"Συγκροτούμε τα μπλοκ σε αλυσίδες και φωνάζουμε δυνατά συνθήματα". Δύο συμμαθητές, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, δίνουν το έναυσμα για να ξεκινήσει η πορεία τους για τον συμμαθητή που δεν γνώρισαν, για το παιδί που έφυγε νωρίς από τα χέρια αστυνομικού.
Ορισμένες εικόνες ξυπνούν μνήμες. Τα μεγάλα λευκά πανό γραμμένα με κόκκινα και μαύρα γράμματα, τα πυκνά μπλοκ γεμάτα νέα πρόσωπα, οι μαύροι καπνοί από πίσω να καλύπτουν τον ορίζοντα. Όπως και οι ήχοι θυμίζουν. Τα γυαλιά που σπάνε, οι γδούποι από τις πέτρες, τα κολονάκια και κάγκελα που πέφτουν στον δρόμο.
Εννιά χρόνια μετά, η οργή βρίσκεται ακόμη εδώ, όμως σε άλλα πρόσωπα, το ίδιο νέα, που όμως κάποια από αυτά απλώς επαναλαμβάνουν. Φάνηκε στο σπάσιμο του μικρού βιβλιοπωλείου στην Ομόνοια. Ήταν αυτό με την πιο ευάλωτη ταμπέλα και παραθυράκια που δεν είναι ασφαλείας όπως των τραπεζών. Οι οποίες είδαν πάντως κι αυτές τα λογότυπά τους να θρυμματίζονται, τις κάμερές τους να γίνονται πολεμοφόδια και τα τζάμια των πιο πάνω ορόφων να ραγίζουν.
Πριν αρχίσει η πορεία, μαθητές είχαν πάρει μια μάνικα, την οποία περιέφεραν και τραγουδούσαν το διαχρονικό, όπως φαίνεται, "Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ". Αργότερα 50-60 άτομα, όσοι ήταν με κουκούλες στα πρόσωπα, μαζεύτηκαν στη μέση της Σταδίου και άρχισαν να χορεύουν και να χοροπηδούν με τα κολονάκια στα χέρια. Όποτε έβλεπαν αστυνομικούς να ξεπροβάλλουν από το βάθος, στις γωνίες των δρόμων, έτρεχαν καταπάνω τους. Είχαν προηγηθεί πετροπόλεμος και μολότοφ προς τους αστυνομικούς, πριν καν ξεκινήσει η πορεία, ενώ αποπειράθηκαν να στήσουν "οδοφράγματα" βάζοντας φωτιά σε κάποιους κάδους στην οδό Πανεπιστημίου.
Κάποιες φορές η ομάδα των παιδιών με τις κουκούλες... μπερδευόταν. Χαρακτηριστικά, καθώς η πορεία έστριβε στην Πεσμαζόγλου, εκείνοι συνεπαρμένοι συνέχισαν να πηγαίνουν προς τα κάτω, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, όσο προχωρούσαν προς το Σύνταγμα, υπήρξαν φορές που χωρίζονταν και πήγαιναν να επιτεθούν οι μισοί στη μία κατεύθυνση και οι άλλοι μισοί στην άλλη, οι μισοί στη μία διμοιρία και οι άλλοι μισοί σε άλλη. Η αστυνομία δεν απαντούσε ωστόσο ιδιαίτερα στις προκλήσεις τους και κάπως έτσι δεν γενικεύτηκε η ένταση, παρά το γεγονός ότι φτάνοντας στο Σύνταγμα η ομάδα αυτή που είχε ξεχωρίσει από την πορεία πέταξε προς τον αστυνομικό φραγμό μπροστά από τη Μεγάλη Βρετάνια φωτοβολίδες και δύο μολότοφ.
"Διεκδικούμε, δεν κάνουμε μνημόσυνο"
Υπήρξε όμως και πορεία. Οι μαθητές φώναζαν σταθερά το δεκεμβριανό "Ελλάς - Ελλήνων - Αστυνομικών, ρουφιάνων - δολοφόνων και βασανιστών", συνέδεαν ιστορικά γεγονότα και καταστάσεις "Κουμής - Κανελλοπούλου - Μιχάλης Καλτεζάς, Αλέξης Γρηγορόπουλος, αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ." και το μάλλον παράταιρο, αφού δεν υπάρχει πλέον υπουργείο που να το λέει, "Το υπουργείο λέει τους μαθητές αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες".
"Ακόμα δεν είπαμε την τελευταία λέξη" έλεγαν σε φυλλάδια που μοίραζαν από τον Ανυπόταχτο Μαθητή. Εξηγώντας γιατί έχει σήμερα νόημα η νεολαία να κατεβαίνει στον δρόμο αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι δεν πρόκειται για "μια πορεία εθιμική - μνημόσυνο, αλλά διεκδίκησης μιας ελεύθερης ζωής για όλους. Τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. παίρνει τη σκυτάλη από προηγούμενες κυβερνήσεις και συνεχίζει αδιάκοπα τη βίαιη καταστολή της νεολαίας, τη στιγμή που διαλύεται το δημόσιο και δωρεάν σχολείο και το μέλλον μας, εμείς δείχνουμε έναν συλλογικό δρόμο ανατροπής και φωνάζουμε πως η νεολαία μπορεί και θα ζήσει ελεύθερα".
Οι εξεγέρσεις του χθες μάθημα για το αύριο
Το απόγευμα οι απαντήσεις στο ερώτημα "Τι άφησε ο Δεκέμβρης" ήταν μάλλον περισσότερες, όπως ήταν και περισσότερος ο κόσμος, ενώ δεν υπήρξε το παραμικρό επεισόδιο. Στην κεφαλή της πορείας βρισκόταν η Αντιεξουσιαστική Κίνηση με πανό που έγραφε: "Ο θεαματικός Δεκέμβρης είναι επέτειος - Ο πραγματικός Δεκέμβρης είναι απειλή". Πιο πίσω η Ανασύνθεση - ΟΝΡΑ έστελνε μήνυμα ότι "η εξέγερση του Δεκέμβρη εξακολουθεί να φωτίζει τους δρόμους του μέλλοντος" και η Πρωτοβουλία εργαζομένων και ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση, που βασίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, έγραφε στο δικό της πανό: "Οι εξεγέρσεις του χθες μάθημα για το αύριο". Υπήρχε επίσης πανό στήριξης για την Ηριάννα από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση.
Στην κινητοποίηση συμμετείχαν ακόμη πολύ μαζικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Λαϊκή Ενότητα, η Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, η ΟΚΔΕ, η φεμινιστική συλλογικότητα Μωβ και άλλες αριστερές και αναρχικές οργανώσεις.
"Αυτή η σφαίρα δεν έπεσε τυχαία..."
Η πορεία ξεκίνησε από το Προπύλαια, συνέχισε στην Ομόνοια, ανέβηκε τη Σταδίου και κατέληξε ξανά στα Προπύλαια αφού πέρασε και μπροστά από τη Βουλή. Στο διάστημα αυτό ακούγονταν τα κλασικά συνθήματα του Δεκέμβρη "Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες" - "Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη, αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη", "Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό - Ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό", αλλά και συνθήματα λιγότερο γνωστά όπως "Αυτή η σφαίρα δεν έπεσε τυχαία - Κάτω τα χέρια από τη νεολαία", "Καρφί και πρόκα σε κάθε Κορκονέα - Κάτω τα χέρια από τη νεολαία".
Η αστυνομία είχε κλείσει τον δρόμο μπροστά από τη Μεγάλη Βρετάνια, ωστόσο, πέραν κάποιων εκατέρωθεν λεκτικών προκλήσεων, δεν υπήρξε ένταση. Η πορεία συνέχισε κανονικά και διαλύθηκε στα Προπύλαια, με ομάδες διαδηλωτών να βαδίζουν στη συνέχεια προς τα Εξάρχεια, όπου τα οδοφράγματα ήταν έτοιμα από νωρίς το απόγευμα.
Ένα τέταρτο μετά την ολοκλήρωση της πορείας, οι κρότοι από τις πρώτες μολότοφ στη Στουρνάρη έφτασαν στην άδεια και σιωπηλή Πατησίων. Μολότοφ, κροτίδες, φωτοβολίδες έκαναν σποραδικά τη νύχτα μέρα στις οδούς Στουρνάρη, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα.
Και στο βάθος, προς την πλατεία Εξαρχείων, ο καπνός από τις φωτιές σε κάδους και τα δακρυγόνα σκέπαζε τα πάντα. Η πρόσβαση των δημοσιογράφων και φωτογράφων στα Εξάρχεια αυτή τη φορά ήταν πιο περιορισμένη, με αστυνομικούς επικαλούμενους την ασφάλεια, ειδικά μετά τον τραυματισμό της εγκληματολόγου Νατάσας Τσουκαλά στις 17 Νοεμβρίου, να μην αφήνουν να περάσουμε από κάποιο σημείο και έπειτα.
Σύμφωνα με την αστυνομία, μέχρι την ώρα που έκλεινε το φύλλο της "Αυγής" είχαν γίνει 23 προσαγωγές από την Ακαδημίας και από την περιοχή των Εξαρχείων ενώ τα επεισόδια συνεχίζονταν.
