Η Χριστίνα και ο Αναστάσης είναι 17 χρονών, μαθητές της Γ’ Λυκείου. Μαζί με 16 ακόμη συμμαθητές τους έλαβαν το βραβείο για την «εικονική επιχείρηση». Μέσα από ένα εικονικό εταιρικό σχήμα κατόρθωσαν να κατασκευάσουν συλλογικά μια πρωτοποριακή ψηφιακή εφαρμογή, που μπορεί να εγκατασταθεί στα σούπερ μάρκετ, ώστε ο πελάτης να εξοικονομεί χρόνο. Τους συναντήσαμε για να μιλήσουν στην “Αυγή” της Κυριακής για την εφαρμογή. Όμως, γρήγορα η συζήτηση επεκτάθηκε στην αγωνία τους για το μέλλον και το όραμά τους για την Ελλάδα.
«Θέλαμε να φτιάξουμε μια ψηφιακή εφαρμογή, με την οποία ο πελάτης των σούπερ μάρκετ να εξυπηρετείται γρήγορα, χωρίς να περιμένει στις ουρές των πάγκων αλλαντικών και τυριών, χωρίς ο ένας πελάτης να κλέβει τη σειρά του άλλου και χωρίς να γίνονται λάθη στις παραγγελίες», μας λένε οι δυο μαθητές. Όπως εξηγούν, η ιδέα τους ανέκυψε από την παρατήρηση της καθημερινότητας. Ήταν, μάλιστα, η επικρατέστερη ανάμεσα σε άλλες, ενώ είχαν προηγηθεί πολλές διαβουλεύσεις ανάμεσα στους 18 συμμαθητές και τους καθηγητές τους.
Ο πελάτης του σούπερ μάρκετ χρησιμοποιώντας το τοποθετημένο μηχάνημα με οθόνη αφής θα πληκτρολογεί την παραγγελία του για τυριά και αλλαντικά και θα παίρνει ένα απόκομμα. Ένα δεύτερο πανομοιότυπο απόκομμα θα εκτυπώνεται και για τους υπαλλήλους στους πάγκους αλλαντικών και τυριών του σούπερ μάρκετ και σε καθορισμένο αναγραφόμενο χρόνο ο πελάτης θα παίρνει την παραγγελία του και θα κατευθύνεται στο ταμείο.
Γι’ αυτή την ψηφιακή εφαρμογή, οι 18 μαθητές του Αρσακείου Εκάλης κατέκτησαν την 4η θέση ανάμεσα σε 120 σχολεία στην κατηγορία «Εικονική επιχείρηση». Έτσι, η εταιρεία τους, η “i-queue”, διακρίθηκε στον πανελλήνιο διαγωνισμό για το 2017 του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων. Από τους 18 μαθητές, οι δυο αξιοποίησαν την υποτροφία του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, παρακολουθώντας το θερινό σχολείο νεανικής επιχειρηματικότητας «YES».
“Στην αρχή απογοητευτήκαμε...”
Μέχρι όμως να φθάσουν στην επιτυχία, οι δυσκολίες ήταν πολλές, γιατί, όπως διαπίστωναν μέρα με τη μέρα, η εφαρμογή ήταν δύσκολη και ακριβή στην υλοποίηση. Χρειάζονταν χορηγοί. “Έπρεπε να βρούμε κεφάλαιο για να κόψουμε μετοχές”, λέει ο Αναστάσης μεταφέροντας το άγχος της περιόδου, που ο σχεδιασμός ξεκινούσε. “Στην αρχή απογοητευτήκαμε γιατί δεν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε το ποσόν που προσδοκούσαμε. Χρειαζόμασταν συνολικά 10.000 ευρώ”, τονίζει με το ίδιο άγχος και μας εξηγεί ότι αυτό το κεφαλαίο χρειαζόταν για να πληρωθεί η εταιρεία πληροφορικής που θα υλοποιούσε την ιδέα των 18 μαθητών. “Η εφαρμογή ήταν αρκετά περίπλοκη, γιατί έπρεπε υπάρχει η δυνατότητα αποθήκευσης των δεδομένων του κάθε πελάτη”, σημειώνει. Τελικά όλοι μαζί βρήκαν λύση. Αναζήτησαν χορηγούς μέσω των γονιών τους που είχαν φίλους επιχειρηματίες, οι οποίοι “θα αγκάλιαζαν την ιδέα τους”, όπως επαναλαμβάνει ο Αναστάσης. “Έτσι, μέσα σε πέντε μήνες μαζέψαμε το ποσόν”, λέει με ανακούφιση.
“Υπήρχαν μεμονωμένα άτομα που χρηματοδότησαν την προσπάθειά μας. Από τα χρήματα που μαζέψαμε, το κέρδος που μας απέμεινε ήταν 3.500 ευρώ, τα οποία θα διαθέσουμε στον σύλλογο ‘Ελπίδα’ για παιδιά με καρκίνο”, υπογραμμίζει η Χριστίνα προσθέτοντας ότι “οι εταιρείες χορηγοί εμφανίζονται στην ‘ετικέτα’ του προϊόντος μας και διαφημίζονται με αυτό τον τρόπο”.
“Χαιρόμασταν που δουλεύαμε μαζί”
Όταν ρωτάμε τη Χριστίνα και τον Αναστάση εάν νιώθουν επιτυχημένοι επιχειρηματίες και εφευρέτες, και οι δύο χαμογελούν με ικανοποίηση και μας μεταφέρουν ότι «το πιο σημαντικό είναι η απήχηση στον κόσμο». Κάνουν λόγο για μια “μοναδική” εμπειρία. «Χαιρόμασταν που δουλεύαμε μαζί. Ο καθένας από εμάς δούλευε ταυτόχρονα ατομικά και συλλογικά και ήμασταν μια ομάδα», λένε. Άλλωστε, οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι ανάμεσα στους 18 συμμαθητές. Είχαν «διορίσει» διευθύνουσα σύμβουλο τη Χριστίνα και διευθυντή διαφήμισης τον Αναστάση. «Εγώ ασχολήθηκα με τη διαφήμιση και με τη διαμεσολάβηση για να προσελκύσουμε χορηγούς», λέει ο Αναστάσης. «Διαφημίζαμε το προϊόν μας μέσω του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων, μέσω του site μας, και κάναμε παρουσιάσεις σε ειδικές εκδηλώσεις», διευκρινίζει η Χριστίνα.
Και οι δυο εκφράζουν την επιθυμία να εξελίξουν την εφαρμογή ή να σκαρφιστούν κάποια καινούργια ιδέα. Ούτως ή άλλως, και οι 18 συμμαθητές έχουν καταλήξει ήδη σε κάποιες ιδέες, που τελικώς δεν υλοποίησαν. «Το ότι γεννήσαμε μια ιδέα και αυτή φτάσαμε ώς εδώ, δείχνει ότι υπάρχει η δυνατότητα να συνεχίσουμε», υπογραμμίζει η Χριστίνα, με τον Αναστάση να συμπληρώνει ότι «υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας βοηθήσουν».
“Δεν θέλω να φύγω στο εξωτερικό”
Οι δυο μαθητές της Γ’ Λυκείου μας μιλούν για το μέλλον. Δείχνουν κατασταλαγμένοι για την επιλογή των σπουδών τους. Ο Αναστάσης θέλει να κάνει οικονομικές σπουδές και η Χριστίνα θέλει να περάσει στη Νομική. Χαμογελούν όταν συνειδητοποιούν πως λόγω του γνωστικού αντικειμένου θα μπορούσαν να γίνουν επιχειρηματίες. «Εγώ θέλω να ασχοληθώ με την επιχειρηματικότητα, αλλά με ανησυχεί ότι υπάρχουν επιχειρήσεις και μυαλά που φεύγουν στο εξωτερικό αντί να παραμένουν στην Ελλάδα», λέει ο Αναστάσης. “Δεν θέλω να φύγω στο εξωτερικό, θέλω να μείνω να παλέψω για τη χώρα μου. Έχουν ήδη φύγει πολλοί”, απαντά όταν τον ρωτάμε σχετικά. “Πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι με πρωτοποριακές ιδέες και η χώρα μας μπορεί να ανταγωνιστεί τις άλλες”, τονίζει.
Όμως, κατά τη γνώμη του, “το κράτος πρέπει να δώσει ώθηση για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, μειώνοντας τη φορολογία στις επιχειρήσεις”. “Θα ήθελα το κράτος να εντάσσει προσωπικό όχι μόνο στο Δημόσιο αλλά και στις επιχειρήσεις”, υποστηρίζει ο Αναστάσης.
Ωστόσο, όταν τον ρωτάμε εάν θα ήθελε να γίνει δημόσιος υπάλληλος, απαντά: «Δεν το έχω σκεφτεί». Από την πλευρά της η Χριστίνα απαντά στο ίδιο ερώτημα: «Ναι. Δεν έχω πρόβλημα με τη δουλειά». Σκέφτεται μάλιστα πως το ιδανικό κράτος θα ήταν αυτό που θα εξυπηρετούσε άμεσα τον πολίτη. «Θα ήθελα να υπάρχουν άνθρωποι στον δημόσιο τομέα που όταν αναλαμβάνουν ένα καθήκον, το φέρνουν εις πέρας τέλεια, χωρίς να υπάρχουν προβλήματα ή να παρατούν μια δουλειά στην μέση», υπογραμμίζει.
“Φοβόμαστε την τρομοκρατία”
Αυτό που φοβίζει περισσότερο τον Αναστάση και την Χριστίνα δεν είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Πιστεύουν ότι με σκληρή δουλειά σε ένα αξιοκρατικό σύστημα θα μπορέσουν να τα καταφέρουν. Αυτό που τους φοβίζει είναι η τρομοκρατία! Ο Αναστάσης αφήνει τη Χριστίνα να αναπτύξει τη σκέψη της συμφωνώντας μαζί της. «Με φοβίζει ότι παγκοσμίως υπάρχει έξαρση της τρομοκρατίας και της βίας μέσα στην κοινωνία», λέει η Χριστίνα για να συμπληρώσει: «Γενικά, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών είναι πολύ επιθετικές και δεν υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ τους που να τηρείται από όλους, όπως η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή». «Γιατί ο κανονισμός φτιάχτηκε για να λύσεις ένα πρόβλημα, δεν μπορεί ένα κράτος να μην το τηρεί και να οξύνει το πρόβλημα», εξηγεί.
Κι όταν την ρωτάμε για το πώς θα ήθελε να είναι οι σχέσεις των λαών, μας απαντά: «Θα ήθελα να υπάρχει οικουμενικότητα. Από την Ασία έως την Αμερική να μην υπάρχουν τόσο διαφορετικές οπτικές για το πώς θα δημιουργηθούν συνθήκες προόδου και εξέλιξης. Δεν μιλώ για τα ήθη και τα έθιμα που φτιάχνουν έναν λαό. Μιλώ για την πρόοδο και τα οικονομικά ζητήματα όλου του κόσμου, γιατί υπάρχει τρομερή κρίση». Τέλος, όταν της επισημαίνουμε ότι υπάρχουν ανισότητες, η απάντηση της Χριστίνας είναι απλή: «Γιατί να υπάρχουν ανισότητες; Όλοι είμαστε ίδιοι και ίσοι»...
