Από το δέος στην πλάκα είναι... μια κρίση δρόμος. Από εκείνες τις μέρες του 2008, που η Deutsche Bank αναδεικνυόταν στην τριάδα των σημαντικότερων επενδυτικών τραπεζών του πλανήτη, μέχρι προχθές, που ο επικεφαλής σύμβουλος του Τούρκου προέδρου πρότεινε μέσω Twitter στον Ταγίπ Ερντογάν να την αγοράσει μέσω ενός fund του Τουρκικού Δημοσίου που δεν υπάρχει, η απόσταση είναι δραματική - κι ας έχουν περάσει μόλις οκτώ χρόνια, διάστημα πολύ μικρό για έναν τραπεζικό οίκο που ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 150 του χρόνια.
Το σύμβολο του γερμανικού ονείρου για τη δημιουργία κολοσσών της τάξης του “Κόσμος Α.Ε.” έχει γίνει εφιάλτης, όπως επιμένει να τη χαρακτηρίζει τις τελευταίες μέρες ο γερμανικός Τύπος. Η τιμή της μετοχής της έχει γκρεμιστεί στα τάρταρα, κάποιοι στις αγορές ποντάρουν στη χρεοκοπία, οι φήμες ότι το γερμανικό κράτος θα επέμβει για να τη σώσει δίνουν και παίρνουν, σε σημείο ώστε να αναγκάζεται τόσο η διοίκηση της τράπεζας όσο και η γερμανική κυβέρνηση να βγαίνουν και να τις διαψεύδουν. Και βεβαίως η διάψευση κάνει τις φήμες αυτές να φτάνουν και στα αυτιά όσων δεν τις είχαν ακούσει αρχικά.
Τα ερωτήματα που “καίνε” σχετικά με την Deutsche Bank είναι δύο.
Πρώτον, εάν πράγματι χρειάζεται διάσωση. Εάν η απάντηση είναι θετική, είναι προφανές ότι η τράπεζα θα διασωθεί, καθώς η κυβέρνηση Μέρκελ δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει να επαναληφθεί μια χρεοκοπία τύπου Lehman Brothers. Πόσο μάλλον όταν η Deutsche Bank εξακολουθεί να είναι μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη και ο “μεγαλύτερος συστημικός κίνδυνος για το χρηματοπιστωτικό σύστημα” σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η απάντηση μπορεί βεβαίως να είναι αρνητική εάν η Deutsche Bank ξεπουλήσει εγκαίρως κάποιες θυγατρικές της -άρχισε ήδη να το κάνει- για να ενισχύσει το κεφαλαιακό της μαξιλάρι και να πετύχει έναν ευνοϊκό συμβιβασμό με το Αμερικανικό Δημόσιο για το πρόστιμο που καλείται να πληρώσει για τις δικές της... ατασθαλίες με τα ενυπόθηκα δάνεια. Άλλο να πληρώσει 14 δισεκατομμύρια δολάρια κι άλλο 5. Αυτό το παζάρι είναι σε εξέλιξη, συμμετέχουν πολλοί παίκτες κι έχει ακόμη δρόμο.
Το δεύτερο ερώτημα είναι τι μορφή θα έχει η διάσωση, εάν και εφόσον γίνει. Κι εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τη γερμανική κυβέρνηση. Οι κανόνες λένε -και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι πρέπει να τηρούνται- ότι δεν επιτρέπεται πλέον να σώζονται τράπεζες με τα λεφτά των φορολογούμενων. Κανείς δεν έχει ξεχάσει την παρέμβασή του όταν η ιταλική κυβέρνηση θέλησε να σώσει με δημόσιο χρήμα την κλυδωνιζόμενη τράπεζα Monte dei Paschi. Οπότε το... δέον είναι το bail in, να πληρώσουν, δηλαδή, το κόστος διάσωσης οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι μεγαλοκαταθέτες -οι έχοντες άνω των 100.000 ευρώ- της Deutsche Bank. Ωστόσο, κανείς δεν ξέρει πόσο επικίνδυνο μπορεί να αποδειχτεί κάτι τέτοιο για ασφαλιστικά ταμεία και ομίλους αντασφάλισης - και άρα για τους κοινούς θνητούς που ουδέποτε επέλεξαν να επενδύσουν στην Deutsche Bank. Γι' αυτό και δεν πρέπει να αποκλείεται μια διάσωση από το κράτος (bail out) - και η κατάφωρη παραβίαση των κανόνων από τους εμμοικούς υποστηρικτές τους.
