ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΕΤΡΑΚΟΥ*
Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, και διαμέσου αυτού της Αριστεράς στην Ελλάδα, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα μέσα σε εννέα μήνες είναι στην πραγματικότητα η ολοκλήρωση ενός ιστορικού κύκλου που άνοιξε πολλές δεκαετίες πριν.
Η μετάβαση από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, και μάλιστα από «τεχνικής» άποψης σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, βρίσκει τόσο το κόμμα όσο και τα μέλη του σαστισμένα μπροστά στις νέες απαιτήσεις και στο πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται πλέον να δράσουν. Υπό κανονικές πολιτικές συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και ως πολιτικό προσωπικό θα είχε τον εύλογο χρόνο προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα προκειμένου να ασκήσει την αριστερή πολιτική που ήθελε. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν κανονικές συνθήκες. Και ακριβώς αυτή η μη κανονικότητα ήταν και ο καταλύτης που βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να έρθει στην εξουσία. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι αυτή που είναι και μέσα σε αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε να δράσουμε, να την επηρεάσουμε και να την αλλάξουμε.
Στο Συνέδριο που έρχεται, και μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να επαναπροσδιορίσει την πολιτική του με όρους εφαρμογής, χωρίς όμως να χάσει την αριστερή ψυχή του.
Πρέπει να προσδιορίσει όχι μόνο πού θέλει να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία αλλά και πώς θα το κάνει λαμβάνοντας υπόψη τα πεπερασμένα όρια των εργαλείων που έχει ως κυβέρνηση. Πρέπει να προσδιορίσει πώς θα διευρύνει τις δυνατότητες του κρατικού μηχανισμού προκειμένου το σχέδιο του να προχωρήσει.
Πρέπει ταυτόχρονα να αναπροσδιορίσει και το κόμμα τα δικά του πεπερασμένα όρια. Το κόμμα οφείλει να ανοιχτεί στην κοινωνία. Όχι με όρους διαμεσολαβητή ανάμεσα στον πολίτη και την κρατική εξουσία - χρήμα, αλλά με όρους συμμετοχής και επικοινωνίας με την εκλογική του βάση και την κοινωνία. Η ανοιχτή λειτουργία του κόμματος είναι αυτή που θα φέρει τους νέους ανθρώπους που θα δουλέψουν για τη συλλογική προσπάθεια. Αυτό το ανοιχτό κόμμα θα μπορεί και να στηρίξει την κυβέρνηση τροφοδοτώντας τη με ιδέες και ανθρώπους. Αλλά και να υπερασπιστεί τις επιλογές της μέσα στην κοινωνία με τα μέλη του.
Ο στόχος πλέον πρέπει να είναι η ηγεμονία της Αριστεράς κι αυτό θα επιτευχθεί με την κυρίαρχη παρουσία μας σε όλους τους φορείς και συλλογικότητες της ελληνικής κοινωνίας, είτε είναι σύλλογοι γονέων, είτε δημοτικά συμβούλια, είτε επαγγελματικά επιμελητήρια.
Η δουλεία που έχουμε μπροστά μας δεν είναι εύκολη. Και πολλές φορές δεν μας είναι και αρεστή. Αλλιώς το φανταζόμασταν κι αλλιώς μας προέκυψε. Σίγουρα θα θέλαμε να φτάσουμε στο «ιδεατό» αποτέλεσμα πιο γρήγορα και χωρίς συμβιβασμούς. Δυστυχώς, η δύναμη των αντιπάλων μας παραμένει μεγάλη και, παρόλο που έχουμε την κυβέρνηση, απέχουμε αρκετά από το να έχουμε και την εξουσία. Ο ελληνικός λαός όμως από εμάς περιμένει να τα καταφέρουμε και γι' αυτόν διεκδικήσαμε και πήραμε την κυβέρνηση και γι' αυτόν πρέπει να φτάσουμε και στην εξουσία. Καμία αλλαγή δεν γίνεται ούτε από τη μία μέρα στην άλλη, ούτε χωρίς κόπο. Το παν είναι να μην ξεχνάμε πού θέλουμε να φτάσουμε. Αν το ξεχάσουμε, θα γίνουμε κι εμείς απλοί διαχειριστές της εξουσίας και θα είναι θέμα χρόνου να παρουσιάσουμε τις ίδιες παθογένειες με τους προκατόχους μας.
* O Χρήστος Ν. Πετράκος είναι μέλος της Οργάνωσης Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης
