Οι υπουργοί Οικονομικών δεν μας έχουν συνηθίσει στις ομιλίες τους στη Βουλή να αναφέρονται σε θέματα Παιδείας, έτσι με χαρά δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα -που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο- από την ομιλία του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου με την ευκαιρία της συζήτησης για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης στις 7 Ιουλίου και αφορά τις διεθνείς εξελίξεις/συζητήσεις επανακαθορισμού της Παιδείας ως συλλογικού κοινωνικού αγαθού και την υπέρβαση της αντίληψης για τη μονοδιάστατη σχέση της με την ανάπτυξη, όπως και του εναγκαλισμού της έρευνας από τον ιδιωτικό τομέα, σε αντιδιαστολή με τις παρωχημένες πια αντιλήψεις για το θέμα της Ν.Δ.
Π & Κ
«...Πάμε τώρα στην Παιδεία. Είμαι πάρα πολύ περήφανος που ήμουν σε υπουργικό συμβούλιο στο οποίο ήταν και ο Νίκος Φίλης και ο Κώστας Γαβρόγλου. Ακούστε, γιατί πάλι θα χάσετε και θα νομίζετε ότι απλώς αυτοί οι δύο υπουργοί ήθελαν να πάνε πίσω. Αυτοί, όμως, οι υπουργοί είναι εντός της συζήτησης για την Παιδεία και όχι μόνο την πανεπιστημιακή.
Ως πανεπιστημιακός θέλω να πω δυο-τρεις κουβέντες. Θέλω να πω και για την πανεπιστημιακή Παιδεία, γιατί παντού γίνεται μια συζήτηση για την Παιδεία. Δεν είμαστε εκεί που ήμασταν με την κ. Διαμαντοπούλου. Όχι εδώ, παντού ανησυχούν πανεπιστημιακοί και κοινωνία ότι παραέχει μπει ο ιδιωτικός τομέας μέσα στην έρευνα. Παντού ασχολείται ο κόσμος με το ότι φτωχοί φοιτητές δεν πηγαίνουν στα πανεπιστήμια γιατί νομίζουν ότι δεν έχουν πρόσβαση και πρέπει να πάρουν δάνεια και δεν είναι το πανεπιστήμιο για αυτούς. Παντού αισθάνονται ότι η Παιδεία πρέπει να είναι ένα συλλογικό κοινωνικό εγχείρημα, και χάνεται αυτό και συζητάνε ολόκληρες κοινωνίες στη Βρετανία και στην Αμερική για το πώς μπορεί να βελτιωθεί η Παιδεία. Μέσα σε αυτό το ρεύμα είναι και οι Φίλης και Γαβρόγλου, που προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Σας λέω ότι θα χάσετε την μπάλα αν νομίζετε πως ό,τι θέλουν να κάνουν οι Γαβρόγλου και Φίλης τώρα στην Παιδεία, ή σε άλλους τομείς, είναι απλώς να φέρουν το παλιό. Θέλουν να φέρουν το καινούργιο, αλλά με καινούργιους όρους για μια Παιδεία με συλλογικές αξίες, όπου η εκπαίδευση δεν είναι μόνο για την ανάπτυξη. Η Παιδεία έχει μια αυταξία. Η Παιδεία δεν είναι μόνο για να πηγαίνουν καλύτερα οι επιχειρήσεις.
Μάλιστα να σας πω και το παράδοξο της ευτυχίας που έλεγαν οι αρχαίοι. Λέγαν ότι άμα θέλεις να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, το μόνο πράγμα που δεν κάνεις είναι να κάθεσαι και να σκέφτεσαι πώς θα είσαι ευτυχισμένος. Κάνεις μια σχέση, κάνεις ένα χόμπι και γίνεσαι. Αν θες να είναι πετυχημένη η ελληνική οικονομία, δεν στοχεύεις η Παιδεία να είναι άμεσα για την ανάπτυξη, αλλά έμμεσα.
Άρα νομίζω ότι αυτή η συμφωνία βάζει τους όρους για αυτές τις συζητήσεις. Προφανώς, και για την Παιδεία και για την ανάπτυξη θα έχετε αντιρρήσεις, αλλά αυτή είναι πια η συζήτηση: με ποιες κοινωνικές ομάδες μπορούμε να οργανώσουμε μια καλύτερη Παιδεία, μια καλύτερη ανάπτυξη, που να υπηρετεί τον κόσμο καλύτερα».
