Live τώρα    
16°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
13.4°C17.6°C
3 BF 66%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
14 °C
10.9°C15.9°C
1 BF 64%
ΠΑΤΡΑ
Σποραδικές νεφώσεις
15 °C
9.0°C15.5°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
13.8°C14.7°C
2 BF 77%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
15 °C
13.0°C14.5°C
1 BF 75%
Α! Υπάρχει ακόμα η Λιβύη...
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Α! Υπάρχει ακόμα η Λιβύη...

Του Αγγελου Τσέκερη

Η απόφαση της Τουρκίας να στείλει στρατό στη Λιβύη, για να σταθεροποιήσει την κυβέρνηση της Τρίπολης απέναντι στον Χαφτάρ, ήταν σίγουρα μια κίνηση υψηλού ρίσκου. Ο πολέμαρχος που προελαύνει από τη Βεγγάζη έχει στην πλάτη του την αμέριστη στήριξη της Αιγύπτου και μιας δύναμης μαχητικών αεροσκαφών που του έστειλαν τα Εμιράτα. Μια κλιμάκωση των πολεμικών συγκρούσεων μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο πονοκέφαλο για την Τουρκία, η οποία, σε αντίθεση με τον Χαφτάρ, χρειάζεται μια γραμμή τροφοδοσίας δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων για να υποστηρίξει τις δικές της δυνάμεις.

Αυτό που απασχολεί τη Δύση, είναι ότι ο Χαφτάρ έχει σύμμαχο τον Πούτιν. Ο Ρώσος ηγέτης περιμένει, προφανώς, κάτι να βγάλει από αυτή την υπόθεση και αυτό δεν μπορεί να είναι παρά ο έλεγχος πάνω στα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα της Λιβύης, σε περίπτωση που ο Χαφτάρ επιβληθεί πλήρως. Η επέμβαση του Ερντογάν ανέκοψε, έστω και προσωρινά, τα σχέδια του Χαφτάρ και του Πούτιν και, στο σημείο αυτό, οι Ευρωπαίοι βρήκαν την ευκαιρία να αναλάβουν ειρηνευτική πρωτοβουλία.

Μια σταθεροποίηση της κατάστασης, είναι καλή για τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου και μπορεί να είναι επωφελής για όλους όσοι θέλουν να βάλουν στο χέρι τα λιβυκά κοιτάσματα. Επιπλέον η Ευρώπη καίγεται για την εφαρμογή ενός πιο αποτελεσματικού σχεδίου για την ανάσχεση του μεταναστευτικού κύματος, που αποσταθεροποιεί τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. Ελπίζει ότι ο συμβιβασμός ανάμεσα στους εμπλεκόμενους μπορεί να βοηθήσει σε αυτό.

Σταθεροποίηση όμως σημαίνει μοίρασμα της εξουσίας και αυτό θα βάλει στο τραπέζι και τις συμφωνίες που κάθε πλευρά του λιβυκού εμφυλίου έχει κάνει με τους υποστηρικτές της. Ο Ερντογάν βρίσκεται στη Λιβύη για να διασφαλίσει ότι θα μείνει άθικτη η συμφωνία που έχει κάνει με την Τρίπολη για τις θαλάσσιες ζώνες. Με αυτή την επιδίωξη πηγαίνει στη διάσκεψη του Βερολίνου. Αυτή η συμφωνία όμως αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα έπρεπε να βρίσκεται και αυτή εκεί.

Και έτσι ξαναθυμηθήκαμε τη Λιβύη

Το 2011 το καθεστώς του Καντάφι ήρθε και αυτό αντιμέτωπο με την εξέγερση που ξεσήκωσε τους αραβικούς λαούς και είναι γνωστή ως «Αραβική Άνοιξη». ΟΙ ΗΠΑ και διάφορες ευρωπαϊκές χώρες βρήκαν ευκαιρία να βάλουν πόδι στην Λιβύη.

Πρώτα μίλησαν με θέρμη στις δυτικές κοινωνίες για τον εγκληματία δικτάτορα που καταπίεζε και έσφαζε τον λαό του. Στη συνέχεια εξόπλισαν παραστρατιωτικές μονάδες αντιφρονούντων. Και στο τέλος, επιτέθηκαν στη Λιβύη με χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές και μπαράζ πυραύλων από πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ.

Μέσα σε λίγους μήνες η κυβέρνηση του Καντάφι είχε ανατραπεί. Ο μαρτυρικός θάνατος του ίδιου, ήταν μια πρώτη γεύση της αδιανόητης βαρβαρότητας που επρόκειτο να κυριαρχήσει στη χώρα.

Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να σκέφτεται κανείς πόσο υποκριτικές είναι οι φωνές και η συγκίνηση των ΗΠΑ και της Ευρώπης όταν μιλάνε για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες σε τρίτες χώρες.

Στο Μπαχρέιν, όπου επίσης την περίοδο εκείνη ξέσπασαν εξεγέρσεις της “Αραβικής Άνοιξης”, η κυβέρνηση κατέσφαξε τον λαό της, αλλά κανείς δεν έθεσε ζήτημα δημοκρατίας και ελευθεριών. Και αυτό, γιατί εκεί φιλοξενείται ο 5ος Αμερικανικός Στόλος, που επιτηρεί τον Περσικό Κόλπο.

Στη Σαουδική Αραβία υπάρχει το μοναδικό καθεστώς απόλυτης μοναρχίας στον κόσμο, το οποίο αγνοεί κάθε αναγνωρισμένο ανθρώπινο δικαίωμα, τρομοκρατεί και καταδυναστεύει το 25% του πληθυσμού του, που είναι σιίτες, και έχει προκαλέσει μια γενοκτονία στην Υεμένη για την οποία δεν μιλάει κανείς. Ούτε πρόκειται: Η Σαουδική Αραβία είναι στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ, λόγω τόσο του πετρελαίου που διαθέτει, όσο και της εχθρότητάς της προς το Ιράν.

Στην Αίγυπτο υπάρχει μια στρατιωτική κυβέρνηση που εκλέγεται με 99% και βαρύνεται με ανάλογα εγκλήματα. Ποιος ενδιαφέρεται; Κανείς απολύτως. Γιατί οι Δυτικοί ξεσηκώνονται να υπερασπιστούν τους καταπιεσμένους λαούς από τους δυνάστες τους μόνο όποτε μυρίσουν κέρδη και νέα ενεργειακά αποθέματα. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο πόνος τους για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα.

Πετρέλαιο έναντι χάους

Το 2011 οι δυνάμεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας, και αργότερα του ΝΑΤΟ, κατάφεραν να ρίξουν τον Καντάφι χωρίς να ανοίξει δυτική μύτη. Αυτό ο Πρόεδρος Ομπάμα το καλωσόρισε ως ένα νέο μοντέλο δυτικών επεμβάσεων, που θα μπορούσαν να επιτυγχάνουν τους στόχους τους χωρίς να επιστρέφουν στις δυτικές χώρες φέρετρα και ακρωτηριασμένοι στρατιώτες, όπως συνέβαινε με το Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών οι Δυτικοί έβαλαν στο χέρι τη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγό χώρα της Αφρικής. Ο τύραννος είχε πεθάνει. Η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίων της χώρας βρισκόταν πλέον στα χέρια μιας κυβέρνησης - μαριονέτας, οι δυτικοί κολοσσοί εξόρυξης που δραστηριοποιούνται στη χώρα ήταν ευτυχείς και η ροή πετρελαίου προς την Ευρώπη -το 11% της συνολικής ποσότητας που χρειαζόμαστε για να ανάβουν τα φώτα και να κινούνται τα αυτοκίνητά μας- ήταν εξασφαλισμένη. Ζήτω η δημοκρατία.

Μην έχοντας τι άλλο να κάνουν, οι Δυτικοί άφησαν την υπόλοιπη Λιβύη στην τύχη της. Η χώρα παραδόθηκε στη βία και την εγκληματικότητα, κατακερματισμένη ανάμεσα σε διάφορες και πολυποίκιλες παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ένας τεράστιος δρόμος μετανάστευσης από την Αφρική προς την Ευρώπη άνοιξε: αυτό που ο Καντάφι κρατούσε υπό έλεγχο, διαπραγματευόμενος με την Ιταλία, οι παραστρατιωτικοί το εξέλαβαν ως μια εξαιρετικά επικερδή δραστηριότητα.

Αναγκασμένη πλέον να λύσει προβλήματα που η ίδια είχε προκαλέσει στον εαυτό της, η Ευρώπη άρχισε να ενισχύει τους πολέμαρχους με χρήματα και όπλα για να κρατούν όλο αυτόν τον κόσμο στα λιβυκά παράλια. Ανατριχιαστικά ρεπορτάζ για εμπόριο σκλάβων και στρατόπεδα συγκέντρωσης άρχισαν να βγαίνουν στα δυτικά ΜΜΕ. Μας συγκλόνιζαν για δύο μέρες και μετά τα ξεχνούσαμε.

Από την κατάσταση αυτή αναδύθηκε ο Χαφτάρ, που με τη στήριξη ισχυρών συμμάχων έδειξε να μπορεί να επιβάλει σε ολόκληρη τη χώρα την εξουσία του. Ύστερα ήρθε ο Ερντογάν και η συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες. Και τώρα η διάσκεψη του Βερολίνου. Αλλά η ξαφνική επανάκαμψη της Λιβύης στο διεθνές προσκήνιο μας θυμίζει πόσο εγκληματικά άπληστος είναι ο δυτικός κόσμος και πόση δυστυχία και καταστροφή σπέρνει γύρω του για να εξασφαλίζει την ενέργεια και τα αγαθά που χρειάζεται. Δυστυχία και καταστροφή, αλλά πάντα στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL