Της Ελένης Νικολάτου
Από τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, την έφοδο στο σπίτι των Αιγύπτιων ψαράδων, την ενέδρα στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, μέχρι τα πογκρόμ σε λαϊκές αγορές, τις αμέτρητες επιθέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς και σε μέλη της LGBTQI+ κοινότητας και μέχρι τον βανδαλισμό εβραϊκών μνημείων και τα χτυπήματα σε καταλήψεις, όπως η Φαβέλα στον Πειραιά.
Όλη η δράση της Χρυσής Αυγής μαρτυρά ότι πρόκειται για μια νεοναζιστική οργάνωση, ‘‘φύσει’’ εγκληματική. «Νεοναζιστική», εφόσον εκκινεί από μια ιδεολογία που αρνείται επί της αρχής την ισότητα των ανθρώπων και βασίζεται στη λογική ‘‘ιεράρχησης’’ των φυλών και των πολιτισμών, όπου το μοντέλο του «ετερόφυλου άνδρα της αρίας φυλής» υπερέχει και κυριαρχεί. «Φύσει εγκληματική», αφού η πίστη στον ναζισμό συνοδεύεται από έναν, δομικό για την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, σκοπό εξαφάνισης των κοινωνικών ομάδων που δεν ανταποκρίνονται στο παραπάνω κοινωνικό μοντέλο. Η επίτευξη του σκοπού επιτρέπεται, ή ορθότερα επιβάλλεται, να γίνει με κάθε τρόπο, από την κοινωνική κατακραυγή μέχρι τη φυσική εξόντωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Και βέβαια, κατά την ίδια αντίληψη, όσο πιο πολύ απομακρύνεται κανείς από τα δογματικά στερεότυπα του νεοναζισμού, τόσο περισσότερο αποτελεί απειλή για την ‘‘ομαλή’’ αναπαραγωγή του και άρα πρέπει άμεσα να καταπιεστεί, να φιμωθεί και να συντριβεί.
Η Χρυσή Αυγή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υλοποιεί το δικό της όραμα, δηλαδή να απεργάζεται την ανατροπή των δημοκρατικών αρχών που συνέχουν την κοινωνία μας και να προωθεί το δικό της ναζιστικό σχέδιο για μια κοινωνία μίσους. Τα προηγούμενα χρόνια, μέσα σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, βρήκε την ευκαιρία να εισβάλει στη δημόσια σφαίρα χωρίς περιστροφές, διαδίδοντας τον λόγο του μίσους και σκορπίζοντας τον φόβο. Η συνέπεια αυτής της σχεδιασμένης και άρτια εκτελεσμένης εκστρατείας τρόμου ήταν φυσικά μια σειρά βάναυσων εγκλημάτων, ένας κύκλος αίματος με αποτύπωμα ορατό στον εξωτερικό κόσμο.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό: εξίσου επικίνδυνο είναι ότι, σταδιακά, πυροδοτήθηκε μια διαδικασία εκλογίκευσης της ρατσιστικής βίας από μερίδα της αυταρχικής και ακραία συντηρητικής Δεξιάς και μερίδας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με αποτέλεσμα τη σταδιακή και βαθμιαία κοινωνική γείωση ενός μισαλλόδοξου και ρατσιστικού λόγου που εκ πρώτης όψεως έμοιαζε να μη διατηρεί άμεση ιδεολογική και πολιτική συγγένεια με τη νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Να βρίσκει έρεισμα και υπέρμαχους σε κάθε κοινωνικό πεδίο, ακόμη και σε ανθρώπους που, εκ πρώτης όψεως, δεν έχουν σχέση με την Ακροδεξιά. Ο εκφασισμός της κοινωνίας που είδαμε να καθρεφτίζεται κρυστάλλινα στην υπόθεση δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου είναι ακριβώς το στοιχείο που αποδεικνύει την τοξικότητα με την οποία δηλητηριάζει η Χρυσή Αυγή τη δημοκρατία και την κοινωνία μας.
Για αυτό τον λόγο η δίκη της Χρυσής Αυγής έχει τόσο μεγάλη κρισιμότητα. Η προσδοκώμενη καταδίκη της και ο επίσημος χαρακτηρισμός της από το δικαστήριο ως «εγκληματικής οργάνωσης» δεν θα επιφέρει μόνο τον εγκλεισμό των ηγετικών της στελεχών στη φυλακή και τον αποκλεισμό της από τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Πρώτα και κύρια, θα είναι ένας φραγμός στον συνεχιζόμενο εκφασισμό, μια ήττα για τις φωνές που εκπροσωπούν το σκοτάδι.
Για να είναι, ωστόσο, αυτή η ήττα καθοριστική, δεν αρκεί η θεσμική καταδίκη από το δικαστήριο. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ενεργή συμμετοχή όλων μας στην οικοδόμηση ενός ισχυρού αντιφασιστικού πόλου, ανοιχτού στη δημοκρατική κοινωνική πλειοψηφία, που θα στέκεται απέναντι σε φασιστικές λογικές και πρακτικές, θα πληροφορεί τον κόσμο για τις εξελίξεις της δίκης, θα αναδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής και θα προασπίζει τις θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
* Η Ελένη Νικολάτου είναι μέλος της πρωτοβουλίας «Μη μένεις στο σκοτάδι»
