Η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν είναι ένα μάθημα σαν όλα τα άλλα, παρόλο που βεβαίως είναι επιστήμη. Εάν για τα Μαθηματικά, για παράδειγμα, η συζήτηση που γίνεται κατά καιρούς είναι πώς θα τα διδαχθούν τα παιδιά, και όχι εάν ισχύει ή όχι το Πυθαγόρειο Θεώρημα, και απασχολεί κυρίως την εκπαιδευτική κοινότητα, κάθε συζήτηση για τη διδαχή της Ιστορίας μπορεί να εξελιχθεί σε ανατολικό ζήτημα. Συνήθως, επειδή κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού αυτού του «ταυτοτικού» μαθήματος είναι «κόκκινο πανί» για τους συντηρητικούς, επειδή πάνω στην Ιστορία -όπως φωτίζεται και όπως αποσιωπείται- χτίζονται παντού οι εθνικοί μύθοι. Στις χειρότερες περιπτώσεις, και η πεποίθηση της εθνικής ανωτερότητας.
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ μέσα από τη διδασκαλία της Ιστορίας είναι να αποκτήσουν τα παιδιά κριτική σκέψη, να γίνουν οι πολίτες του αύριο. Να γνωρίσουν και να κατανοήσουν το παρελθόν, ώστε να μπορέσουν με περισσότερη σιγουριά να αντιμετωπίσουν το πολύπλοκο παρόν και το ενδεχομένως ακόμη πιο πολύπλοκο μέλλον. Ή, για να το πούμε πιο απλά, να καταλάβουν γιατί ξεσπούν οι μάχες αντί να απομνημονεύουν ατελείωτες ημερομηνίες μαχών. Από τους Περσικούς Πολέμους μέχρι τον Πόλεμο του Περσικού, να διδαχθούν μια Ιστορία ανοιχτή, προκλητικά ενδιαφέρουσα.
Η «ΑΥΓΗ» ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ τη συζήτηση για το πώς θα θέλαμε να διδάσκονται την Ιστορία τα παιδιά μας με αφορμή την επικείμενη παρουσίαση του σχετικού πορίσματος της ομάδας ιστορικών που συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής για να προτείνει αλλαγές για το μάθημα της Ιστορίας. Με την παρουσίαση νέων και παλιότερων παρεμβάσεων, καθώς αυτή η συζήτηση κρατάει δεκαετίες. Με την ειλικρινή επιθυμία αυτή τη φορά να γίνει ένας ψύχραιμος διάλογος.
