Πρώτα η είδηση: Μια 53χρονη καθαρίστρια καταδικάστηκε από το Πενταμελές Εφετείο Λάρισας σε 10 χρόνια κάθειρξη και οδηγήθηκε στις φυλακές Θηβών επειδή πλαστογράφησε το απολυτήριο του Δημοτικού. Η γυναίκα διορίστηκε στο δημόσιο και δούλεψε επί 20 χρόνια σε παιδικό σταθμό του Βόλου.
Προϋπόθεση για το διορισμό ήταν το απολυτήριο. Προφανώς, αυτό που έκανε ήταν παράνομο. Πιθανότατα, επίσης, χάρη στο πλαστό απολυτήριο στέρησε τη θέση εργασίας από κάποια άλλη. Έτσι η Δικαιοσύνη μίλησε. Και εξάντλησε όλη την αυστηρότητα του ποινικού κώδικα στην 53χρονη καθαρίστρια. Επειδή απάτησε το Δημόσιο, “Κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημία”.
Βέβαια, η γυναίκα καθάριζε όλα αυτά τα χρόνια – και γι’ αυτό αμειβόταν. Στην ακροαματική διαδικασία ζήτησε την επιείκεια του δικαστηρίου, παραδεχόμενη ότι έκανε την πλαστογραφία και ότι δεν μπορεί να την πάρει πίσω. Επιείκεια δεν έλαβε.
Αυτό που εξοργίζει σ’ αυτή την απόφαση είναι η έλλειψη αναλογικότητας. Ποιο είναι το έγκλημα και ποια η τιμωρία; Είναι παράλογο και απάνθρωπο να πηγαίνεις 10 χρόνια φυλακή για ένα πλαστό απολυτήριο Δημοτικού. Είναι μια απόφαση που θυμίζει μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ: Στα κάτεργα για ένα κλεμμένο καρβέλι ψωμί.
Κι αυτό που εξοργίζει ακόμη περισσότερο είναι η σύγκριση που κάνει ο καθένας μας μέσα του με τη μη τιμωρία όσων έχουν εξαπατήσει το Δημόσιο χίλιες φορές περισσότερο από την καθαρίστρια στο Βόλο. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι, ενίοτε και τιμητές.
Κατά τα άλλα, όλοι εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους στην ελληνική Δικαιοσύνη.
Συντάκτης: Η ΑΥΓΗ
