων.
Παράλληλα βέβαια με προτάσεις, όπως αυτή του καθολικού εισοδήματος, που δείχνει τις δυνατότητες που υπάρχουν για μια πραγματική, αριστερή στροφή του Σ.Κ., μακριά από την κατάργηση μισού εκατομμυρίου θέσεων εργασίας στο Δημόσιο. Ένα πρόγραμμα που θα δοκιμαστεί προεκλογικά, καθώς ο δρόμος είναι μακρύς, το διακύβευμα απαιτητικό και χωρίς βέβαιη έκβαση.
