Η Δημοκρατική Συμπαράταξη ή Κίνημα Αλλαγής, μπερδεύομαι λίγο, οδεύει προς συνέδριο και εντόπισα δύο κείμενα που θα μπορούσαν να συμβάλουν. Τα παραθέτω:
«...αντιλαμβάνομαι ότι η οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού κόμματος αντάξιου της ονομασίας του ποτέ δεν ήταν τόσο επείγουσα και δεν μπορεί να αναβληθεί για πολύ.
Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να αμελήσουμε έναν στοχασμό για τη θεωρία, που μόνο αυτή μπορεί να θεμελιώσει την ενότητα αυτού του κόμματος, αλλά επίσης, κυρίως ίσως, την πρακτική ενός ακτιβισμού προσαρμοσμένου στις σημερινές συνθήκες αγώνα, με την κοινωνική και πολιτιστική κρίση που θέτουν υπό ερώτηση όλες τις συμπεριφορές, συμπεριλαμβανόμενης της παλιάς στρατιωτικοποιημένης και ιεραρχημένης αντίληψης για τη δράση των μελών.
Το οικολογικό κίνημα, το γυναικείο κίνημα, η εξέλιξη των νέων εργαζόμενων, του πανεπιστημίου και του σχολείου είναι μαθήματα που πρέπει να πάρουμε υπόψη μας και τα οποία πρέπει να εμπλουτίσουν τόσο την πρακτική όσο και τον στοχασμό μας».
Το δεύτερο κείμενο:
«Οι παράγοντες της εξέλιξης δεν συμπίπτουν με το πολιτικό προσωπικό. Η ίδια η Αριστερά δεν έχει ξεπεράσει αυτό το χάσμα. Μιλάει λίγο, ή αναντίστοιχα, τη γλώσσα των συμμαχιών της. Εγκλείεται στους κώδικές της και, μιλώντας αναντίστοιχα, ακούει και λαθεμένα (και αντιστρόφως)».
Μπορεί κάποιοι να συμφωνούν με τα παραπάνω ή όχι. Ιδιαιτέρως για τα περί θεωρίας. Και είναι αλήθεια ότι όταν η Σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία και αλλού εγκατέλειψε το 1959 τον μαρξισμό, σχεδόν δεν παρήγαγε πλέον θεωρία και προσανατολίστηκε στην πολιτική πρακτική.
Σε ένα προσυνεδριακό κείμενο της ΔΗ.ΣΥ. παρατήρησα την ίδια απουσία θεωρίας με κυρίαρχες τις πολιτικού τύπου προτάσεις. Δεν λέω βέβαια να υιοθετήσουν τον μαρξισμό, αλλά λείπει κάποια στοιχειώδης ανάλυση για τον σύγχρονο καπιταλισμό, τη δυνατότητα υπέρβασής του κ.λπ.
Μάλιστα. Το ενδιαφέρον πάντως στα δύο κείμενα που παρέθεσα είναι ότι γράφτηκαν από Γάλλους σοσιαλιστές πριν από 40 χρόνια! Όπως λένε, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...
Τα σταχυολόγησα από το γαλλικό ανεξάρτητο περιοδικό της Αριστεράς “Politique Hebdo”, που υποστήριζε και ο Πουλαντζάς (τεύχη 305 και 308, 1977).
Ίσως, λέω, ίσως τώρα που η Σοσιαλδημοκρατία υποχωρεί σε όλη την Ευρώπη, να χρειάζεται κάποια θεωρία για τη σημερινή εποχή.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΜΠΙΛΑΣ
