Ομολογώ πως δεν κατανοώ την όλη συζήτηση που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την καταστατική διάλυση ή μη των τάσεων - έστω ως "κάθετων μηχανισμών". Μια τέτοια απόφαση είναι άνευ ουσίας και μόνο ως άσκηση ρητορικής μπορεί να εκληφθεί, μια και (υπενθυμίζω σε όλους που πέρασαν από τα ΚΚ και ενημερώνω τους νεότερους) οι τάσεις μια χαρά κάθετα λειτουργούσαν και την εποχή που ήταν απαγορευμένες εσωτερικά δια ροπάλου. Τότε τις λέγαμε φράξιες και ουσιαστικά συναποτελούσαν (στον Ρήγα και στο ΚΚΕ εσ που μπορώ να έχω εικόνα, υποψιάζομαι πως με κάποιο τρόπο ισχύει και για το ΚΚΕ αυτό) μηχανισμούς πολύ πιο κάθετους και συγκεντρωτικούς, και έδαφος πολύ πιο εύφορο στην καλλιέργεια του μικρομέγαλου παραγοντισμού και της αδιαφάνειας των εσωκομματκών διαδικασιών προς τα μέλη του κόμματος. Στην παρούσα φάση μια τυπική "απαγόρευση" ή θεσμική απονομιμοποίηση τω τάσεων θα τις επαναφέρει ατύπως και απείρως νοσηρότερα από την πίσω πόρτα ως "κρυφούς" σχηματισμούς με κακά αποτελέσματα για την επιδιωκόμενη ενότητα...
Αν το ζητούμενο με όλα αυτά είναι η προώθηση της συναντίληψης και της ενιαίας έκφρασης προς τα έξω του κόμματος, αλλά και η αποφυγή δημιουργίας μικροφέουδων και τασαρχών, νομίζω πως πολύ ουσιωδέστερη θα ήταν μια σχετική συνολική συμφωνία αρχών και η εργασία (που θα πάρει χρόνο και επιμονή) για τη δημιουργία μιας κουλτούρας συντροφικού διαλόγου και συνύπαρξης, που μικρή περιήγηση στα διαδικτυακά κοινωνικά μέσα μπορεί να δείξει πως δεν είναι κοινό κτήμα εντελώς όλων.
Ακόμα σημαντικότερα είναι τα ουσιαστικά στοιχεία δημοκρατικότητας και αντιγραφειοκρατικότητας που θα πρέπει να επιδιωχθούν και να εφαρμοστούν: χρονικά όρια σε θητείες δημόσιες και εσωτερικές στο κόμμα, δυνατότητα ανάκλησης από τη βάση με συγκεκριμένες διαδικασίες εκπροσώπων σε εσωτερικά όργανα, οριζόντια οργάνωση και δικτύωση του κόμματος, εσωκομματικά δημοψηφίσματα, ενίσχυση της συλλογικής διαβούλευσης και συναπόφασης κ.ο.κ. Αυτά είναι πολύ σημαντικότερα θέματα και μακράν πιο θεμελιώδη για την επίτευξη των ζητουμένων...
Όσον αφορά τις συνιστώσες βέβαια, τα πράγματα είναι πιο προβληματικά: Ας μη κρυβόμαστε: οι συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ αφού έδωσαν το μήνυμα της συσπείρωσης, του αριστερού μετώπου, της ενότητας κ.λπ., πλέον μόνο ως μηχανισμοί παραγόντων μπορούν να λειτουργήσουν. Ήδη από το θλιβερό για τον ΣΥΡΙΖΑ καλοκαίρι του 2009, είχε γίνει αισθητό στη βάση ότι υπήρχε μια αυτονόμηση των διαδικασιών στην "ηγεσία" από τη βάση, δίνοντας την αίσθηση ενός συνεχούς παζαριού μεταξύ εταίρων σε μια μη λογοδοτούσα εν τέλει σε κανέναν, ηγεσία. Αν λοιπόν με την διατήρηση των συνιστωσών υπονοείται η δυνατότητα 100 μελών του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή διαθέτουν μια κομματική σφραγίδα να βάζουν βέτο ή να εμποδίζουν την συναπόφαση 20.000 μελών π.χ. τότε δεν είμαι σίγουρος τι σχέση έχει όλο αυτό με τη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν όχι - και όλο αυτό είναι απλά αίτημα διατήρησης ενός συμβολικού σήματος, που δεν θα υπονομεύει την ισοτιμία όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρίσκω λόγο να αποφευχθεί, αλλά δεν κατανοώ τότε την έκταση που έχει πάρει η συζήτηση. Πιθανόν να είναι κάτι που θα πρέπει να είσαι στέλεχος συνιστώσας για να γνωρίζεις...
