Η ιδέα για μικρές γιορτές αγάπης, αποδοχής και αλληλοϋποστήριξης γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να βρει κάθε παιδί, μαθητής/τρια μια ισότιμη θέση στο σχολείο και κατ’ επέκταση στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η προσδοκία εκείνων που οραματίστηκαν τις παραπάνω γιορτές ήταν μέσα από την τέχνη και την αγάπη να δημιουργηθεί ένα κλίμα σεβασμού και ανοχής. Μετά από πρωτοβουλίες σχολείων στα Πατήσια, στο Ίλιον, στο Μενίδι, στο Ναύπλιο έγιναν τα πρώτα Φεστιβάλ Tέχνης και Αποδοχής, τα οποία αγκαλιάστηκαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τη σχολική και την τοπική κοινότητα.
Ως παρατηρήτρια και συμμετέχουσα στα περισσότερα από αυτά είδα βασικές έννοιες όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η υπεράσπισή τους, η αξιοπρέπεια, η συνεργασία, η ανεκτικότητα να μεταδίδονται στο σχολείο πέρα από τους παραδοσιακούς τρόπους διδασκαλίας. Ο επισκέπτης μπορούσε να το αντιληφθεί αυτό από τις ζωγραφιές και τα πολύχρωμα χαρτόνια με σχέδια και συνθήματα καλωσορίσματος από τους μαθητές, όπως: «Το σχολείο της Αγάπης», «Σεβόμαστε τις διαφορές στον κόσμο».
Τους διαδρόμους και τις αίθουσες διακοσμούσαν με τοιχογραφίες και graffiti εικαστικοί καλλιτέχνες, αναπτύχθηκαν βιωματικά εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους, παρουσιάστηκαν εισηγήσεις και τραπεζάκια ενημέρωσης από ομάδες ή υπεύθυνους όπως: Generation 2.0 Red, Κίνηση Εθελοντών SCI Ελλάς, «Ηλιαχτίδα»: Ένωση Γονέων και Φίλων Ατόμων με σύνδρομο Down, Σύλλογος Μερίμνης Ανηλίκων, φιλοζωικές ομάδες και αρκετοί ακόμα.
Το χρώμα και ο αυθορμητισμός, οι γεύσεις από διάφορες χώρες, οι παραδοσιακοί χοροί, τα αφροβραζιλιάνικα κρουστά και το κουκλοθέατρο συμπλήρωναν τις δράσεις. Όλα αυτά κάτω από την «ομπρέλα» των slogan των μαθητών: «Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι και όλοι μαζί».
Από τότε μέχρι σήμερα αυτό που με γοητεύει μέχρι θαυμασμού σε αυτή την ιδέα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμπλέκονται όσοι ζουν εντός της σχολικής κοινότητας (δάσκαλοι, μαθητές/τριες, γονείς) και εκείνοι που ζουν στις παρυφές της (συγγενείς, γείτονες, σύλλογοι, οργανώσεις). Εκείνη η στιγμή που συγκεντρώνονται όλοι σε ένα προαύλιο και κάνουν τα πράγματα όπως θέλουν να τα κάνουν, χωρίς να συναντούν εμπόδια, χωρίς να καταπιέζονται, με το να είναι απλά ο εαυτός τους.
Σήμερα, λοιπόν, το πρώτο Σχολικό Street Festival Τέχνης και Αποδοχής είναι γεγονός! Είναι μια πρωτοβουλία από τον σύλλογο εκπαιδευτικών και καλλιτεχνών Δίκτυο Τέχνης και Δράσης, σε συνδιοργάνωση με τον Δήμο Αθηναίων, με την υποστήριξη από τον Συνήγορο του Πολίτη / Συνήγορο του Παιδιού και την Ύπατη Αρμοστεία. Θα συμμετέχουν οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμπερίληψη και την αποδοχή της ετερότητας, σχολεία του Δήμου Αθηναίων και του νομού Αττικής ευρύτερα, καλλιτέχνες και καλλιτεχνικές ομάδες.
Με σύνθημά του «Mια αγκαλιά, να αλλάξουμε τον κόσμο» και με στόχο το φεστιβάλ αυτό να γίνει θεσμός, σαν κάλεσμα, για να αναλάβουν όλο και περισσότερα σχολεία την πρωτοβουλία να στήσουν τις δικές τους γιορτές για την ετερότητα, για τα δικαιώματα μικρών - μεγάλων με σιγουριά και με την αποδοχή της τοπικής κοινότητας. Αν και οι καλές πρακτικές δεν λείπουν από τα σχολεία και όλο και πληθαίνουν, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται από τους ενηλίκους εντός και εκτός αιθούσης με επιφύλαξη.
Η συγκεκριμένη προσπάθεια έρχεται λοιπόν ως μια υπενθύμιση και ένα εργαλείο πρακτικής εμψύχωσης για να μην εκλείψουν τα συγκεκριμένα θέματα από την καθημερινή ατζέντα, αλλά, κυρίως, για να γιορτάσουμε μαζί με τα παιδιά την ομορφιά της ζωής.
Δώρα Βάκα
Ιδρυτικό μέλος Δικτύου Τέχνης και Δράσης
