Ο δημοσιογράφος και πολιτικός Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922. Ο πατέρας του Νικόλαος Γλέζος ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος, ενώ η μητέρα του Ανδρομάχη Ναυπλιώτου καταγόταν από την Πάρο. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το Δημοτικό σχολείο.
Το 1935 ήρθε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές δουλεύοντας παράλληλα ως φαρμακοϋπάλληλος. Το 1940 πέτυχε στην ΑΣΟΕΕ. Οργάνωσε την πρώτη του αντιφασιστική ομάδα το 1939 για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς και κατά της δικτατορίας του Μεταξά. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος του 1940, ζήτησε να καταταγεί εθελοντής, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας του δεν του επετράπη.
Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ανέπτυξε έντονη απελευθερωτική δράση μέσα από τις γραμμές της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ. Τον Μάιο του 1941 κατέβασε μαζί με τον Απόστολο Σάντα τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη -προκαλώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό- και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Δέκα μήνες αργότερα συνελήφθη μαζί με τον Σάντα από τους Γερμανούς. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε απάνθρωπα, με αποτέλεσμα να προσβληθεί από φυματίωση πολύ βαριάς μορφής. Το 1943 συνελήφθη από τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής, ενώ το 1944 από συνεργάτες των αρχών κατοχής, για να αποδράσει στη συνέχεια.
Μετά την απελευθέρωση δούλεψε στον “Ριζοσπάστη”. Έγινε αρχισυντάκτης, εκδότης και διευθυντής έως το κλείσιμο της εφημερίδας. Το 1948 συνελήφθη και παραπέμφθηκε συνολικά σε 28 δίκες για αδικήματα Τύπου. Καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο, μία το 1948 (δεν εκτελέστηκε λόγω διεθνών αντιδράσεων) και μία το 1949, οι οποίες μετατράπηκαν σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο 1954.
Πρώτη φορά βουλευτής Αθηνών εξελέγη το 1951 με την ΕΔΑ αν και φυλακισμένος. Μετά την αποφυλάκισή του εκλέχτηκε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ και ανέλαβε οργανωτικός γραμματέας της. Τον Δεκέμβριο του 1956 ανέλαβε τη διεύθυνση της “Αυγής”. Το 1958 συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας και καταδικάστηκε. Αποφυλακίστηκε το 1962 ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη ξανά βουλευτής Αθηνών αν και φυλακισμένος.
Αμέσως μετά το πραξικόπημα συνελήφθη και κρατήθηκε στου Γουδή, στο Πικέρμι, στη Γενική Ασφάλεια, στη Γυάρο, στο Παρθένι Λέρου και τέλος στον Ωρωπό, απ' όπου αποφυλακίστηκε το 1971.
Μετά τη Μεταπολίτευση εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της ΕΔΑ. Διετέλεσε γραμματέας αλλά και πρόεδρός της έως το 1989. Παράλληλα, συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών και Β' Πειραιά, ενώ το 1984 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής.
Στις δημοτικές εκλογές του 1986 εξελέγη κοινοτάρχης Απειράνθου και εισήγαγε τον θεσμό της Άμεσης Δημοκρατίας. Στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 κατήλθε επικεφαλής του συνδυασμού «Ενεργοί Πολίτες» (11%) και εξελέγη νομαρχιακός σύμβουλος και το 2010 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Πάρου.
Επέστρεψε στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2012, όταν εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον Μάιο του 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ - με βασική αποστολή να κάνει γνωστό στην Ευρώπη το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον πλήγωσε όταν το 2015 αναγκάστηκε να υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο - και έκτοτε του ασκούσε κριτική, ενίοτε σκληρή. Ωστόσο, όπως είχε πει ο Νίκος Βούτσης για τον Μανώλη Γλέζο, «ως πολιτικός της Αριστεράς είναι ένας πολιτικός που εκπέμπει την ανάγκη για ηγεμονία, για σύνθεση, για ενότητα, για συνύπαρξη, όχι για διχασμό».
