Γιατί η λέξη “μεταρρύθμιση” στην Ελλάδα έχει τόσο αρνητικό φορτίο; Γιατί και μόνο στο άκουσμά της οι περισσότεροι νιώθουν να τους λούζει κρύος ιδρώτας; Θεωρητικά είναι μια λέξη θετική, περιγράφει μια επιθυμητή και απαραίτητη διαδικασία προσαρμογής στις νέες συνθήκες, καθώς ο κόσμος συνεχώς αλλάζει.
Ωστόσο, αυτό που έχει μείνει στη συλλογική μνήμη τα τελευταία χρόνια είναι η συνεχής επιμονή των εταίρων - δανειστών στις “μεταρρυθμίσεις”, έναντι της πρώτης, δεύτερης, πολλοστής δόσης των δανείων των προγραμμάτων “διάσωσης”. Και το αποτέλεσμα των “μεταρρυθμίσεων”, που επέβαλαν οι κυβερνήσεις για να πάρουν τη δόση, ήταν πάντοτε αρνητικό για τις ζωές των ανθρώπων. Ήταν συνώνυμο της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, των συντάξεων, των εργασιακών δικαιωμάτων κ.λπ.
Τώρα η κυβέρνηση της Ν.Δ. υποστηρίζει με περισσή αισιοδοξία ότι θα πείσει τους εταίρους - δανειστές με “μεταρρυθμίσεις” να μειώσουν τα πρωτογενή πλεονάσματα. Κι έχει ήδη δείξει τι είδους “μεταρρυθμίσεις” έχει στο μυαλό της, προσφέροντας ως δώρο στους εργοδότες την κατάργηση της αιτιολόγησης των απολύσεων και της ευθύνης των εργολάβων για τους εργαζόμενους στις υπεργολαβίες.
Την Κυριακή, μέσω της “Καθημερινής”, πήραμε μια πιο συγκεκριμένη... γεύση για τις “μεταρρυθμίσεις” που θα προωθήσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. στον συνδικαλιστικό νόμο.
Ηλεκτρονικό μητρώο
Η πρώτη αφορά τη δημιουργία ηλεκτρονικού μητρώου για συνδικαλιστικές οργανώσεις και συνδικαλιστικά στελέχη, «με στόχο την αποτύπωση και την αντιμετώπιση του οργανωτικού κατακερματισμού του συνδικαλισμού». Με αυτόν τον τρόπο θα υπάρχει μητρώο σε κάθε συνδικαλιστική οργάνωση με τον ακριβή αριθμό των μελών της και άρα θα υπάρχει διαφάνεια στη συμμετοχή των συνδικαλιστών σε όλες τις αποφάσεις που λαμβάνει ένα σωματείο ή μια οργάνωση.
Κι εδώ προκύπτει το ερώτημα πώς θα διασφαλιστούν τα προσωπικά δεδομένα όσων συμμετέχουν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ελλοχεύει ο κίνδυνος πολλοί εργαζόμενοι να αποχωρήσουν από τα σωματεία τους φοβούμενοι αλλαγές στο εργασιακό τους καθεστώς ή ακόμη και απόλυση.
Υπενθυμίζεται, πάντως, ότι το τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ τελικά δεν πραγματοποιήθηκε και διορίστηκε προσωρινή διοίκηση για πρώτη φορά μετά το 1985, καθώς υπήρξαν αλληλοκατηγορίες μεταξύ των συνδικαλιστών για νοθεία στις εκλογές των αντιπροσώπων. Γι’ αυτό και οι προτάσεις για ψηφιακή καταγραφή των συνδικαλιστών και δημιουργία ενιαίου μητρώου συνδικάτων, υπό αυστηρούς όρους και συγκεκριμένες προϋποθέσεις, φαίνεται πως δεν συναντούν κατ’ αρχάς ισχυρές αντιστάσεις, τουλάχιστον σε ορισμένες κορυφαίες συνδικαλιστικές παρατάξεις.
Ηλεκτρονικές ψηφοφορίες
Η δεύτερη αφορά την καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, όχι μόνο για την επιλογή των συνδικαλιστικών εκπροσώπων σε ένα σωματείο ή οργάνωση, αλλά και για την προκήρυξη απεργίας.
Η αλλαγή της νομοθεσίας θα πρέπει να διασφαλίζει το απόρρητο της ψήφου των προσωπικών στοιχείων, αλλά και τη διασφάλιση του αδιάβλητου της διαδικασίας ψηφοφορίας. Μια αρχική προσέγγιση του θέματος οδηγεί ειδικούς εργατολόγους στο συμπέρασμα πως η διαδικασία ηλεκτρονικής ψηφοφορίας θα μπορούσε ίσως να προωθηθεί κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία και ενώσεις, για τα οποία πρόσφατα άλλαξε το καθεστώς της απαρτίας, ως προϋπόθεση για τη λήψη απόφασης απεργίας.
Υπενθυμίζεται πως με διάταξη του 2018 απαιτείται πλέον παρουσία του 50% συν ένα των οικονομικά ενεργών μελών της πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική συνέλευση, ώστε να τεκμαίρεται απαρτία και να ληφθεί έγκυρη απόφαση για απεργία.
Μια τρίτη παρέμβαση, κατά το δημοσίευμα της «Καθημερινής», αφορά τη δημιουργία ειδικής ιστοσελίδας, όπου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα μπορούν να δημοσιοποιούν τις ανακοινώσεις τους ηλεκτρονικά, ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο της αφισοκόλλησης.
Υποτίθεται ότι οι αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο προϋποθέτουν “κοινωνικό διάλογο”. Αλλά, όπως είδαμε με τις τροπολογίες Βρούτση την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. αποφεύγει ακόμη και τον στοιχειώδη διάλογο στη Βουλή όταν αποφασίζει να κάνει τα χατίρια του ΣΕΒ. Από την άλλη πλευρά τα συνδικάτα έχουν τα χάλια τους και η ΓΣΕΕ διοίκηση διορισμένη από το Πρωτοδικείο, οπότε θα είναι δύσκολο να υπάρξει μια στοιχειώδης ενιαία τοποθέτηση από την πλευρά των εκπροσώπων των εργαζομένων.
