Η Ελβετία φημίζεται για τα ρολόγια, τις σοκολάτες, τις τράπεζες και τα δημοψηφίσματά της. Δεν υπερηφανεύεται όμως για τουλάχιστον ένα από τα δημοψηφίσματα, πριν από ακριβώς μισό αιώνα, όταν οι Ελβετοί αποφάσισαν... δημοκρατικά να μην αναγνωρίσουν το δικαίωμα ψήφου στις Ελβετίδες. Σε εκείνο το δημοψήφισμα, το 66,9% των ανδρών ψηφοφόρων αποφάσισαν ότι δεν χρειάζεται να υπάρχουν και γυναίκες ψηφοφόροι, πόσο μάλλον να εκλέγονται στη Βουλή. Στα επίκαιρα της εποχής μπορεί να βρει κανείς επιχειρήματα όπως ότι η γυναικεία ψήφος είναι μια «αχρείαστη πολυτέλεια για το κράτος» ή ότι «η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα, όπως της αγελάδας είναι στο στάβλο» ή ακόμα ότι το να αποκτήσει η γυναίκα δικαίωμα ψήφου «είναι αντίθετο στη φύση, γιατί αν φροντίζει σωστά το σπίτι της και τα παιδιά της, τότε δεν θα έχει χρόνο για την πολιτική και άλλα τέτοια». Όλα αυτά το όχι και τόσο μακρινό 1959 (αλίμονο, πόσο κοντά στα 3Κ των ναζί, που μεταφράζονται στα ελληνικά ως Παιδιά, Κουζίνα, Εκκλησία).
Σε εκείνο το δημοψήφισμα του 1959, η Ρουθ Ντρέιφους ήταν μία από τις νέες γυναίκες που διεκδίκησαν το όχι και τόσο αυτονόητο -όπως αποδείχθηκε- δικαίωμα. Η 19χρονη ακτιβίστρια πήρε μέρος σε διαδηλώσεις, συνέχισε τον αγώνα μέχρι που οι άντρες είπαν τελικά «ναι» στη γυναικεία ψήφο με 65,7% στο δημοψήφισμα του 1971. «Εκείνα τα δώδεκα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στα δύο δημοψηφίσματα ήταν τα χρόνια της χειραφέτησής μου» είπε πριν από μερικές ημέρες η Ρουθ Ντρέιφους. «Σπούδασα, εντάχθηκα στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην πολιτική με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Στις πρώτες εκλογές που ψηφίσαμε οι γυναίκες, τον ίδιο χρόνο, καταφέραμε να στείλουμε δώδεκα εκπροσώπους μας στη Βουλή» είπε η Ντρέιφους στο BBC. Εκπροσωπώντας το καντόνι της Γενεύης, η εβραϊκής καταγωγής πολιτικός αναδείχθηκε το 1993 στο επταμελές Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, δηλαδή στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ελβετικών καντονιών, και έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελβετίας το 1999.
Η Ντρέιφους προώθησε, μεταξύ άλλων, δημοψηφίσματα για την αλλαγή της πολιτικής απέναντι στα εξαρτημένα άτομα ώστε να βασίζεται στην πρόληψη, τη θεραπεία και την επανένταξη. Επιχείρησε να καθιερώσει νόμο για την άδεια και ασφάλιση της μητρότητας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, καθώς την εμπόδισε η πλειοψηφία του Συμβουλίου.
«Μπήκα στην εκστρατεία του 1959 γιατί ήθελα να έχω τα ίδια δικαιώματα με τον αδελφό μου. Δυστυχώς, χρειάστηκε να περιμένουμε άλλα δώδεκα χρόνια για να αλλάξουν μυαλά οι άντρες» είπε η Ρουθ Ντρέιφους.
