«...Γιατί η προσπάθειά μας να ξαναστήσουμε την Ελλάδα στα πόδια της -αλλά με την κοινωνία όρθια και προστατευμένη- είναι μια προσπάθεια που μας αφορά όλους. Όλες τις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις, όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Από αυτό τον αγώνα δεν μπορεί να περισσεύει καμιά και κανείς...» σημείωνε με έμφαση ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα στην εκδήλωση - δημόσιο διετή απολογισμό του αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρη Παπαδημούλη.
Με τον Αλ. Τσίπρα να απευθύνει «ανοιχτή πρόσκληση διαλόγου και συμπόρευσης» σε μια πορεία που φαίνεται πως έχει πολλά βήματα μπροστά της. Με το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, σε λίγες ημέρες, να αποτελεί «μια ευκαιρία για να ξεκινήσει αυτός ο διάλογος» με δυνάμεις, κινήσεις και προσωπικότητες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Με απώτερο στόχο έναν «μόνιμο χώρο διαλόγου» των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με τον ευρύτερο αυτό χώρο, σύμφωνα με την πρόταση που κατέθετε ο Δ. Παπαδημούλης.
Ποια αίσθηση, όμως, άφησε η εκδήλωση στους ίδιους τους συμμετέχοντες; Η «Αυγή» της Κυριακής απευθύνθηκε σε τέσσερις προσωπικότητες, η καθεμία με τη δική της διαδρομή και ιστορία, που ήταν εκεί και που προφανώς την αφορά το προσκλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Φώτη Κουβέλη, τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, τον Αντώνη Ρουπακιώτη, τον Μιχάλη Σαμπατακάκη.
Και πρώτα ο Φ. Κουβέλης, που εισαγωγικά δηλώνει, αυτός και η Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το «παρών» στην προσπάθεια που περιέγραψε ο πρωθυπουργός να σταθεί η χώρα στα πόδια της, αλλά με την κοινωνία όρθια (ας σημειωθεί ότι πολλά μέλη της Ενωτικής Κίνησης, ακόμη και από τη βόρεια Ελλάδα, ήταν εκεί στην εκδήλωση της Δευτέρας). Άλλωστε, επιχειρηματολογεί, «Η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα επιβάλλουν τη μεγαλύτερη πολιτική και οργανική συσπείρωση των αριστερών ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας, χωρίς αποκλεισμούς, μεμψιμοιρίες και εγκλωβισμούς σε διαφορές του παρελθόντος. Πολύ δε περισσότερο” -συνεχίζει- “όταν είναι καθαρό πλέον ότι στη χώρα διαμορφώνονται δύο πόλοι: ο βαθύτατα νεοφιλελεύθερος - συντηρητικός και ο προοδευτικός».
Είναι «αναγκαία» η ευρύτερη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων σύμφωνα με την προσέγγιση της Μ. Ξενογιαννακοπούλου, όπως όμως είναι αναγκαία “η αναζήτηση συγκλίσεων και κοινού τόπου σε θέματα όπως τι συνιστά προοδευτική διακυβέρνηση στο πλαίσιο της κρατούσας οικονομικής πολιτικής της Ευρώπης και πώς απαντά κανείς στην αντισυστημική Δεξιά”, προσθέτει.
Όμως, η Μ. Ξενογιαννακοπούλου επισημαίνει και κάτι ακόμη: Είναι παράδοξο, όπως το χαρακτηρίζει, «η Κεντροαριστερά να προτιμά είτε να είναι 'μικρή' είτε να συνομιλεί με τον συντηρητικό χώρο. Και γίνεται ακόμη πιο παράδοξο όταν σε όλη την Ευρώπη συμβαίνει το αντίστροφο».
Ο Αντ. Ρουπακιώτης επισημαίνει αρχικώς την «ιδιαιτέρως σημαντική επιλογή» όσον αφορά τη συνάντηση των ηγετών των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Με τον συνομιλητή μας να μιλά για όλους εκείνους τους πολίτες που «αποδέχονται την ανάγκη να διευρυνθεί ο χώρος της αενάως ανανεούμενης Αριστεράς στη χώρα μας», με στόχο «να ασκήσει με υπευθυνότητα και αναγνώριση των δυνατοτήτων που υπάρχουν ριζοσπαστική πολιτική για τα μείζονα». Ενώ ζητεί «η διεύρυνση του χώρου να γίνει χωρίς προκαταλήψεις και ακυρωτική μιζέρια, χωρίς φοβικά σύνδρομα. Ας κοιτάξουμε επιτέλους μπροστά, για να επιτύχουν τους στόχους τους η κυβέρνηση, η Αριστερά καθώς και οι άλλες δυνάμεις που τη στηρίζουν. Ας μη λησμονείται ότι οι αντίπαλοί μας είναι πολλοί και σκληροί» επισημαίνει.
Ήταν «μια καλή αρχή» η πρόσφατη εκδήλωση, αλλά «υπάρχει η ανάγκη οργανωμένης συνέχειας», σύμφωνα με τον Μ. Σαμπατακάκη. «Στην Ελλάδα της κρίσης», μας είπε, «απαιτείται από την Αριστερά ένα δημοκρατικό σχέδιο. Διαφορετικό από το πολιτικό σχέδιο που είχε η Αριστερά τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας. Χρειάζεται ένα σχέδιο ανάπτυξης και συνοχής, που μπορεί», όπως εκτιμά, «να είναι πλειοψηφικό απέναντι στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της Δεξιάς». Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στην Ευρώπη συνολικά, ως εκ τούτου, συμπεραίνει, «σήμερα είναι απόλυτα αναγκαίο ένα νέο αφήγημα της Αριστεράς και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη».
