Του Γιώργου Μπουγελέκα
αναπληρωτή εκπαιδευτικού και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
Είμαι αναπληρωτής. Δεν έχει ο αναπληρωτής μάτια; Δεν έχει ο αναπληρωτής χέρια, όργανα, ανάστημα, αίσθησες, συμπάθειες, πάθη; Δεν τρέφεται με την ίδια τροφή, δεν πληγώνεται με τα ίδια όπλα, δεν παθαίνει τις ίδιες αρρώστιες, δεν γιατρεύεται με τα ίδια μέσα, δεν ζεσταίνεται και κρυώνει το ίδιο τον χειμώνα και το καλοκαίρι, όπως κι ο μόνιμος; Αν μας τρυπήσετε, δεν ματώνουμε; Αν μας φαρμακώσετε, δεν πεθαίνουμε;
Ας μου συγχωρήσουν οι θεατρολόγοι και οι θεατρόφιλοι τη λαθροχειρία στη μετάφραση του Βασίλη Ρώτα για τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, αλλά είμαι σίγουρος πως, αν θα μπορούσα να ζητήσω τη σχετική άδεια από τον αντάρτη λογοτέχνη, δεν θα μου ’φερνε αντίρρηση σαν θα του εξηγούσα τον σκοπό της μικρής μου ανομίας.
Ναι, λοιπόν, και πάλι θα μιλήσω για τα δικαιώματα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, όπως ποτέ δεν δίστασα να κάνω, αλλά και για την πιο αναγκαία από ποτέ ενότητά τους.
Διότι αυτό που με προβληματίζει το τελευταίο διάστημα, γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία τον χώρο, είναι ο εντοπισμός της πραγματικής ενοποιητικής ουσίας που χαρακτηρίζει το σύνολο των αναπληρωτών. Παλαιότερα μάλλον θα ήταν το προφανές: είμαστε αναπληρωτές εκπαιδευτικοί και όλοι ζητούμε ο βέβαιος διορισμός μας να προκύψει το συντομότερο δυνατόν.
Σήμερα, όμως, δεν έτσι τα πράγματα. Ο κοινωνικός αυτοματισμός κατάφερε να δημιουργήσει στο εσωτερικό μας αλληλοσπαρασσόμενες ομάδες, που επιδιώκουν πάντα τον ίδιο προαναφερθέντα στόχο, αλλά η κάθε ομάδα με διαφορετικά προαπαιτούμενα. Μπορεί μάλιστα να διακρίνει κάποιος και επιπλέον διαχωρισμούς στο πλαίσιο της κάθε ομάδας με τη δημιουργία υποομάδων ακόμα πιο ειδικών συμφερόντων.
Άραγε ποια είναι η συγκολλητική ουσία της δικής μας συλλογικότητας; Ποιος είναι ο λόγος που θα μπορούσε κάποιος να μας εκλάβει ως ολότητα;
H άποψή μου είναι ότι το κοινό μας γνώρισμα είναι η εξαπάτηση.
Η εξαπάτηση που όλοι, χωρίς καμιά εξαίρεση, έχουμε υποστεί από τις κυβερνήσεις του τέως δικομματισμού στο παρελθόν και έχουμε όλοι ακυρώσει επίπονα σχέδια ζωής για μας και τις οικογένειές μας.
* Οι επιτυχόντες του ΑΣΕΠ, που πίστεψαν στην αξία και στη νομικά θεσμοθετημένη σημασία της επιτυχίας τους.
* Οι αναπληρωτές και οι αναπληρώτριες, που μάζεψαν ημέρα την ημέρα την προϋπηρεσία τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας στηρίζοντας τη δημόσια εκπαίδευση.
* Οι προερχόμενοι από την ιδιωτική εκπαίδευση αναπληρωτές, που μέχρι το 2010 εργάζονταν και υπηρετούσαν την εκπαίδευση σε συχνά πολύ δύσκολες συνθήκες και γνώριζαν ότι το κοινωνικά απευκταίο ενδεχόμενο της κατάργησης του σχολείου τους και η συνεπακόλουθη απώλεια της εργασίας τους -έπειτα από πάρα πολλά χρόνια διδασκαλίας στις τάξεις- θα σήμαινε τον διορισμό τους στη δημόσια εκπαίδευση.
Όλοι οι παραπάνω, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πίστεψαν στις κατά καιρούς νομοθετικές ρυθμίσεις, κατέστρωσαν ένα πρόγραμμα ζωής και σήμερα βρίσκονται εξαπατημένοι.
Η αδιοριστία, που ξεκίνησε από το 2010 και βασανίζει την εκπαίδευση και τον κλάδο, έχει δημιουργήσει μία εκρηκτική εκπαιδευτική πίεση, που θα πρέπει επειγόντως να εκτονωθεί.
Έχουν, μέχρι στιγμής, δει το φως της δημοσιότητας πολλές προτάσεις για ένα σύστημα διορισμών στη δημόσια εκπαίδευση και ο γράφων κατέθεσε τη δική του άποψή επώνυμα και δημόσια.
Όμως, όποιο σύστημα και αν επιλεγεί, όσο ευρεία και αν είναι η συναίνεση που θα το κάνει αποδεκτό, δεν θα μπορεί να σταθεί αν δεν λάβει την εξής μία πρόνοια: να υπάρξει αποφασιστική μέριμνα διορισμού των αναπληρωτών που στήριξαν με θυσίες το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.
Αν δεν ληφθεί αυτή η πρόνοια, οποιαδήποτε άλλη λύση δεν θα τύχει της συγκατάθεσης του εκπαιδευτικού κόσμου και θα αποτελεί μία μόνιμη πληγή στο σώμα της εκπαίδευσης, που θα δημιουργεί αναταράξεις και ανωμαλίες στην ομαλή λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Θεωρώ, πάντως, βαθιά πεποίθησή μου και οφείλω με ειλικρίνεια να καταθέσω ως απόψεις μου τις εξής σκέψεις και προτάσεις:
1. H εκπαιδευτική προϋπηρεσία και η συνακόλουθη εκπαιδευτική εμπειρία, είτε προέρχεται από τη δημόσια είτε από την ιδιωτική εκπαίδευση, αποτελεί πολύτιμο κοινωνικό αγαθό, το οποίο η Πολιτεία έχει καθήκον να προστατεύει και να αξιοποιεί.
2. Οι προσφυγές, οι ενστάσεις και οι δικαστικοί αγώνες, που οδηγούν σε εσωτερική αντιπαράθεση τους αναπληρωτές, διευκολύνουν την επιβολή άδικων μέτρων σε όλους μας, είναι αναποτελεσματικοί και συμβάλλουν στην καθυστέρηση της ικανοποίησης των αιτημάτων μας. Ας μου επιτραπεί εδώ να θυμίσω πως ό,τι πέτυχαν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί το πέτυχαν με τον ενωμένο -χωρίς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις- αγώνα τους και μόνο με αυτόν.
3. Οι μαζικές, εκδικητικές, αναιτιολόγητες και ανεξέλεγκτες απολύσεις εκείνων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, στα δύο χρόνια εφαρμογής του νόμου Αρβανιτόπουλου, που υπερασπίστηκαν τον κοινωνικό χαρακτήρα του αγαθού της εκπαίδευσης, μετά τον νόμο Φίλη για την ιδιωτική εκπαίδευση και τις πρόσφατες ουσιαστικές παρεμβάσεις Γαβρόγλου, αποτελούν πλέον παρελθόν.
4. Το 2,8% ενός λαβωμένου ΑΕΠ δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να αποτελεί το μέτρο της χρηματοδότησης μιας εκπαίδευσης που επιθυμεί να διαμορφώσει υπεύθυνους και ολοκληρωμένους πολίτες.
Ακούγεται ίσως κοινότοπο, αλλά η δύναμή των αναπληρωτών βρίσκεται στην ενότητά τους.
Ας την περιφρουρήσουμε.
