Νάντια Ρούμπου, Ο.Μ. Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Β Πειραιά
Το τελευταίο χρονικό διάστημα καλεστήκαμε να καλύψουμε ανάγκες που «υπό κανονικές» συνθήκες θα ήταν καλυμμένες από ένα έτοιμο κράτος στο πλαίσιο ενός συγκροτημένου σχεδίου. Αυτό πρέπει να το ξέρουμε και να το λέμε. Γίναμε μέσα σε μια στιγμή γιατρός, ψυχολόγος, ψυχαγωγός, μάγειρας, χρειάστηκε. Και κάπου ανάμεσα σε τόνους δράσης και γραμμάρια θεωρίας, χτίσαμε δεσμούς αλληλεγγύης, δεσμούς που δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιον από όλους βοήθησαν περισσότερο τελικά. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που τα σύνορα έκλειναν, που αφαιρούσαν προσωπικά αντικείμενα, που έσπρωχναν βάρκες, επειδή «δεν γινόταν να υπάρξει άλλη λύση». Όταν όμως έχεις να κάνεις με ανθρώπινες ζωές, υπάρχουν πάντα εναλλακτικές λύσεις κι αυτό αποδείχτηκε στην πράξη.
Ωστόσο, το ζητούμενο πλέον είναι οι λύσεις και ο σχεδιασμός να βρίσκονται δέκα βήματα μπροστά από τα επιμέρους ζητήματα που αναμένεται να συναντήσουμε. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα αναμετρηθούμε με περιπλοκότερα ζητήματα όσον αναφορά το προσφυγικό. Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες, τα κενά που καλύφθηκαν, με όποιο τρόπο καλύφθηκαν, θα τα βρούμε μπροστά μας και πρέπει να ξέρουμε πώς να τα αντιμετωπίσουμε. Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν άνθρωποι που στην ιδέα ότι είκοσι παιδιά του πολέμου και της φτώχειας θα πάνε σχολείο απαντάνε με βρισιές, ουρλιαχτά και σπρωξίματα. Καθήκον μας, εκτός του να βρισκόμαστε εκεί και να ξέρουμε γιατί βρισκόμαστε εκεί, είναι να ξέρουμε πού «χρειάζεται» να είμαστε αύριο και εκεί να πάμε όχι επειδή «χρειάζεται». Να διεκδικήσουμε κανένας άνθρωπος να μη μένει σε hotspot και με αβέβαιο το μέλλον του, να γίνει κτήμα μας ότι δεν υπάρχουν λαθραίες ζωές, ότι όλες οι ζωές έχουν την ίδια αξία και πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι. Όσο «δύσκολες» και να παρουσιαστούν οι καταστάσεις, να μην καταλήξουμε να πούμε ότι εμείς μέχρι εδώ μπορούμε και «δεν γινόταν να υπάρξει άλλη λύση».
Κανένα στρατηγικό σχέδιο για το προσφυγικό δεν θα δώσει περισσότερες απαντήσεις για το «τι διεκδικούμε και τι παλεύουμε και για ποιον λόγο» από ένα μεσημέρι συλλογικής κουζίνας παρέα με τους πρόσφυγες από το Ελληνικό και τον Ελαιώνα, από δύο μικρά πιτσιρίκια που ζωγραφίζουν μαζί μας τους τοίχους και το πάτωμα, από τη μεγάλη αγκαλιά που μαθαίνει ταυτόχρονα καλαματιανό και συριακούς χορούς.
