Για την ενισχυμένη παρουσία της Αριστεράς στην Ευρώπη, για την επικίνδυνη άνοδο του φασισμού, για τον ΣΥΡΙΖΑ που κάθε άλλο παρά απομονωμένος είναι στην Ε.Ε. και για την ανάγκη αλλαγής πορείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μιλήσαμε με την ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα. Την ρωτήσαμε επίσης για το Παλαιστινιακό και την ισραηλινή κατοχή, στην οποία έχει αναφερθεί πολλάκις από του βήματος της Ευρωβουλής. Άλλωστε της έχει αποδοθεί από τον Γιασέρ Αραφάτ στο παρελθόν η παλαιστινιακή υπηκοότητα προκειμένου να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με την ομάδα της Παλαιστίνης.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ
* Η παρούσα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποτυπώνει την Ε.Ε. μετά από 5 χρόνια κρίσης. Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι βασικές διαχωριστικές γραμμές στην Ευρωβουλή; Υπάρχει μια κοινή αγωνία που να διαπερνά όλες τις πτέρυγες;
Στην παρούσα σύνθεση η ομάδα της Ευρωαριστεράς είναι εξαιρετικά ενισχυμένη και μάλιστα από τις χώρες του νότου, τις χώρες δηλαδή που βιώνουν σε πρώτο βαθμό τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Η φωνή του αδιεξόδου και της απόγνωσης που αντιμετωπίζουν οι λαοί στην καθημερινότητά τους για πρώτη φορά μεταφέρεται ακέραιη μέσα στην Ευρωβουλή, όπως για πρώτη φορά με τόσο έντονο τρόπο διατυπώνεται και μια πρόταση διεξόδου με πρόσημα την ανάπτυξη, την κοινωνική αλληλεγγύη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη βιωσιμότητα του χρέους. Η αγωνία που υπάρχει σαφώς αφορά την άνοδο του φαινομένου του φασισμού. Δεν θα την ονόμαζα όμως κοινή, με την έννοια ότι η αφετηρία μας, η ερμηνεία μας και η βάση για την αντιμετώπισή του διαφέρουν εκ βάθρων. Ιστορικά απέναντι στον φασισμό, οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν μια βαθιά ποιοτική διαφορά στην αντιμετώπισή του από τις δυνάμεις που τον παράγουν.
* Μετά τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός μέσα στο ευρωσύστημα. Τι μηνύματα παίρνετε και ποια είναι η υποδοχή του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ; Eίναι τόσο απομονωμένος όσο υποστηρίζουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι;
Νομίζω ότι όλοι, ανεξαρτήτως πόσο κοντά βρισκόμαστε στο ευρωσύστημα, αντιλαμβανόμαστε όχι απλώς τη μη απομόνωση του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις μια προσχώρηση τουλάχιστον στα συμπεράσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Θέσεις που πριν από λίγα χρόνια διατυπώνονταν μόνον από δυνάμεις της Αριστεράς, όπως ότι η κρίση είναι παγκόσμια, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, σήμερα γίνονται αποδεκτές σε ευρύτατο πολιτικό φάσμα. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι η ανάγκη να αντικατασταθεί το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας από ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα με κοινωνικά χαρακτηριστικά, διατυπώνεται όχι μόνο γενικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά στον πυρήνα της Ε.Ε. στις κυβερνήσεις δηλαδή της Γαλλίας και της Ιταλίας. Και είναι λογικό ότι αργά αλλά σταθερά αρχίζει να απομονώνεται εκείνη η λογική που οδήγησε στο αδιέξοδο της ανεργίας, της αποανάπτυξης, της εκτόξευσης του δημόσιου χρέους, της μετατροπής του Νότου σε φτωχή επαρχία, της μετατροπής της Γαλλίας σε δορυφόρο της Γερμανίας.
* Φέτος το καλοκαίρι ζήσαμε άλλο ένα αιματηρό επεισόδιο του παλαιστινιακού δράματος. Ποτέ στο παρελθόν μια σφαγή δεν έχει περιγραφεί με πιο έντονο και συστηματικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να λέει ότι δεν αντελήφθη. Ωστόσο η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη δεν φαίνεται να κινητοποιείται. Που οφείλεται αυτό;
Είναι δεδομένο ότι η κρίση έχει μετατοπίσει το κέντρο του ενδιαφέροντος, έχει κάνει τον Ευρωπαίο πολίτη πιο εσωστρεφή, πιο απαθή απέναντι σε κρίσιμα γεγονότα τα οποία συντελούνται εκτός Ευρώπης. Παράλληλα, όλη η προπαγάνδα των πολλών τελευταίων χρόνων, που δεν κάνει λόγο για στρατό κατοχής, παρά για αντιμαχόμενα μέρη, η προπαγάνδα που βαπτίζει την αντίσταση τρομοκρατία, έχει αποτελέσματα.
Από την άλλη, νά γιατί είναι σημαντικό οι αριστερές δυνάμεις να έχουν δύναμη στην Ευρωβουλή, αφού είναι οι μόνες εντός πολιτικού συστήματος που μπορούν να αντιπαλέψουν αυτή την προπαγάνδα και να συγκρουστούν ευθέως μαζί της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η άρνησή μας να ψηφίσουμε ψήφισμα που εξομοίωνε τον θύτη με το θύμα, τον εισβολέα με τον αντιστεκόμενο. Τότε στη δική μου αιτιολόγηση της μη ψήφου είχα πει ότι αρνούμαι να δώσω το παραμικρό ελαφρυντικό στον οποιονδήποτε κατακτητή. Αρνούμαι να υποστείλω έστω και κατ' ελάχιστον την αμέριστη υποστήριξή μου σε όσους μάχονται για την ελευθερία της πατρίδας τους. Αρνούμαι να συνυπογράψω ένα ψήφισμα που χαρακτηρίζει κάθε Παλαιστίνιο, που αγωνίζεται για την ελευθερία του τρομοκράτη και βαφτίζει τον Ισραηλινό κατακτητή αμυνόμενο, αμνηστεύοντάς τον για όλα τα ειδεχθή εγκλήματά του.
Και είναι βέβαιο ότι το παλαιστινιακό έχει ανάγκη τα κινήματα, έχει ανάγκη όμως και αυτές τις διαφοροποιήσεις σε θεσμικό επίπεδο, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
