Η μεταμνημονιακή, η επόμενη Ελλάδα προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ο γεωπολιτικός και οικονομικός αλγόριθμος που ορίζει αυτό το νέο ξεκίνημα είναι διαφορετικός, αλλά και πιο ευοίωνος σε σύγκριση με τον ιστορικό και συστημικό αλγόριθμο που καθόρισε το ξεκίνημα αλλά και την πορεία της προμνημονιακής μεταπολίτευσης από το 1974 και μέχρι την εντός ευρώ συντεταγμένη χρεοκοπία του 2009.
Η νέα πολιτική εποχή στη χώρα, απαλλαγμένη από τις μνημονιακές αντιθέσεις καθώς και τις ετερόκλητες κυβερνητικές συνεργασίες που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια των Μνημονίων, μπορεί να γεννήσει μια νέα γενιά στέρεων πολιτικών προσδοκιών, ιδίως στη νέα γενιά. Γιατί; Διότι, προϊόντος του χρόνου, θα γίνεται όλο και περισσότερο ευκρινής η κοινωνικοοικονομική ουσία της αντίθεσης ανάμεσα στις πολιτικές που επιστρέφουν τα πλεονάσματα στους πολλούς -στις παραγωγικές δυνάμεις των εργαζομένων και των παραγωγικών εταιρειών- και στις πολιτικές που τα κατευθύνουν στους λίγους, στις off shore της μη παραγωγικής ελίτ, οικονομικής και πολιτικής.
Η προοδευτική συμμαχία οφείλει να διατυπώσει ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο με μετρήσιμους στόχους, που θα δίνει απάντηση στο εύλογο ερώτημα κάθε Ελληνίδας και κάθε Έλληνα που συναισθάνεται ότι δεν έχει καμία σύμπτωση συμφερόντων με τα παρασιτικά και κρατικοδίαιτα πολιτικά τζάκια και τις ξεπεσμένες οικονομικές ελίτ. Ερώτημα που, ρητά ή άρρητα, διατυπώνεται με τις εξής εκδοχές: Τι να προσδοκώ εγώ από τις πολιτικές σας πρωτοβουλίες;
Τι να προσδοκώ εγώ από την ενότητά σας; Τι να περιμένω από εσάς που δεν θα μου προσφέρουν οι άλλοι;
Όσο πιο γρήγορα και τεκμηριωμένα δοθεί απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, τόσο πιο γρήγορα οι πολίτες θα επιλέξουν να στηρίξουν τη νέα ενότητα της μεγάλης προοδευτικής παράταξης. Τόσο πιο αποφασισμένα και ηχηρά θα πουν το μεγάλο "όχι" στην υπερδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη και τη μη παραγωγική ολιγαρχία που αυτός εκπροσωπεί.
