Έως τώρα η μόνη αντιπαράθεση ιδεών που διεξάγεται και έχει πάρει διαστάσεις ανάμεσα στους υποψήφιους για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς αφορά στο εάν θα υπάρχει παράλληλα και η δυνατότητα για ηλεκτρονική ψηφοφορία ή όχι. Και αυτή η “μεγάλη” μάχη θέσεων γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι οι υποψήφιοι εκτός της Φ. Γεννηματά εκτιμούν ότι μια τέτοια διαδικασία είναι πιθανόν να ευνοήσει τους ίδιους απέναντι στις κομματικές ψήφους του ΠΑΣΟΚ.
Προς το παρόν πάντως, η εν λόγω απόφαση μετατίθεται από σύσκεψη σε σύσκεψη και από εβδομάδα σε εβδομάδα, με όλο και περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες να εμφανίζονται ως εμπόδιο στον περιβόητο στόχο της “διασφάλισης του αδιάβλητου της διαδικασίας”.
Κοινό σημείο μεταξύ όλων των υποψήφιων οι “μπετοναρισμένες” διατυπώσεις όσον αφορά στο ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών. Το “ούτε Ν.Δ. ούτε ΣΥΡΙΖΑ” επαναλαμβάνεται από όλους με όλες τις πιθανές φράσεις, προσφέροντας στον καθένα τη δυνατότητα αφενός να προσπερνάει την απάντηση σε ένα μείζον πολιτικό ζήτημα αφετέρου στηρίζει την “κεντρική ιδέα” που θέλει να προωθήσει ο νέος φορέας, που προς το παρόν δεν υπάρχει, ότι μπορεί να ανέλθει στη δεύτερη θέση. Ένα άλλο κοινό σημείο, που έλαβε μορφή χιονοστιβάδας με τις διαδοχικές δηλώσεις των υποψηφίων, που ήρθαν να προστεθούν σε αυτές της Ν.Δ., ήταν η ακραιφνής στήριξή τους στην εταιρεία Eldorado Gold.
Οι διεκδικητές βρίσκονται όλοι ο ένας απέναντι στον άλλον. Ωστόσο ήδη διαφαίνονται ορισμένα “ζευγάρια” αντιπάλων τα οποία σχηματίζονται εξαιτίας ορισμένων βασικών ποιοτικών παραμέτρων.
Ο κεντρικός αντίπαλος της Φ. Γεννηματά, τουλάχιστον όπως έχει ειπωθεί από συνεργάτες της, είναι ο Γ. Καμίνης κι αυτό διότι το γεγονός ότι απευθύνεται σε ένα ακροατήριο του Κέντρου καθιστά απρόβλεπτη τη δυναμική που θα μπορούσε να αναπτύξει η υποψηφιότητά του. Το ίδιο πλεονέκτημα με τον δήμαρχο Αθηναίων -ο οποίος, αν εκλεγεί, δεν θα αφήσει τη θέση του- μοιράζεται και ο επικεφαλής του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης, κάτι που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε “σπάσιμο” των κεντρώων ψήφων μεταξύ τους και θα μπορούσε έτσι να λειτουργήσει προς όφελος της υποψηφιότητας Γεννηματά.
Είναι ενδεικτικό ότι, στο πλαίσιο της σύγκρουσης για το “Κέντρο”, ο Στ. Θεοδωράκης δεν άφησε αναπάντητη αναφορά του Γ. Καμίνη, ο οποίος επισήμανε ότι υπήρξε πρωτοστάτης “ηγέτης” του “Ναι” στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015. “Εγώ ήμουν ο στρατιώτης του «Ναι». Εγώ και οι βουλευτές μου ήμασταν στρατιώτες του «Ναι», στρατιώτες στη μάχη για να μείνει η χώρα στην Ε.Ε. και να μην γυρίσει σε ένα βαλκανικό παρελθόν, και την κερδίσαμε αυτή τη μάχη", αντιγύρισε ο Στ. Θεοδωράκης. Συνεργάτες του χαρακτήρισαν “υπερφίαλη” τη δήλωση του δημάρχου, με το περιβάλλον Καμίνη να απαντά ότι “κάποιοι πιάνονται από μια όντως παρεξηγήσιμη φράση και κάνουν εσκεμμένα την τρίχα τριχιά”.
Ταυτόχρονα όμως, η Φ. Γεννηματά έχει ως ισχυρό εσωκομματικό αντίπαλο τον Ν. Ανδρουλάκη, η δυναμική του οποίου βρίσκεται και εκείνη στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, παράλληλα με την προσπάθειά του να απευθυνθεί με περισσότερες αξιώσεις απ’ ό,τι η Φ. Γεννηματά στη νέα γενιά.
Ίσως όμως εκείνο που ενδεχομένως να αποβεί “αχίλλειος πτέρνα” για την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι η αδυναμία της να προτάξει το “αντι-δεξιό” πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, όπως η ίδια προσπαθεί, έναντι της ιδιαίτερης σπουδής και της περισσότερο σαφούς προσπάθειας του Γ. Ραγκούση να “μιλήσει” στα “αντι-δεξιά” αντανακλαστικά τόσο των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ όσο και του προοδευτικού χώρου. Η Φ. Γεννηματά επαναλαμβάνει συχνά την ιστορική αντιπαλότητα του ΠΑΣΟΚ με τη “Δεξιά”, ωστόσο ακόμα συχνότερα εξαπολύει ασύμμετρες επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ -τον οποίο έχει ορίσει και ως “στρατηγικό” αντίπαλο-, παρ’ ότι προσπαθεί πάντα την ίδια στιγμή να παίρνει αποστάσεις και από τη Ν.Δ.
Τότε όμως έρχεται ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γ. Ραγκούσης (τώρα δεν είναι στο ΠΑΣΟΚ), να επιβεβαιώσει ότι υπερτερεί σε αυτό το πεδίο της διαμάχης, δηλώνοντας: “Όχι στη συγκυβέρνηση με Ν.Δ., με εμένα επικεφαλής ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα δώσουμε", "εγώ δεν θα γίνω υπουργός του Μητσοτάκη, δεν θα γίνω αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη", διευκρινίζοντας την ίδια στιγμή πως αυτό ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
