Με τον Τάκη Μπενά συναντήθηκα ως δημοσιογράφος της “Αυγής” το 2010. Κίνητρό μου, να αναζητήσω την αποτυχία των ανανεωτικών ιδεών στην ελληνική Αριστερά, καθώς είχαν δίκιο, ως ΚΚΕ Εσωτερικού, σε όλες τις έγκαιρες αναλύσεις τους για τον σοσιαλισμό που βρισκόταν σε πορεία αποτυχίας.
Στο σπίτι στα Εξάρχεια δεν μπορούσα να του μιλήσω στον ενικό, για λόγους σεβασμού. Θύμωνε. Ήθελε να τον αποκαλώ “σύντροφε”. Αδύνατον! Κατέληξα στον συμβιβασμό «κύριε σύντροφε». Του είπα και την ιστορία της φράσης, όταν ένας δημόσιος υπάλληλος έγινε μέλος του ΚΚΕ το ’77 οπότε συνηθισμένος στη φρασεολογία της δημοσιοϋπαλληλίας χρησιμοποιούσε, στις ομιλίες του στην ΚΟΒ, την προσφώνηση «κύριε» και «κυρία». Το προεδρείο αντιδρούσε και τον καλούσε να πει την προσφώνηση “σύντροφε”. Αδύνατον. Οπότε συμβιβάστηκε, και μαζί του και εμείς, λέγοντας «κύριε σύντροφε». Του άρεσε του συντρόφου Μπενά και έτσι αρχίσαμε τη συζήτηση. Κάπου - κάπου καλούσε τη συντρόφισσά του, την Ευγενία, λέγοντας «κυρία συντρόφισσα, θα μας φέρετε ένα καφέ;». Και να τα γέλια.
Αποχαιρετώ με σεβασμό έναν σεμνό, ευγενή και πατριώτη αγωνιστή. Θα τιμώ τη μνήμη του και θα τον θυμάμαι πάντα.
