Συναγωνιστής με τον Κώστα Φιλίνη ήδη από τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, ο Στέλιος Ζαμάνος, πρόεδρος του Πανελλαδικού Συνδέσμου Αγωνιστών ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης (ΠΣΑΕΕΑ), επέλεξε να αποχαιρετίσει αυτόν τον "γίγαντα της Αριστεράς", όπως τον αποκάλεσε, με κάποια στιγμιότυπα, δηλωτικά όμως της ανυπέρβλητης φυσιογνωμίας του.
"Λίγοι έχουν πετύχει τα κατορθώματα του Κώστα Φιλίνη. Δικάστηκε ισόβια δύο φορές. Στη φυλακή, ακούραστος, μελετά, μεταφράζει, αξιοποιεί τον χρόνο του, συγκροτεί τον νέο άνθρωπο, το προφίλ του αριστερού αγωνιστή στις νέες δύσκολες συνθήκες. Άλλοι, αρμοδιότεροι από μένα, που τον έζησαν από κοντά, θα ιστορήσουν λεπτομέρειες αυτού του γίγαντα της Αριστεράς. Εγώ θα αρκεστώ να αναφέρω ένα περιστατικό που νομίζω πως τον χαρακτηρίζει.
Ήταν κάπου το ΄95, μετά το ιδρυτικό συνέδριο της Ελληνικής Αριστεράς. Είχα εκλεγεί στην επιτροπή ελέγχου. Ο Κώστας ήταν ο μόνος ευρωβουλευτής μας. Δεν υπήρχε άλλη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ταμίας του κόμματος, η αείμνηστη Ζωή Λιναρδάτου. Τα οικονομικά προβλήματα πολλά. Οι δακτυλογράφοι και οι άλλοι υπάλληλοι του κόμματος ήταν απλήρωτοι πολλούς μήνες. Ο Κώστας, στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο, είχε γνώση της κατάστασης. Από ό,τι εισέπραττε στην Ευρωβουλή, δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Τρεφόταν με κουλούρι και τυρί, για να φέρνει το σύνολο των αποδοχών του στην ταμία του κόμματος. Και έδινε πάντα, χωρίς να έχει σχετική υποχρέωση.
Ο Κώστας προσπαθούσε να περιορίσει τις ανάγκες του στο ελάχιστο. Όταν ερχόταν στην Αθήνα, από το αεροδρόμιο, κατευθείαν στην ταμία. Και μετά στο σπίτι. Τότε δεν υπήρχε ποσόστωση, όπως σήμερα. Το σύνολο στο κόμμα, την Ελληνική Αριστερά, και όχι πως κάποιος κανόνας τον υποχρέωνε. Τον κανόνα τον είχε θεσπίσει ο ίδιος. Ο γίγας, ο Αγωνιστής με 'Α' κεφαλαίο. Αυτός ήταν ο Κώστας.
Και με αυτό συμπληρώνω τον χθεσινό (σ.σ.: προχθεσινό) πρωτοσέλιδο τίτλο της 'Αυγής', που έγραφε, 'Ο αγωνιστής, ο πολιτικός, ο διανοούμενος της Αριστεράς' -και τον συμπληρώνω με τη λέξη 'Ο ευπατρίδης' ".
