Όχι. Δεν μιλώ για την ξαδέρφη μου τη Σοφία, για της οποίας το φύλο ουδεμία χωρεί αμφιβολία. Μιλώ για την άλλη σοφία, αυτή που γράφεται με πλάγια ή με κάποιο τέλος πάντων άλλο τρόπο που να δηλώνει εκείνη την υπέρτατη έννοια που προδίδει το κύρος που ευχόμαστε σε κάθε γενέθλια, τραγουδώντας: «Παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως και όλοι να λένε νά ένας σοφός». Προσέξτε, έστω και από αδυναμία να βρουν άλλη ομοιοκαταληξία που να κολλάει με το «φως», οι φίλοι της όποιας εορτάζουσας τυχαίνει να είναι γυναίκα -κανείς δεν είναι τέλειος- επιμένουν να εύχονται και γι' αυτήν ότι θα γίνει όχι σοφή αλλά... σοφός.
Γιατί όμως αυτή η επίμονη σχέση της σοφίας με το ανδρικό φύλλο; Θα μου πείτε, στην ιστορία της φιλοσοφίας οι αρσενικοί φιλόσοφοι πλειοψηφούν συντριπτικά των θηλυκών. Μια φιλόσοφο τολμήσαμε να βάλουμε οι έρμες οι γυναίκες στην ύστερη αρχαιότητα, την Υπατία, και αυτήν μας την πετροβολήσανε οι φανατικοί που σκότωναν στο όνομα του θεού της αγάπης. Υποτίθεται διότι ήταν ειδωλολάτρισσα, αλλά, εγώ πιστεύω, μάλλον διότι επιδιδόταν στο ανεπίτρεπτο για γυναίκες σπορ της σκέψης.
Έκτοτε οι γυναίκες δεν έχουν παράπονο με την ποσόστωση των υλικών και των άυλων λιθοβολισμών. Συνεχίζουν να θάβονται είτε κάτω από σωρούς από πέτρες είτε κάτω από τη σιωπή, την αδιαφορία είτε τα καλά λόγια για τα δικαιώματά τους. Όσο για τη σοφία, δεν μοιάζει, αν πιστέψουμε τα όσα μαθαίνουμε από το «ρεπορτάζ», να είναι το φόρτε τους. Αυτό τουλάχιστον μπορώ να συμπεράνω από τη σύνθεση των κατά καιρούς σωμάτων που ο Τύπος αρέσκεται να αποκαλεί «επιτροπές σοφών» και που συχνά αναλίσκονται να αναμασούν τα αυτονόητα είτε να καλύπτουν αποφάσεις που άλλοι, σοφότεροι, έχουν λάβει.
Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν μιλώ για να υποστηρίξω υπέρ των γυναικών, της μόνιμα μειοψηφούσας αυτής πλειοψηφίας, το δικαίωμα της ποσόστωσης στους ναούς της μέχρι και σήμερα ανδρικής σοφίας που αποκαλούνται επιτροπές σοφών. Θεωρώ την ποσόστωση γενικά υποτιμητική, γιατί εξ ορισμού δηλώνει ότι λειτουργεί «υπέρ αδυνάτου», για να θυμηθούμε και τον αρχαίο Λυσία. Μιλώ για να υποστηρίξω ότι η κοινωνία μας, και ακόμη ειδικότερα το κομμάτι της που ονειρεύεται μια άλλη κοινωνία, έχει ανάγκη από τον γυναικείο εκείνο λόγο που δεν εξαντλείται στη δίκαιη έστω καταγγελία ή τη διεκδίκηση. Τον λόγο εκείνο που επικεντρώνεται σε αυτό που εύστοχα ο Μπωντριγιάρ είχε αποκαλέσει «ρητορική της σαγήνης». Μιας γυναικείας σαγήνης που είναι δύναμη διότι φέρνει στο επίκεντρο της ζωής και του αγώνα για τη ζωή την ομορφιά.
