Από την Λέσβο στη Μεσόγειο και τις διασώσεις προσφύγων στην θάλασσα... Ο 35χρονος πολιτικός μηχανικός Ιάσονας Αποστολόπουλος πήγε στο Κόκκινο και μίλησε στην Αλέκα Ζουμή για τις εξελίξεις στο προσφυγικό στην κεντρική Μεσόγειο, την ποινικοποίηση της διάσωσης και τους αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς του Σαλβίνι και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα, περιέγραψε τα βασανιστήρια που βιώνουν οι πρόσφυγες στα αυτοσχέδια κέντρα κράτησης της Λιβύης, εκεί όπου γίνεται εμπόριο ανθρώπων με τις... ευλογίες αλλά και τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης
Αναλυτικά, η συνέντευξη:
«Δουλεύω με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ως πολιτικός μηχανικός σε αποστολές όπου είμαι υπεύθυνος να στήνω τις υποδομές, τις δομές υγείας και ότι χρειάζεται μια αποστολή. Με τις διασώσεις στη Μεσόγειο ξεκίνησα να ασχολούμαι το 2015 από την Λέσβο. Οι διασώσεις προσφύγων είναι μια άλλη προσφύγων είναι μια άλλη ιστορία, πήγαμε στη Λέσβο με την αυτοοργανωμένη δομή του Πλατάνου, ήταν μια δομή αλληλεγγύης που στήσαμε στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού, δηλαδή ακριβώς στην παραλία που έφταναν οι βάρκες από την Τουρκία, ήταν μια αυτοοργανωμένη δομή από ανθρώπους που ασχολούνται καιρό με το αντιρατσιστικό κίνημα. Στην αρχή είχαμε απλά ένα καμπ όπου δίναμε ρούχα, φαγητό και ιατρική περίθαλψη αλλά πολύ σύντομα διαπιστώσαμε ότι υπάρχει η ανάγκη για ένα διασωστικό σκάφος γιατί εκείνη την περίοδο είχαμε 3.000 ανθρώπους την ημέρα σε κάποιες περιπτώσεις, σε μέσο όρο είχαμε 1.500 ανθρώπους να καταφθάνουν στην βόρεια ακτογραμμή της Λέσβου, δεν υπήρχε καμία ΜΚΟ, δεν υπήρχε η FRONTEX και οι μόνοι που υπήρχαν στη θάλασσα ήταν οι ψαράδες. Ηταν ασύλληπτο.
Το πιο κομβικό σημείο και στη δική μας δομή και σε εμένα προσωπικά ήταν το ναυάγιο στις 28 Οκτωβρίου στο Μόλυβο όπου μια βάρκα με εκατό και ανθρώπους αναποδογύρισε και βλέπαμε μπροστά μας, στα δύο μίλια ανθρώπους να πνίγονται, 53 νεκροί συνολικά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Δεν υπήρχαν σκάφη να πάνε να βοηθήσουν. Ηταν απίστευτο. Το ίδιο βράδυ αποφασίσαμε με τα παιδιά ότι χρειαζόμαστε ομάδα διάσωσης και έτσι ανέλαβα να στήσω αυτή την δομή με ένα φουσκωτό σκάφος το οποίο τελικά έμεινε στη Λέσβο και επιχειρούσαμε για οκτώ μήνες και κάναμε διασώσεις. Στη Λέσβο μείναμε μέχρι τον Ιούνιο του 2016 γιατί μετά την συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης – Τουρκίας οι αφίξεις προσφύγων σχεδόν εκμηδενίστηκαν οπότε κλείσαμε την δομή γιατί δεν ήμασταν και από το νησί.
Από την Λέσβο στη Μεσόγειο...
Τότε ξεκίνησα να δουλεύω ως διασώστης στο διασωστικό καράβι «Aquarius» στην Κεντρική Μεσόγειο, στην θάλασσα μεταξύ Λιβύης και Ιταλίας όπου παρέμεινα έναν χρόνο. Εκεί ήμουν εργαζόμενος, ξεκίνησα να δουλεύω ως διασώστης στο μεγαλύτερο διασωστικό καράβι της περιοχής, ήταν ένα καράβι το οποίο στελεχωνόταν από δύο μεγάλες ΜΚΟ, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τους SOS MEDITERRANEE, ηταν 77 μέτρα και μπορούσε να μεταφέρει μέχρι 1.000 ανθρώπους από ανοιχτά της Λιβύης στην Σικελία. Λέω ήταν και μπορούσε γιατί πλέον το καράβι αυτό δεν υπάρχει μετά την εκστρατεία ποινικοποίησης της διάσωσης, ο Παναμάς αφαίρεσε την σημαία από το πλοίο μετά από απειλές της Ιταλίας, είναι νομίζω η μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά όπου αφαιρείται σημαία από πλοίο επειδή σώζει ζωές, ήταν απίστευτο, η σημαία μπορεί να αφαιρεθεί λόγω εγκληματικών ενεργειών, διακίνησης όπλων ή ναρκωτικών αλλά επειδή σώζει ναυαγούς και μάλιστα στο πιο θανατηφόρο θαλάσσιο πέρασμα του πλανήτη, ήταν η πρώτη φορά.
Από το 2017 ξεκίνησε μια συντονισμένη επιχείρηση ποινικοποίησης της διάσωσης, η Ιταλία και η Μάλτα κατέσχεσαν το ένα πλοίο μετά το άλλο, στο δικό μας καράβι αφαίρεσαν την σημαία και πλέον δεν μπορούσε να πλέει, οπότε, ως απάντηση σε όλα αυτά δημιουργήθηκε πριν από εφτά μήνες ένα νέο εγχείρημα καθαρά ιταλικό, λέγεται Mediterranea Saving Humans και είναι μια ανοιχτή πλατφόρμα από αντιρατσιστικές ομάδες, συλλογικότητες και κοινωνικά κέντρα της Ιταλίας σκοπός μας είναι να βγούμε στη θάλασσα και να σώζουμε ανθρώπους αλλά και ταυτόχρονα έχουμε ως στόχο την ανυπακοή απέναντι στην απαγόρευση της διάσωσης, απέναντι στο κλείσιμο των λιμανιών και σε όλους τους σχεδιασμούς του Σαλβίνι και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το εγχείρημα δημιουργήθηκε στα τέλη του 2018, ουσιαστικά η πρώτη αποστολή ήρθε τον Μάρτιο του 2019. Είναι μια πολύ συγκινητική προσπάθεια γιατί τα παιδιά από το μηδέν και χωρίς καμία χρηματική ενίσχυση… Γενικά οι επιχειρήσεις στην θάλασσα είναι πάρα πολύ κοστοβόρες, παρόλα αυτά το εγχείρημα αυτό κατάφερε και έκανε ένα τεράστιο crowdfunding και μάζεψε 300.000 ευρώ, πήρε και ένα δάνειο από μια «ηθική» τράπεζα και κατάφεραν να αγοράσουν ένα ρυμουλκό καράβι, το Mare Ionio, το μετέτρεψαν σε διασωστικό και βγήκαμε στη θάλασσα δύο φορές…
«Σαλπάρουν για 100% σίγουρο θάνατο»
Το καράβι έχει εφτά άτομα που είναι το επαγγελματικό πλήρωμα και είναι και η ομάδα διάσωσης άλλοι δέκα περίπου, γιατρός, νοσοκόμα και οι υπόλοιποι που είμαστε όλοι εθελοντές, εγώ είμαι ο μόνος μη Ιταλός οπότε ουσιαστικά πήγα γιατί τα παιδιά ζητούσαν κάποιον με εμπειρία, δεν υπάρχει σχολή να σε εκπαιδεύσει να διασώζεις πρόσφυγες από την θάλασσα… Στην κεντρική Μεσόγειο είσαι στη μέση του πουθενά, δεν υπάρχουν νησιά κοντά όπως στη Λέσβο, η πλησιέστερη στεριά είναι 260 ναυτικά μίλια, το Λιβύη – Ιταλία, δεν είναι πέρασμα αυτό είναι μια απέραντη θάλασσα και ουσιαστικά όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι πρόσφυγες που ξεκινούν από την Λιβύη για Ιταλία, σαλπάρουν για 100% σίγουρο θάνατο. Η μόνη ελπίδα αυτών των ανθρώπων είναι να τους διασώσει κάποιο καράβι, αυτή είναι η τεράστια διαφορά με το προσφυγικό της Λέσβου, ότι δηλαδή όλοι οι πρόσφυγες που φτάνουν Ιταλία μέσω Λιβύης έχουν διασωθεί από ένα καράβι. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει μόνος του από την Λιβύη στην Σικελία. Είναι όλοι οι διασωθέντες ναυαγοί. Η μόνη περίπτωση είναι μόνο κάποιες βάρκες που ξεκινούν από την Τυνησία που είναι περίπου 70-80 μίλια από την Λαμπεντούζα. Αλλά από την Λιβύη και υπό τις συνθήκες που ταξιδεύουν 100 άνθρωποι πάνω σε μια βάρκα είναι ζήτημα χρόνου να καταρρεύσουν και όλοι οι άνθρωποι να πέσουν στο νερό, είναι αγώνας δρόμου, εμείς πολλές φορές ψάχνουμε βάρκα και μετά από λίγο έχει εξαφανιστεί, να χουμε δύο βάρκες στη Μεσόγειο που χάνονται το οποίο σημαίνει 250 νεκροί σε μια μέρα, είναι απίστευτο το πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στη Μεσόγειο και δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Για να δώσω και μια σύγκριση.
Το 2016 οι νεκροί στη Μεσόγειο ξεπέρασαν τους 5.100, στα ελληνικά νησιά ήταν 360 και οι αφίξεις ήταν οι ίδιες περίπου 180.000, τα διασωστικά καθαρά λόγω συνθηκών έχουν μια εξαιρετικά δύσκολη δουλειά, αν δεν εντοπίσουμε τους πρόσφυγες άμεσα, οι άνθρωποι πνίγονται… Αν δεν προλάβουμε, σε ένα ναυάγιο 150 ανθρώπων εμείς θα βρούμε 5-10 πτώματα μόνο και μόνο αυτά καταγράφονται. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν στην Μεσόγειο δεν μπαίνουν καν ως νούμερο στις στατιστικές του ΟΗΕ γιατί μετράνε μόνο τα σώματα που βρίσκονται.
«Η κατάσχεση ενός καραβιού ισοδυναμεί με την καταδίκη σε θάνατο δεκάδων ανθρώπων»
Γι αυτό είναι τόσο εγκληματική η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης που καταστέλλει τα διασωστικά καράβια, δηλαδή η κατάσχεση ενός καραβιού ισοδυναμεί με την καταδίκη σε θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Οσοι δεν πεθαίνουν, επιστρέφουν στην Λιβύη, το πρώτο πράγμα που μας ρωτούν οι άνθρωποι όταν ανεβαίνουν στο καράβι είναι ‘που πάει το πλοίο, αν επιστρέφει Λιβύη, καλύτερα να πεθάνω’. Ολοι οι άνθρωποι που διασώζουμε έχουν τραύματα στο κορμί τους από μαχαιριές, πυροβολισμούς, όλοι έχουν μια ιστορία φρίκης να διηγηθούν από την Λιβύη όχι από την χώρα προέλευσης, γιατί η Λιβύη εδώ και χρόνια είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, υπάρχει ένα συνονθύλευμα ένοπλων πολιτοφυλακών και ομάδων οι οποίες όταν οι μετανάστες καταφέρουν να διασχίσουν την Σαχάρα – πάρα πολλοί χάνονται στην έρημο – δέχονται όλοι επίθεση από οργανωμένες ομάδες και συμμορίες, τους απαγάγουν τους ληστεύουν και τους οδηγούν σε αυτοσχέδια κέντρα κράτησης που τα ελέγχει η κάθε συμμορία και μπορεί να ναι υπόγεια σπιτιών, εγκαταλελειμμένη φάρμα μια αποθήκη, ακόμη και τρύπες μέσα στο έδαφος, εκεί φυλακίζουν εκατοντάδες ανθρώπους και τους κάνουν απάνθρωπα βασανιστήρια με ακρωτηριασμούς, ηλεκτροσόκ για να πείσουν τις οικογένειές τους να στείλουν λύτρα. Σε περίπτωση που έχουν χρήματα να δώσουν και τους αφήσουν να βγουν, καταλήγουν σε άλλη συμμορία όπου συμβαίνει το ίδιο… Ώσπου στο τέλος είτε θα τον σκοτώσουν, είτε θα τον πουλήσουν ως σκλάβο σε κάποιο αφεντικό της Λιβύης για κάθε είδους εργασία. Υπάρχουν κανονικά σκλαβοπάζαρα στη Λιβύη όπου μπορεί να πάει κάποιος και να αγοράσει άνθρωπος, τους δίνουν μάλιστα και απόδειξη για την συναλλαγή.
Το κομμάτι της Λιβύης αφενός δεν είναι καθόλου γνωστό και αφετέρου είναι και ο κυρίαρχος λόγος της Ιταλίας κατά των διασωστικών ότι εμείς δηλαδή έλκουμε την μετανάστευση, κανείς δεν μιλάει για τις κτηνώδεις συνθήκες της Λιβύης που ωθούν τους πρόσφυγες να κάνουν τα πάντα προκειμένου να δραπετεύσουν με κάθε τρόπο, εμείς στην τελευταία διάσωση είχαμε 11 παιδιά που είχαν πουληθεί ως σκλάβοι τέσσερις φορές, ανήλικοι 15-17, μας έλεγαν ότι δεν έχει νόημα καν να δραπετεύσεις, πολλές φορές σκοτώνουν μετανάστες ακόμη και για πλάκα ακόμη και για διασκέδαση…
Τα καράβια στη Μεσόγειο δεν διασώζουν μόνο ναυαγούς μετανάστες, διασώζουν και δραπέτες σκλάβους, οι ίδιοι τους στέλνουν στη θάλασσα για να αδειάσουν θέσεις, οι άνθρωποι πωλούνται στο δρόμο σε δημοπρασίες.
«Η Ευρωπαϊκή Ενωση χρηματοδοτεί τα κέντρα βασανιστηρίων, στέλνει ανθρώπους πίσω στους βασανιστές τους»
Η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο δεν μιλάει για τις συνθήκες στη Λιβύη αλλά αντίθετα χρησιμοποιεί αυτά τα κέντρα κράτησης ως κομμάτι του αντιμεταναστευτικού της σχεδιασμού, δηλαδή μέσα από αυτό το χάος των πολιτοφυλακών η ΕΕ έχει αναγνωρίσει έναν συνασπισμό πολιτοφυλακών της Τρίπολης, την κυβέρνησης εθνικής ενότητας GNA και την χρηματοδοτεί επίσημα ανοιχτά για να χτίζει περισσότερα κέντρα κράτησης. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το μεγαλύτερο ποσοστό της ευρωπαϊκής οικονομικής βοήθειας που υποτίθεται είναι για την σταθεροποίηση της Λιβύης μετά τον πόλεμο, αφορά την καταστολή της μετανάστευσης, δεν πρόκειται για κέντρα κράτησης είναι κέντρα βασανιστηρίων και εξόντωσης, μου έλεγαν ‘δεν θυμόμαστε πόσους έχουν δει νεκρούς».
Η ΕΕ χρηματοδοτεί αυτά τα κέντρα για να κρατούν τους μετανάστες εκεί και ταυτόχρονα οργανώνει και εκπαιδεύει το λιβυκό λιμενικό με μοναδικό και αποκλειστικό σκοπό να σταματά τις βάρκες με τους πρόσφυγες και να τους επιστρέφει τα κέντρα βασανιστηρίων της Λιβύης. Είναι η περίφημη διακήρυξη της Μάλτας που υπογράφηκε τον Φλεβάρη του 2017 από όλα τα κράτη μέλη και περιλαμβάνει κονδύλια 200 εκατομμυρίων ευρώ, σκάφη περιπολιών, τεχνικό εξοπλισμό και εκπαίδευση για να σταματάει τους πρόσφυγες και να τους επιστρέφει στα σκλαβοπάζαρα. Ηδη η Ιταλία έχει δώσει δέκα σκάφη καταδίωξης στο λιβυκό λιμενικό, η Γαλλία άλλα έξι και 150 περίπου Λίβυοι λιμενικοί έχουν εκπαιδευτεί από την ΕΕ και κάποιοι εξ αυτών και στην Ελλάδα, στο ΚΕΝΑΠ της Κρήτης στο πλαίσιο της επιχείρησης «Σοφία» που είναι ο ευρωπαϊκός πολεμικός στόλος, η ευρωπαϊκή ένωση το ονομάζει «διάσωση», στην πραγματικότητα βαφτίζουν «διάσωση» το να σταματούν τις βάρκες και να τις επιστρέφουν στη Λιβύη. Οποτε οι άνθρωποι βλέπουν Λιβυκό λιμενικό βουτάνε στη θάλασσα. Εχουμε δει ανθρώπους να κολυμπούν για να γλιτώσουν από το Λιβυκό λιμενικό και το Λιβυκό λιμενικό να τους πυροβολεί και να τους χτυπάει μπροστά μας.
Αυτό που θέλω να γίνει απόλυτα κατανοητό είναι πως έχει υπογραφεί μια νέα συμφωνία τύπου Ευρωπαϊκής Ενωσης – Τουρκίας μόνο που αυτή τη φορά δεν έχει να κάνει με ένα κράτος αλλά με ιδιώτες συμμορίτες για το μπλοκάρισμα της μετανάστευσης στη Λιβύη. Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ενωση στέλνει ανθρώπους πίσω στα σκλαβοπάζαρα. Στέλνει βασανισμένους ανθρώπους πίσω στους βασανιστές τους. Και αυτός είναι και ο λόγος που πριν από ένα μήνα η Ευρωπαϊκή Ενωση μηνύθηκε από δύο δικηγόρους στο διεθνές ποινικό δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Επειδή στέλνει βασανισμένους πίσω στους βασανιστές τους, επειδή στέλνει γυναίκες κακοποιημένες πίσω στους βιαστές τους.
«Σπάσαμε το μπλόκο, ο Σαλβίνι υπέστη δεύτερη πολιτική ήττα μετά την Ρακέτε»
Το εγχείρημα αυτό στο οποίο συμμετέχω τους τελευταίους μήνες είχε αγοράσει ένα καράβι το Mare Ionio με αυτό κάναμε δύο διασώσεις, στις 16 Μαρτίου και στις 9 Μαΐου και στις δύο φορές η Ιταλία μας έκλεισε με μπλόκο και τις δύο φορές περάσαμε, σπάσαμε τον αποκλεισμό και φτάσαμε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα και αποβιβάσαμε τους ανθρώπους. Και τις δύο φορές το πλοίο κατασχέθηκε και παραμένει ακόμη υπό κατάσχεση. Παρένθεση, η Κάρολα Ρακέτε έσπασε τον αποκλεισμό μετά τον νέο νόμο του Σαλβίνι που ποινικοποιούσε ακόμη περισσότερο την διάσωση γι αυτό και ήταν τόσο σημαντικό και έλαβε τόση δημοσιότητα. Εμείς το κάναμε και πιο πριν και πριν ο Σαλβίνι έκλεινε τα λιμάνια, εδώ και έναν χρόνο απλά δεν είχε ακόμη την θεσμική νομιμοποίηση, ήταν πραξικοπηματικό τελείως του Σαλβίνι. Τώρα πέρασε έναν νέο νόμο «για την ασφάλεια του κράτους» λέγεται, είναι ένα διάταγμα δεν είναι καν νόμος, το πέρασε με την διαδικασία του κατεπείγοντος και ισχύει μέχρι 13 Αυγούστου πρέπει να περάσει από τη Βουλή, για να χτυπήσει τα καράβια. Εμείς δεν είχαμε πλέον καράβι και αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα ιστιοφόρο το «Αλεξ» για να βγούμε ξανά στη Μεσόγειο, κυρίως για καταγραφή μιας και επειδή ο καιρός είναι καλός γνωρίζουμε ότι εκατοντάδες πρόσφυγες ξεκινάνε από την Λιβύη και δεν είναι πλέον κανείς εκεί έξω να τους βοηθήσει.
Το απόγευμα της 4ης Ιουλίου εντοπίσαμε 59 ανθρώπους σε ένα φουσκωτό στα διεθνή ύδατα, στα 120 χιλιόμετρο μακριά από τις ακτές της Λιβύης, δηλαδή στη μέση του πουθενά, και αναγκαστήκαμε να τους διασώσουμε, να τους φέρουμε δηλαδή όλους πάνω στο κατάστρωμα του ιστιοπλοϊκού παρόλο που γνωρίζαμε ότι δεν είναι κατάλληλο γι αυτή τη δουλειά, είναι ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος αλλά πραγματικά εκείνη τη στιγμή ήταν η μόνη επιλογή, δεν υπήρχε καμία βοήθεια από πουθενά, η βάρκα των προσφύγων πέρασε ανάμεσα από τις πλατφόρμες των πετρελαίων και από τα εμπορικά πλοία που δουλεύουν εκεί, τα ιταλικά και τα ευρωπαϊκά και δεν τους διέσωσε κανείς, βλέπαμε με τα μάτια μας τους πρόσφυγες να κουνάνε χέρια και να ζητάνε βοήθεια και τα πλοία τους αγνοούσαν παντελώς και έτσι αναγκαστήκαμε να τους φέρουμε πάνω στο σκάφος, δηλαδή 59 ανθρώπους την ώρα που έχει άδεια από το νόμο να πλέει με 18, δηλαδή σύνολο 70 άτομα.
«Τρομακτική παραβίαση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας»
Ο μόνος λόγος που δεν βουλιάξαμε ήταν επειδή η θάλασσα ήταν λάδι και μπορούσαμε σιγά σιγά να πλέουμε. Οπότε αμέσως βάζουμε πλώρη για το κοντινότερο ασφαλές λιμάνι. Το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας λέει ξεκάθαρα ότι ο ναυαγός οφείλει να μεταφερθεί στο πλησιέστερο ασφαλές λιμάνι. Και αυτό ήταν η Λαμπεντούζα, ούτε η Τυνησία, ούτε η Μάλτα. Με το που φτάνουμε έξω από τα ιταλικά ύδατα, οι ιταλικές αρχές μας κλείνουν με πολεμικά πλοία και δε μας αφήσουν ούτε να πάμε μπροστά αλλά ούτε παίρνουν και τους ναυαγούς. Αυτή είναι η πολιτική των «κλειστών λιμανιών» που ασκεί ο Σαλβίνι. Αυτό δεν στρέφεται μόνο εναντίον μας, ακόμη και για τα ιταλικά λιμενικά, συμβαίνει τώρα, συνέβη και πέρσι με την υπόθεση του Ντιτσιότι, ένα ιταλικό λιμενικό που ο Σαλβίνι το άφησε μία εβδομάδα στη θάλασσα με 177 ανθρώπους. Μιλάμε για μια τρομακτική παραβίαση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας που επιβάλλουν την διάσωση του ναυαγού, όταν βλέπεις ναυαγό είσαι υποχρεωμένος να τον διασώσεις, αλλιώς είναι αδίκημα. Με το να κλείνουν τα λιμάνια τι κάνουν; Κόβουν την διάσωση στη μέση, είναι σαν να έχεις ένα ασθενοφόρο και σου στερούν την πρόσβαση στο νοσοκομείο. Είναι σαμποτάρισμα της διάσωσης το κλειστό λιμάνι.
Μας άφησαν για δυόμιση μέρες, 56 ώρες αποκλεισμένους στη θάλασσα σε αυτή την κατάσταση, υπερφορτωμένο το σκάφος, και μας πίεζαν να πάμε στη Μάλτα, να διασχίσουμε δηλαδή άλλα εκατό μίλια ανοιχτής θάλασσας γιατί ο Σαλβίνι έκανε μια διακρατική συμφωνία με τη Μάλτα να πάρει η Μάλτα τους δικούς μας πρόσφυγες και ο Σαλβίνι να έπαιρνε άλλους 55 που είχαν διασωθεί παλαιότερα, ο ίδιος αριθμός καθαρά για πολιτικούς λόγους. Περιμέναμε μέχρι ένα σημείο μέχρι που οι συνθήκες οι υγειονομικές κατέρρευσαν, ήμασταν κάτω από τον ήλιο 48 ώρες, πρόσφυγες θύματα βασανιστηρίων και τράφικινγκ, οι περισσότερες γυναίκες είχαν υποστεί ομαδικούς βιασμούς στη Λιβύη, οπότε περάσαμε και μπήκαμε, ο Σαλβίνι έδωσε εντολή να μας συλλάβουν όλους αλλά τελικά όλοι αποβιβάστηκαν με ασφάλεια, κόσμος είχε συγκεντρωθεί να μας υποδεχτεί και ήταν μια δεύτερη πολιτική ήττα για τον Σαλβίνι μετά την Ρακέτε.
Η αλληλεγγύη ποινικοποιείται διεθνώς και πανευρωπαϊκά
Ο καπετάνιος συνελήφθη για διακίνηση μεταναστών, αυτή είναι η καρμπόν κατηγορία, κατάσχεση του πλοίου, πρόστιμο 65.000 ευρώ στην οργάνωση. Η ποινικοποίηση της διάσωσης δεν αφορά μόνο τους διασώστες, αφορά τον οποιονδήποτε διασώζει μετανάστες , δηλαδή στις αρχές Απριλίου είχαμε ένα τάνκερ, ένα εμπορικό πλοίο που διέσωσε 108 πρόσφυγες τους πήγε στη Μάλτα και ο πλοίαρχος συνελήφθη, υπάρχει μια καθολική απαγόρευση, σου λένε θα τους πας στη Λιβύη, μας καλούν να τους γυρίσουμε πίσω στη Λιβύη αλλά αυτό είναι παράνομο με βάση την συνθήκη της Γενεύης, να στέλνεις δηλαδή ανθρώπους εκεί όπου θα υποστούν πράξεις βίας.
Αν κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν ας το κάνουν με κάθε τρόπο, από το να στηρίξουν τις δομές της γειτονιάς και της περιοχής τους μέχρι να βοηθήσουν στη διάσωση ή να πιέσουν πολιτικά. Η αλληλεγγύη ποινικοποιείται διεθνώς και πανευρωπαϊκά. Το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που έχει προκαλέσει μια βαθιά τομή. Απελευθερώνει το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας απέναντι στους μετανάστες. Υπάρχει μεγάλο κύμα στήριξης και αυτό δίνει και σε μας δύναμη να συνεχίσουμε. Να πούμε ξεκάθαρα κανένας άνθρωπος πίσω στα σκλαβοπάζαρα. Αλλιώς να το πούμε πως είμαστε μια κοινωνία βαρβάρων που μας αφορούν μόνο οι λευκοί Ευρωπαίοι».
