Γιώργος Μπαϊράμογλου, Ο.Μ. Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Β ΄Πειραιά
Αντιλιάν Κοτζάι, Ο.Μ. Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Παγκρατίου
Τα τελευταία χρόνια η εργασία ως παραγωγική διαδικασία, η οποία λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, έχει υποστεί σημαντικούς και ριζικούς μετασχηματισμούς όσον αφορά το περιεχόμενο και τους στόχους της. Ο θεμελιώδης παράγοντας που λειτουργεί καθοριστικά είναι η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού βίου (πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτιστικό). Πιο συγκεκριμένα, η βασική στόχευση του νεοφιλελευθερισμού έγκειται στην επαναρρύθμιση της σχέσης κεφαλαίου εργασίας προς μια κατεύθυνση αναδιανομής του πλούτου από τις χαμηλές και μεσαίες προς τις ανώτερες τάξεις. Στο κέντρο της σχέσης αυτής βρίσκεται εξαρχής ο κόσμος των νέων εργαζόμενων, που πλέον εντάσσονται στην αγορά εργασίας χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα και κατ’ ουσίαν καθίστανται όμηροι στις ανάγκες της αγοράς.
Η κύρια κατεύθυνση των πολιτικών της λιτότητας αποκρυσταλλώνεται στη διαμόρφωση ενός νέου εργασιακού τοπίου που συμπυκνώνεται στα παρακάτω: Στην εξατομίκευση και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη μαζική αύξηση των ποσοστών της ανεργίας και την επικράτηση μισθολογικών διακρίσεων βάσει ηλικίας, φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, τα οποία αποτέλεσαν μόνο μερικούς από τους κύριους άξονες που νομιμοποίησαν νέα εργασιακά καθεστώτα στυγνής εκμετάλλευσης.
Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα που αποτέλεσαν κεκτημένα δεκαετιών εντάθηκε με το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, με αποτέλεσμα να συστηματοποιηθούν πρακτικές όπως η μαύρη, η ανασφάλιστη, η υποδηλωμένη και η εκ περιτροπής εργασία. Οι μορφές αυτές αποτελούν ωστόσο μόνο ορισμένες όψεις της σημερινής εργασιακής πραγματικότητας, καθώς η αποδιάρθρωση και η ελαστικοποίηση των παραγωγικών σχέσεων γέννησαν νέες μορφές καταπίεσης και εκβιασμού του κόσμου της εργασίας.
Επισφάλεια, ανεργία, μετανάστευση
Οι προαναφερθείσες διαπιστώσεις αποτυπώνονται με σαφήνεια στο τρίπτυχο επισφάλεια, ανεργία, μετανάστευση, που ως φαινόμενα λαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Σε ό,τι αφορά την επισφάλεια, η αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η μείωση του κατώτατου μισθού, η ύπαρξη του υποκατώτατου μισθού και η συρρίκνωση της συνδικαλιστικής πυκνότητας συνθέτουν μια κατάσταση εντεινόμενης ανασφάλειας του κόσμου της εργασίας. Επιπροσθέτως, η διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, το χαλαρό θεσμικό πλαίσιο απολύσεων, σε συνδυασμό με την επέκταση των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης και των Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης εντείνουν ακόμη περισσότερο τον κατακερματισμό της εργασίας και της ταυτότητας του εργαζόμενου.
Στο επίκεντρο της βιωμένης και κλιμακούμενης ανασφάλειας βρίσκεται πρωτίστως ο κόσμος της νεολαίας, του οποίου οι προσδοκίες αναβάλλονται και διαψεύδονται ολοένα και περισσότερο, όντας δέσμιος στη σκληρή και αμείλικτη εργασιακή πραγματικότητα. Ο εγκλωβισμός αυτός ευνοεί μόνο τις ατομικές στοχοθεσίες και δεν επιτρέπει την καλλιέργεια συλλογικών και κοινωνικών οραμάτων. Η ευελιξία, ως καθεστώς εργασίας που εφαρμόζεται σε ζητήματα μισθών, ωραρίων και απολύσεων, αποκόπτει τους νέους από πολιτικές διεργασίες, με αποτέλεσμα την επικράτηση του κοινωνικού αυτοματισμού και την πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος.
Σε αυτό το πλαίσιο χιλιάδες νέοι και νέες με όνειρα οδηγήθηκαν σε μετανάστευση, όχι όμως πλέον κυνηγώντας μεγαλεπήβολους στόχους, αλλά αναζητώντας τα απαραίτητα για την εξασφάλιση των βιοτικών τους αναγκών. Βασική αιτία του φαινομένου «brain drain» αποτελούν τα πολύ υψηλά ποσοστά της ανεργίας των νέων. Παράλληλα, οι πολιτικές αντιμετώπισης του φαινομένου της ανεργίας δεν αποσκοπούν στη μακροπρόθεσμη αντιμετώπισή της, αλλά περιορίζονται σε προγράμματα απασχόλησης, έχοντας σαν αποτέλεσμα τη βραχύβια καταπολέμηση και ανακύκλωσή της.
(ανά)Διοργάνωση της πάλης
Ενάντια λοιπόν σε αυτές τις πρακτικές απορρύθμισης και υποτίμησης της εργασίας, εμείς αγωνιζόμαστε για την «επιστροφή» της ταξικής πάλης στους εργασιακούς χώρους αντιτιθέμενοι στη γραφειοκρατικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και στη συνδικαλιστική νομεκλατούρα, αποσκοπώντας στην ενίσχυση και τη συγκρότηση πρωτοβάθμιων σωματείων. Οι αγώνες στους χώρους παραγωγής είναι οι κοινωνικές μάχες που οφείλει να δώσει η γενιά μας ώστε να αφήσουμε ανοιχτούς τους ιστορικούς μας ορίζοντες, με μοναδικό «όπλο» την αλληλεγγύη μεταξύ των νέων εργαζόμενων. Στην κατεύθυνση αυτή συγκροτήθηκε η συλλογικότητα των Reworkers, που παρεμβαίνει στους εργασιακούς χώρους και επιδιώκει να συσπειρώσει τον κόσμο της επισφάλειας και της ανεργίας.
Σε μια τόσο ασφυκτική συγκυρία για τον κόσμο της νεολαίας, διεκδικούμε και παλεύουμε για:
Ουσιαστική επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
Κατάργηση του υποκατώτατου μισθού
Ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου υπεράσπισης των εργαζομένων από τις απολύσεις
Συρρίκνωση και κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας
Καθορισμό του κατώτατου μισθού μέσω της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας
Κατοχύρωση πλήρων εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων για τους/τις εργαζομένους/ες μέσω εργολαβιών
Όσο το δυνατό γρηγορότερη κατάργηση των προγραμμάτων voucher
Ουσιαστικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανεργίας και πλήρη εξασφάλιση των δικαιωμάτων των άνεργων
Με άξονα αυτές τις διεκδικήσεις συνεχίζουμε τον αγώνα για μια εργασία και μια ζωή με πλήρη δικαιώματα, όπου η νεολαία δεν θα βρίσκεται στο περιθώριο των ιστορικών εξελίξεων. Αντιθέτως, θα αποτελέσουμε τον μοχλό ριζοσπαστικών τομών και τον φορέα προώθησης ιστορικών και προοδευτικών αιτημάτων προς συμφέρον των νέων και της κοινωνικής πλειοψηφίας.
