Λοιπόν για να τελειώνουμε με τις ανοησίες για πανεπιστήμια και υποψήφιους κάτω από τη βάση, που κατακλύστηκε το διαδίκτυο, δείχνοντας την έκταση της κοινωνικής μοχθηρίας στην κοινωνία μας, και πέραν από το ερώτημα τι θα τα κάνουμε τα παιδάκια –μερικές χιλιάδες που δεν πιάνουν τη βάση – (μήπως στον Καιάδα;) , έχω να πω με μια σαρανταπεντάχρονη εμπειρία διδασκαλίας, ότι εναπόκειται στο πανεπιστήμιο να τα μορφώσει.
Εκείνο κρίνεται αν τα καταφέρει ή όχι. Η γνώση δεν είναι σωρευτική. Έλεγα στους φοιτητές μου που έρχονταν από το λύκειο ότι πρέπει πρώτα να ξεχάσουν τι ξέρουν, προκειμένου να μπορέσουν να καταλάβουν πώς να μάθουν να μαθαίνουν και τι να μαθαίνουν. Και δοκίμασα πολλές φορές τη χαρά να δω τους τελευταίους να γίνονται πρώτους, και την απογοήτευση τους πρώτους να είναι κλεισμένοι τόσο πολύ στον ναρκισσισμό τους, ώστε να μην ρισκάρουν στην περιπέτεια της νέας γνώσης.
Και κάτι προσωπικό. Τέλειωσα το δημοτικό με 7 (άριστα το 10) και το γυμνάσιο με 14 (άριστα το 20). Και διαγωγή κοσμία (ο κανόνας ήταν κοσμιοτάτη). Μπήκα με εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, μετά από ένα εξάμηνο φροντιστήριο το καλοκαίρι του 65 που η καρδιά μου ήταν κάθε βράδυ στους δρόμους των διαδηλώσεων που σε ξεμυάλιζαν. Αγαπούσα όμως τη σχολή που μπήκα, αυτό ήθελα να κάνω, και αυτό έκανα. Το ζήτημα επομένως δεν είναι η απόκλιση από τη βάση, αλλά αν σε ενδιαφέρει αυτό που κάνεις, αν αυτό θα κινητοποιήσει τις ψυχικές σου δυνάμεις και την ενεργητικότητά σου. Τα άλλα είναι μιζέρια και μοχθηρία ανθρώπων στην μετακλημακτήριο εποχή.
Ενας χαιρετισμός στα αγόρια και τα κορίτσια που μπήκαν με κάτω από τη βάση. Καταπλήξτε τους, και φτύστε τους. Ετσι πάει μπροστά ο κόσμος.
Αν. Λιάκος: Κανένα παιδί δεν πρέπει να αφεθεί πίσω, κανένα παιδί δεν είναι για πέταμα!
Την ώρα που έγραφα το σχόλιο για τις εξετάσεις και τους κάτω της βάσης, σ’ ένα διάλειμμα της δουλειάς μου, δεν φανταζόμουν την πολύ μεγάλη απήχηση που θα είχε στα κοινωνικά μέσα. Ευχαριστώ επομένως όλες κι όλους που το μοιράστηκαν, που είπαν καλά λόγια και έδειξαν τη συμφωνία τους. Μερικοί βέβαια βρήκαν να πουν ότι τέτοιες απόψεις κρατάνε πίσω το ελληνικό Πανεπιστήμιο, σε σχέση με τα ξένα, όπου οι άριστοι αριστεύουν και … οι ανοησίες δεν έχουν τέλος. Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία.
Επισκέφτηκα κάποτε ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπου, χωρις να το έχω προγραμματίσει, άκουσα μια λαμπρή διάλεξη μιας ελληνίδας νεαρής διδάσκουσας εκεί. Νόμιζα ότι δεν την γνώριζα, αλλά μετά το τέλος με πλησίασε και μου είπε ότι έχουμε συναντηθεί, όταν έδινε εξετάσεις στο μεταπτυχιακό μας και εμείς την κόψαμε. Τότε αποφάσισε να πάει στο εξωτερικό και να διανύσει όπως φάνηκε λαμπρή πορεία. Ομολογώ μου πέσανε τα μούτρα. Μου θύμισε και την ερώτηση που δεν απάντησε, και πράγματι ανακάλεσα τη συζήτηση ανάμεσα στους καθηγητές, που συνήθως πλειοδοτούν σε γνώση, «α! αν δεν το ξέρει αυτό, πως θα την περάσουμε!».
Θέλω να πω πώς πρέπει να δίνουμε ευκαιρία στους ανθρώπους, να μην κολλάμε σε στερεότυπα, να εμπνεόμαστε αν θέλετε από το σύνθημα στην εκπαίδευση: No Child Left Behind
Κανένα παιδί δεν πρέπει να αφεθεί πίσω, κανένα παιδί δεν είναι για πέταμα!
