Σε εγρήγορση φαίνεται να βρίσκεται συνεχώς ο Έλληνας και σε μία προσμονή, με θετικό όμως πρόσημο. Την ίδια στιγμή ενημερώνεται σε εντατικούς ρυθμούς, ενώ είναι πρόθυμος και να καταλάβει αλλά και να βοηθήσει για το συνολικό καλό, αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η διδάκτωρ Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Πολιτικής Σοφία Καναούτη, με αφορμή μελέτη που διεξάγει για τις τάσεις που διαφαίνονται στα social media από τον κατ ΄οίκον περιορισμό.
Σε τέτοιες καταστάσεις η κάθε μέρα μοιάζει με εβδομάδα, χάνεις δηλαδή την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρεις αν είναι Τρίτη ή Τετάρτη, αλλά μετράς τις μέρες με αυτά που έγιναν εκείνες τις μέρες, επισημαίνει η κ. Καναούτη.
Σε όλες τις καταστάσεις, όπως αυτή που ζούμε, ο κόσμος αλλάζει, με το πέρας της απομόνωσης, απαντά η κ Καναούτη: «Μετά την περίοδο απομόνωσης οι έγκλειστοι δεν θα αποζητούν μόνο την παρέα, αλλά την επικοινωνία και την σύμπραξη. Αυτά που ζούμε και που θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες, σε κατάσταση πανδημίας, άρα τραύματος, δεν θα ξεχαστούν εύκολα».
Σε ερώτηση για τα social media και τις τάσεις που διαφαίνονται η κ. Καναούτη απάντησε: "Αυτό που διαφαίνεται από την παρουσία των Ελλήνων στο διαδίκτυο είναι ότι όλοι είναι σε εγρήγορση, και περιμένουν. Περιμένουν, όχι βέβαια αυτά που βλέπουν στην Νέα Υόρκη ή την Ιταλία, να πεθαίνει δηλαδή κόσμος. Αλλά να σώζεται. Παρόλο που είναι μουδιασμένοι με αυτό που γίνεται,δηλαδή με την απαγόρευση, είναι έτοιμοι να βοηθήσουν, αλλά και να καταλάβουν. Οπωσδήποτε ψάχνουν ειδήσεις από όλο τον κόσμο και συνεχώς ενημερώνονται".
Οι επιπτώσεις του οικειοθελούς εγκλεισμού
Αναφορικά με τις επιπτώσεις του εγκλεισμού: "Η αίσθηση ότι μπορεί να κάνουμε κακό στους δικούς μας, (ηλικιωμένους ή άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες) είναι εφιαλτική. Και η πλειοψηφία νομίζω, είμαστε όντως οικειοθελώς έγκλειστοι. Βεβαίως υπάρχουν και περιπτώσεις ατόμων που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να έχουν τον ιό και μπορεί να τον μεταδώσουν, είτε είναι ασυμπτωματικοί, ή προ-συμπτωματικοί, όπως έχει επισημανθεί και από τον ΠΟΥ.
Ο κόσμος σε αυτή τη φάση έχει πολύ τεντωμένες τις αισθήσεις του, και όλα καταγράφονται σε κατάσταση τραύματος ή απειλούμενου τραύματος, με μεγαλύτερη βαρύτητα από ό,τι συνήθως. Ας μην ξεχνάμε ότι από την προσοχή μας, νιώθουμε ότι εξαρτάται η επιβίωσή μας. Σε τέτοιες καταστάσεις η κάθε μέρα μοιάζει με εβδομάδα, και ο χρόνος σημαδεύεται. Χάνεις δηλαδή την αίσθηση του χρόνου, με την έννοια του περάσματος του χρόνου. Δεν ξέρεις αν είναι Τρίτη ή Τετάρτη, αλλά μετράς τις μέρες, με αυτά που έγιναν εκείνες τις μέρες. Δεν ξεχνώ αυτό που μου είπε κάποτε η μητέρα μου, όταν συζητούσαμε: '-Εκεί μετακομίσαμε όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο'. Δεν είχε νόημα η χρονολογία, πάνω στην κουβέντα της, αλλά μετρούσε το χρόνο με τα τραυματικά γεγονότα που είχαν γίνει και που επηρέαζαν την Ελλάδα."
Οι επιδράσεις της πανδημίας στον κοινωνικό ιστό
"Όντως όταν δεν γνωρίζουμε τί ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να προστατευτούμε, ή αλλάζουν οι πληροφορίες από τη μία μέρα στην άλλη, μπορεί και ο φόβος να έχει διαφορετική έκβαση: Δηλαδή να αποφασίσει το άτομο ότι δεν αξίζει να φοβάται, και να ξεθαρρέψει ως έκφραση διεκδίκησης ελευθερίας. Ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει και τέτοια χαρακτηριστικά".
"Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αποφευχθεί με συνεχή ενημέρωση, συνεχή κατανόηση του τί μπορούμε να κάνουμε εμείς για μας, αλλά και για τους συνανθρώπους μας, γείτονες που δυσκολεύονται, και γενικότερα για άλλους ανθρώπους. Για τον ιό μαθαίνουμε τώρα, αλλά θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να βλέπουμε να ξετυλίγονται οι πιθανότητες που έχουμε, και με ποιούς τρόπους, μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό που συμβαίνει, και να βγούμε υγιείς. Από την άλλη πλευρά η αμφιβολία μπορεί να οδηγήσει σε πανικό, αφού κάποιος μπορεί να υποθέτει το χειρότερο, με φαντασιοπληξία, θεωρίες συνομωσίας, αλλά και δράσεις κατά του συνόλου. Η γνώση, η όσο το δυνατόν πιο έγκαιρη πληροφόρηση, από τον ΠΟΥ ή τα ΜΜΕ μπορούν να βοηθήσουν".
Πως θα είμαστε όταν βγούμε από το "τούνελ"
Αναφορικά με το αν η πανδημία θα ισχυροποιήσει την έννοια του κεντρικού κράτους και θα ενισχύσει τον εθνικισμό η Δρ. Καναούτη απάντησε: Η πανδημία το έχει κάνει αυτό προς το παρόν στην Ευρώπη. Έχει κλείσει τους λαούς μέσα στα σύνορά τους. Δεν είναι όμως λύση αυτή, παρά μόνο βραχυπρόθεσμη - ακόμα και για να βρεθεί το εμβόλιο, που από ό,τι φαίνεται θα πρέπει να έχει πολλαπλές μορφές (όπως η γρίπη, και αυτός ο ιός μεταλλάσσεται, και ένα εμβόλιο δεν μπορεί να κρατήσει επ' αόριστον).
Τέλος, αν αναρωτιέστε για το πως θα είμαστε όταν βγούμε από αυτό το «τούνελ»; "Η έρευνα δεν μπορεί να έχει ακόμη αποτελέσματα, αφού είμαστε μέσα στη δίνη των γεγονότων. Παρ όλα αυτά διαφαίνονται τάσεις. Σε όλες τις καταστάσεις όπως αυτή που ζούμε, ο κόσμος αλλάζει, με το πέρας της απομόνωσης. Μετά την περίοδο απομόνωσης, οι έγκλειστοι δεν θα αποζητούν μόνο την παρέα βγαίνοντας, αλλά και την επικοινωνία, την σύμπραξη. Όπως ακριβώς βλέπουμε και με τους Ιταλούς, εν μέσω των εξελίξεων, αυτή τη στιγμή. Αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, είναι ότι θα θυμόμαστε. Αυτά που ζούμε και που θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες, σε κατάσταση πανδημίας, άρα τραύματος, δεν θα ξεχαστούν εύκολα".
*Η κ Σοφία Καναούτη είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουαλίας, Κάρντιφ, Fellow του New School for Social Research της Νέας Υόρκης και Διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Ανοικτό Πανεπιστήμιο
