Μάρτιος του 1972 και όλοι εμείς, οι πολιτικοί κρατούμενοι του 3ου ορόφου της Γ' Ακτίνας των Φυλακών Κορυδαλλού, μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό μας στις λεγόμενες "κολεκτίβες" και ετοιμαζόμασταν για το μεσημεριανό κλείδωμα στα 40 κελιά μας.
Ακόμα και οι ποινικοί του 2ου και 1ου ορόφου, που συνήθως σφάζονταν για ναρκωτικά και διερχόμενες τραβεστί, ήταν ήρεμοι.
Στην Α' Ακτίνα "παραθέριζαν" οι καθαρόαιμοι κομμουνιστές, στη Β' βαρυποινίτες ποινικοί, ενώ στη Δ' Ακτίνα είχαν στεγαστεί προσωρινά οι υπόδικοι του ΠΑΚ (Γ. Αλευράς, Γ. Χαραλαμπόπουλος, Χρ. Σαρτζετάκης κ.ά.).
Τότε, κάποιος φώναξε "Έρχεται ο Σάκης" και μια όμορφη αδημονία και κινητικότητα διέτρεξε την Ακτίνα.
Ο πολύτιμος επισκέπτης - κρατούμενος δεν ήταν άλλος από τον καθηγητή, βομβιστή και ισοβίτη Σάκη Καράγιωργα, έναν μύθο της Αντίστασης κατά της χούντας, που συντάραξε το στρατοδικείο με την απολογία του και τώρα έρχονταν από τη βαριά φυλακή Καλάμι της Κρήτης, για να υποστεί επανορθωτική επέμβαση στο δεξί χέρι και το τύμπανο του αυτιού που είχαν διαλυθεί από τη βόμβα που είχε σκάσει στα χέρια του.
Σχεδόν αμέσως μπήκε το θέμα στην πολιτική ομάδα της φυλακής για το ποιος θα συμπαρίστατο στον Σάκη Καράγιωργα κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο των φυλακών.
Για τους συναγωνιστές του Σάκη στη Δημοκρατική Άμυνα (τους λεγόμενους Αμυνίτες), ούτε λόγος. Ο Γ.Α. Μαγκάκης, ο Παύλος Ζάννας, ο Σπ. Πλασκοβίτης, ο Αργ. Μαλτσίδης κ.ά. δεν ήταν κατάλληλοι γι' αυτόν τον ρόλο, που απαιτούσε σβελτάδα και αντοχές.
Ακατάλληλοι κρίθηκαν και οι λεγόμενοι "Παναγούληδες", δηλαδή ο Λευτ. Βερυβάκης, ο Στάθης Γιώτας, ο Γιάννης Κλωνιζάκης, όπως επίσης και οι απότακτοι αξιωματικοί του ΠΑΚ Γιάννης Ζερβόπουλος, Χρήστος Χαραλαμπόπουλος, Αλέκος Αρχάκης, καθώς και ο πρώην υπασπιστής του βασιλιά Άγγελος Πνευματικός, παρά την παλικαριά που διέθετε.
Αρκετά δύσκαμπτοι κρίθηκαν οι έγκλειστοι δημοσιογράφοι Λούης Δάνος και Κώστας Παπαϊωάννου του "Ποντικιού" (ο Γιάννης Καψής μόλις είχε αποφυλακιστεί), ενώ ούτε λόγος μπορούσε να γίνει για τον Γιάννη Ζίγδη, που διέθετε δύο κελιά: Ένα "υπουργικό" και ένα για να κοιμάται!
Πολύ μεγάλοι για κάτι τέτοιο ήταν οι πρώην ΕΛΑΣίτες Παναγιώτης Μηλιώνης και Φώντας Παπανικολάου, καθώς επίσης και ο Ξενοφών Πελοποννήσιος. Στην ίδια μοίρα και οι "ψιθυριστές" Χούμπαυλης και Κοκκίνης που τους είχαν "μπουζουριάσει" επειδή είπαν ότι ακρίβυνε η... ρέγγα!
Έτσι η πλάστιγγα φάνηκε να γέρνει προς τα "παιδιά" του Σήφη Βαλυράκη (που τον κρατούσαν σε απομόνωση στη Δ’ Ακτίνα), δηλαδή τους Γιάννη Σαράφη, Βασ. Νικολόπουλο, Μήτσο Κύργιο, Ζαχ. Καραγιώτα και Σπύρο Σπηλιόπουλο και ακόμη σε εμάς τους νεαρούς φοιτητές Γιώργο Ανωμερίτη, Ρούσο Βρανά, Μίμη Λιαπόπουλο, Νικόλα Βουλέλη και στον υπογράφοντα, που, στο μεταξύ και στις μέρες που περνούσαν είχαμε αρχίσει να παίρνουμε μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας και ανωτάτης... βομβιστικής από τον αγαπημένο μας Σάκη Καράγιωργα...
Τελικά, τη λύση τη βρήκε ο Αμυνίτης γιατρός και μετέπειτα υπουργός (επί Δημοκρατίας) Γιάννης Παπαδόπουλος, που γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε:
- "Μικρέ, έχεις βγάλει τη σκωληκοειδίτιδά σου;".
- "Όχι, γιατί να τη βγάλω;" του απάντησα.
- "Αμάν, το ξέρεις ότι μπορεί κάποια στιγμή να πάθεις περιτονίτιδα και να πεθάνεις;" μου αντιγύρισε πολύ σοβαρά.
Φυσικά και δεν με έπεισε με αυτά. Αποφασισμένος να υποκύψω, δέχτηκα, με τον γιατρό να προσθέτει "Και με την εγχείριση θα ξεμπερδέψεις τσάκα - τσάκα και την γκόμενα θα βλέπεις σε ελεύθερο επισκεπτήριο στο κρεβάτι σου"!
Έτσι, με τον "μιλημένο" γιατρό της φυλακής και εμένα να δίνω παράσταση ότι πονάω κάπου χαμηλά, βρέθηκα στην κλούβα μεταγωγής καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο κρατουμένων Άγιος Παύλος της Σωτηρίας, παρέα με μια κούκλα.
Τη Μόνα τη Λιβανέζα, από τις διπλανές γυναικείες φυλακές, που επισκέπτονταν και αυτή το νοσοκομείο. Την ερωτεύτηκα τάχιστα. Άλλωστε, ήμουνα 20 χρόνων και κάτι, μακριά από τις χαρές της ηλικίας μου.
Με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο μαζί με τον Καράγιωργα και ένα άδειο κρεβάτι.
Οι γιατροί δεν είχαν κάνει ακόμη εγχείριση στον Σάκη γιατί φοβόντουσαν επιπλοκές στο αυτί και δίσταζαν για το χέρι. Εμένα με έβαλαν στο χειρουργείο την άλλη μέρα.
Το τελευταίο πράγμα που άκουσα, ενώ είχε αρχίσει να επενεργεί η νάρκωση, ήταν:
- "Ρε μαλάκα, γιατί δεν άνοιξες κανονικά το κρεβάτι; Πώς θα τον χειρουργήσω έτσι;".
Και ακόμη "Όχι ρε πούστη, πόσο υπνωτικό του έβαλες;"...
Όταν ξύπνησα τα έβλεπα διπλά και τριπλά.
Τις επόμενες δύο ημέρες πονούσα φριχτά. Ο Καράγιωργας μου έβρεχε το στόμα. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Την τρίτη ημέρα πέρασε ένας γιατρός. Σήκωσε το σεντόνι, έβγαλε ένα επιφώνημα τρόμου και χωρίς να διστάσει μου έμπηξε ένα ψαλίδι με γάζα στην πρησμένη κοιλιά. Δεν κατάλαβα τίποτε, αφού η πληγή είχε διαπυηθεί. Πέρασε καμιά εβδομάδα και είχα βελτιωθεί θεαματικά. Οι γιατροί δίσταζαν ακόμη για τον Σάκη.
Κι ένα βράδυ, καθώς μιλούσαμε μεταξύ μας, ακούμε στην πόρτα μια γνώριμη φωνή:
- "Καλά μου παιδιά, ήρθα!".
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης στεκόταν ολοζώντανος και χαμογελαστός μπροστά μας.
- "Τι κάνεις εδώ, Γιώργο μου;" του λέει ο Σάκης.
- "Ήρθα γιατί αύριο το πρωί φεύγω" απάντησε ο Μαγκάκης.
- "Και που θα πας, Γιώργο μου;" επέμεινε ο Σάκης.
- "Στη Γερμανία" είπε χαρούμενα και τότε πειστήκαμε και οι δύο ότι ο αγαπημένος μας σύντροφος είχε τρελαθεί και τον είχαν φέρει άρον - άρον.
Κι όμως, είχε δίκιο που γελούσε. Την άλλη μέρα, αφού κοιμηθήκαμε και οι τρεις στο μικρό δωματιάκι - κελί στη Σωτηρία, τον πήραν οι Γερμανοί με ειδική πτήση από το Ελληνικό. Εγκαταστάθηκε στη Χαϊδελβέργη, όπου και άρχισε να διδάσκει.
- "Όταν βγεις, μικρέ, με το καλό, θα σε περιμένω στο πανεπιστήμιο" μου είπε αποχαιρετώντας με και μου έβαλε ένα σημείωμα στο χέρι "για τους συντρόφους του Κορυδαλλού και του αγώνα" μου είπε. "Αυτοί θα καταλάβουν ότι θα βοηθήσω περισσότερο απ’ έξω".
Ο Καράγιωργας με εγκατέλειψε λίγο αργότερα, ανεγχείριστος. Πρέπει να κάθισα άλλη μια εβδομάδα στο νοσοκομείο. Μπήκα χειμώνα και βγήκα άνοιξη.
Έκρυψα καλά στην πίσω πλευρά μιας οδοντόκρεμας το σημείωμα του Μαγκάκη. Όταν επέστρεψα βράδυ στον Κορυδαλλό, οι φύλακες μου ζήτησαν να γδυθώ εντελώς. Έβαλα τις φωνές. Ακούστηκα μέχρι την τρίτη Ακτίνα από το αρχιφυλακείο, ώσπου ήρθε ο Βαγγέλης Παυλόπουλος που τρομοκρατούσε τον διευθυντή των φυλακών Λαμπρία και τους φύλακες και με απελευθέρωσε.
Την οδοντόκρεμα ούτε σκέφτηκαν να την ψάξουν. Έπεσα πάλι στην καθημερινότητα της φυλακής.
Ο Παύλος Ζάννας μάς έκανε θαυμάσια γαλλικά και αγγλικά το πρωί, ο Βίκτωρας Παπαζήσης προσπαθούσε να μάθει σε μένα και τον Μίμη ιταλικά το απόγευμα και ο Λούης Δάνος, αφού άκουγε επί δίωρο τον Ζάννα να μας αναλύει μοναδικά το έργο της πολυτάραχης ζωής αλλά και την τεχνοτροπία του Πικάσο, έμεινε με την απορία πως ο άτιμος ο Ισπανός, ενώ είχε πατήσει τα 90 "πηδούσε ακόμη γκόμενες"...
Γιώργος Μέρμηγκας, δημοσιογράφος, δούλευε και στην "Αυγή" από το 1975 έως το 1984 μετά πήγε στην "Ελευθεροτυπία". Επί δικτατορίας συμμετείχε σε ολιγάριθμη αντιστασιακή ομάδα νέων και γι’ αυτό συνελήφθη τον Ιούνιο του 1971. Το 1975 μαζί με άλλους συνυπέγραψε τη μήνυση κατά των βασανιστών Μάλλιου και Μπάμπαλη που ήταν και βασανιστές του.
