Του Γιάννη Μπαλάφα*
Υπάρχουν γεγονότα που με έχουν σημαδέψει.
Για μένα, παιδάκι τότε, η απόδραση των 27 κομμουνιστών αγωνιστών από τις φυλακές των Βούρλων το 1955 ήταν το πρώτο σημάδι ότι «κάτι» συνέβαινε στην πατρίδα μας.
Κι αυτό γιατί ανάμεσα στους δραπέτες ήταν και ο θείος μου Κώστας Λιναρδάτος, αγαπημένος πρώτος εξάδελφος της μητέρας μου, από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς.
Θυμάμαι, μετά από τόσα χρόνια, την εφημερίδα με τις φωτογραφίες των αγωνιστών που απέδρασαν, ήδη επικηρυγμένους, τη μία δίπλα στην άλλη, όπως συνήθιζε τότε η ασφάλεια. Ανάμεσά τους και ο Βαρδής Βαρδινογιάννης.
Τον Βαρδή τον γνώρισα πολλά χρόνια μετά, αρχές δεκαετίας του ’90, στον Συνασπισμό. Με εντυπωσίαζε πάντα η ευθυκρισία του, η διεισδυτική ανάλυση των δεδομένων και η τάση του να υπερβαίνει τα στερεότυπα, να μη δεσμεύεται από ξεπερασμένες, κομματικές ή άλλες, νόρμες. Μέχρι πριν μερικά χρόνια, μου τηλεφωνούσε συχνά για να ρωτήσει κάτι πολιτικό ή κομματικό, για να κρίνει, για να προτείνει.
Και χθες, ο Νίκος Λιναρδάτος, ο γιος του Κώστα, μου τηλεφώνησε το θλιβερό μαντάτο.
Πέθανε ο Βαρδής, ο τελευταίος επιζών από τους 27 των Βούρλων.
Και εκεί που πάει θα συναντήσει τον Λιναρδάτο, τον Μπαρτζώκα, τον Τσακίρη, τον Βελή, τον Σωτηρόπουλο, τον Τζεφρώνη, τον Βερναρδή και όλους τους υπόλοιπους.
Θα τους θυμόμαστε όλους πάντα και θα τους τιμάμε.
* Ο Γ. Μπαλάφας είναι βουλευτής Σύριζα Β' Αθηνών
