Θα πω δυο λόγια για τις Πρέσπες και τα δικαιώματα. Είναι ένα πεδίο όπου χτυπά η καρδιά της Αριστεράς και ταυτόχρονα δεν κινείται στη σφαίρα του οράματος μόνο, αλλά είναι κάτι που μπορεί να γίνει.
Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί ένα μεγάλο επίτευγμα που κάνει απτή την προοπτική της συνεργασίας και της ειρήνης σε όλα τα Βαλκάνια - και γι’ αυτό βρίσκει πανευρωπαϊκή απήχηση. Συνδυάζει τις αρχές της Αριστεράς με μια ρεαλιστική πολιτική, που είναι σημαντική και για τα αποτελέσματα που παράγει αλλά και για την έμπνευση που δημιουργεί.
Είναι μια κίνηση γενναία, μια κίνηση πολιτική, που δεν διστάζει να συγκρουστεί με αδράνειες χρόνων, με εμπεδωμένα εθνικιστικά στερεότυπα (και από δύο πλευρές), χωρίς να καθορίζεται φοβικά από τον «μπαμπούλα» του πολιτικού κόστους.
Αυτός είναι ο δρόμος που μας αξίζει. Και το παράδειγμα αυτό, που συνδυάζει πολιτική τόλμη, ρεαλισμό και ουσιαστικές τομές, πρέπει να το ακολουθήσουμε και στα δικαιώματα, και στα κοινωνικά μέτρα, και σε όλη μας την πολιτική. Έτσι, για παράδειγμα, στον χωρισμό κράτους - Εκκλησίας, στη θέσπιση του πολιτικού γάμου και για τα ομόφυλα ζευγάρια κ.ά., τον δρόμο αυτό πρέπει να ακολουθήσουμε: και κάτι τέτοιο θα κινητοποιήσει, θα δώσει ανάσα όχι μόνο σε αυτές και αυτούς που αφορούν τα μέτρα, αλλά θα διευρύνει τους χώρους ελευθερίας για όλη την κοινωνία.
